สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 666

ยวี่จิ้นเหวินกะพริบตา

เธอจำได้ แต่สลับตำแหน่ง “นาย” กับ “ฉัน” “ฉันแต่งกับนาย” กลายเป็น “นายแต่งกับฉัน”

รู้ว่าเธอจงใจ ยวี่จิ้นเหวินก็โน้มตัวลงไปเขี่ยเบาๆ ที่ปลายจมูกสวยของเธอ

“เธออยากแต่งกับฉันไหม?”

“อาฮะ” จิตใจหนานซ่งกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่บ้าง เสียงมีความเหนื่อยหน่าย “ไม่รู้จะแต่งได้ไหม?”

“แต่งได้สิ”

ยวี่จิ้นเหวินคล้อยตามเธออย่างจริงจัง “แต่งลูกเขยเข้าบ้าน คุณหนานให้เตียงฉันหนึ่งเตียงก็พอแล้ว”

“แต่งลูกเขยเข้าบ้าน?”

หนานซ่งได้ยินแล้วก็ขำ “งั้นฉันก็ต้องเลี้ยงนาย แต่นายแก่เกินไป ฉันเลี้ยงหนุ่มน้อยดีกว่า”

“……”

ยวี่จิ้นเหวินทำหน้าบึ้ง หันตัวไปทันที แล้วทำเสียงฮึดฮัด

ไม่ชอบที่เขาแก่เหรอ? งั้นเขาไปแล้วนะ?

เห็นเขาหันหลังไป โกรธเหมือนเห็ดดอกโต ทั้งๆ ที่โกรธแต่ก็ไม่ยอมเดินจากไป ช่างน่ารักและน่าสงสารจริงๆ

“พอแล้วๆ ไม่ยั่วโมโหนายแล้ว”

หนานซ่งทำให้เขาโกรธเอง จึงเดินไปกล่อมอีกครั้ง กอดเขาจากด้านหลัง แนบหน้าเขาแล้วถามเสียงเบา “ฉันแต่งกับนาย ดีไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองเธอเบาๆ อารมณ์บอกว่าไม่ แต่พยักหน้า “อืม!”

ก็พอได้อยู่

หนานซ่งเห็นเขาเบ้ปากทำหน้าน้อยใจ ก็กลั้นยิ้ม “งั้นต่อไปนายก็เลี้ยงฉัน โอเคไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว จึงพยักหน้าโดยไม่ลังเล “อืม!”

หนานซ่งเหมือนปลอบเด็กน้อย “อาจิ้นเราไม่แก่สักนิด ยังหนุ่มมาก ร่างกายแข็งแรง เนอะ?”

คราวนี้ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าสุดแรง “อืม!”

“ฮ่าๆๆ ……”

หนานซ่งสุขใจมาก เดินไปโอบใบหน้าเขา “อุ๊ยตาย ทำไมนายน่ารักขนาดนี้เนี่ย? ติดเชื้อฉันใช่ไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินฟังออกว่าเธอแอบชมตัวเอง เห็นใบหน้ายิ้มของเธอ ความน้อยใจนิดๆ ของ “วัยชรา” ภายในใจก็หายไปนานแล้ว ประคองเธอไว้ในอ้อมแขน ฝ่ามือใหญ่วางบนหลังบั้นท้ายเธอ อีกมือหนึ่งวางบนหลังเธอ กอดเธอไว้แน่น

เขาจูบเธอราวกับไม่พอ จับหน้าเธอไว้ แนบชิดสนิทสนมอีกครั้ง เหมือนกำลังชิมเค้กแสนอร่อย

หนานซ่งเห็นจูบนี้จะลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกถึงออร่าที่เป็นอันตราย กลัวว่าจะเกิดขึ้นอีกครั้ง แล้วเอวเธอจะหักจริงๆ

ผลักเขาออกได้ทันเวลา เธอเบิกตากว้าง ทั้งอ้อนวอนทั้งขอความเมตตา “หิวแล้ว”

ตอนหนานซ่งจงใจยั่วโมโหก็ทำท่าอีกอย่าง ตอนนี้ที่ออดอ้อนและอ้อนวอนก็ทำท่าอีกอย่าง แต่ทุกท่าทางในสายตายวี่จิ้นเหวิน มันน่ารักและน่าดูทั้งหมด ทำให้เขาชอบจากก้นบึ้งจิตใจ ชอบจนอยากกดเธอไว้ใต้ร่าง ไม่ก็ประคองเธอไว้ในอ้อมกอด แนบชิดกับเธอ

เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเธอ “งั้นลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน แล้วลงไปกินข้าว?”

หนานซ่งพยักหน้า

*

เพิ่งฝนตก อากาศสดชื่นมาก ท้องฟ้าแจ่มใส

ตอนออกมาจากโรงแรมเวลาประมาณเที่ยง ไม่ได้ทานอาหารเช้า ทานอาหารกลางวันเลย

ถึงเมืองจิง ในฐานะจอมกินจุแน่นอนว่าต้องชิมอาหารท้องถิ่น

หนานซ่งเจอร้านอาหารปักกิ่งคะแนนไม่เลว สั่งเป็ดย่างครบชุด ผัดมะเขือยาวเบคอน หมูผัดเต้าเจี้ยวหวานปักกิ่ง ผัดผักปักกิ่งโบราณ ปมแป้งผัด ขนมอ้ายวอวอ…… “เอาประมาณนี้แหละ ไม่พอค่อยสั่งใหม่”

ยวี่จิ้นเหวินรินน้ำให้เธอแล้วยิ้ม “กินหมดเหรอ?”

“มีนายไม่ใช่เหรอ” หนานซ่งย้ายความกดดันเก่งเป็นพิเศษ