สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 671

ไม่ใช่ลั่วอินที่นอนไม่หลับ หนานซ่งเองก็นอนไม่หลับ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอโดนยวี่จิ้นเหวินกอดเอาไว้ในอ้อมแขน ปิดไป นอนคุยกันไปเรื่อย ๆ

ด้วยเสียงเบา ด้วยกลัวว่าจะรบกวนคนอื่น

คุณภาพในการเก็บเสียงของบ้านในสวนกุหลาบนั้นดีเยี่ยมจนคนอยู่เหนื่อยใจ อยากทำอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ต้องไปที่ห้องน้ำ เพราะทำบนเตียงมันจะไม่ถึงใจ

แล้วเธอก็ไม่ได้หน้าด้านเหมือนกับพี่สี่ด้วย ทุกครั้งที่พี่เฉิงมาจะต้องสร้างเสียงบางอย่างประจำ ดังกว่าแมวในฤดูติดสัด

หนานซ่งเลื่อนมือเข้าไปในสาบเสื้อของยวี่จิ้นเหวินด้วยท่าทางขี้เกียจ เธอแอบหยิกเนื้อเขาเบา ๆ

"ว่าไงดีล่ะ บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าเหมือนกับกำลังฝันอยู่ ทำไมอยู่ ๆ หวังผิงก็กลายเป็นน้องชายของแม่ฉัน กลายเป็นน้าของฉันได้? แล้วเขาก็ยังเป็นสามีเก่าของเฮ่อเสี่ยวเหวินด้วย แบบว่า มันใกล้เสียยิ่งกว่าใกล้ เหมือนกับพระเจ้าได้ลิขิตมาแล้วอย่างไรอย่างนั้น"

หนานซ่งว่าออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย "บอกตรง ๆ นะ ตั้งแต่เด็กจนโต ฉันไม่เคยเห็นแม่ฉันร้องไห้จนเป็นแบบนี้ ร้องจนตาเธอแดงก่ำเหมือนกับตากระต่าย แล้วก็ไม่เคยเห็นแม่ฉันดีใจเท่าวันนี้เหมือนกัน เหมือนแม่โดนฉีดยากระตุ้นเลย คงแทบอยากจะฉลองด้วยการจุดประทัดแล้วก็ตีกลองให้ดังไปถึงสวรรค์แล้วละมั้ง!"

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะเบา ๆ "นั่นน่ะสิ มองออกเลยล่ะ คุณน้าจะต้องสำคัญกับคุณน้าลั่วมากแน่ ๆ "

"แน่อยู่แล้ว พ่อฉันคงจะหึงมาก แบบว่าสุด ๆ ไปเลย"

หนานซ่งเองก็อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอพูดออกมาด้วยความสงสัย: "แต่ว่าทำไมถึงไม่มีเสียงอะไรออกมาจากห้องแม่ของฉันเลยล่ะ แบบนี้มันประหลาดมากเลยนะ วันนี้เธอดีใจขนาดนั้น ถ้าหลับลงน่ะสิเรื่องแปลก แม่น่าจะชวนพ่อฉันทะเลาะ" เธอลองพยายามฟังดี ๆ แต่มันไม่มีเสียงอะไรเลยจริง ๆ เงียบสงัด

ยวี่จิ้นเหวินบีบมือเธอ "ในห้องไม่มีเสียงอะไร ไม่ได้แปลว่าที่อื่นจะไม่มีเสียงนี่"

"หืม?"

หนานซ่งชะงัก ผ่านไปแป๊บหนึ่งก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เธอก็เลยตีเขาไปทีหนึ่ง

ยวี่จิ้นเหวินจับมือของเธอเอาไว้ แล้วทำเสียง "ชู่ว" ทั้งสองคนขยับศีรษะเข้าใกล้กัน แล้วหัวเราะชอบใจ

หลังจากที่หัวเราะไปตั้งนาน หนานซ่งก็บอกออกมา: "ต่อไปบ้านเราก็จะมีคนเพิ่มอีกหนึ่งคน ไม่สิ สองคนแล้ว ก็จะยิ่งสนุกขึ้นไปอีก"

"ไม่ใช่ สามคน" ยวี่จิ้นเหวินแก้คำพูดเธอ

"หืม?"

หนานซ่งนับนิ้ว "คุณน้าหลานอวี้กับเสี่ยวเหวิน แล้วยังมีใครอีกเหรอ?"

"ยังมีฉัน"

ยวี่จิ้นเหวินบอกออกมาด้วยท่าทางจริงจัง "ฉันจำได้นะว่า ฉันขอแต่งงานสำเร็จแล้ว"

หนานซ่งชะงัก จากนั้นก็หัวเราะออกมา "ใช่ค่ะ จำได้ ๆ แต่ว่าคุณเป็นสมาชิกของครอบครัวตั้งนานแล้วโอเคไหม ในบ้านมีห้องส่วนตัวของคุณแล้วด้วยซ้ำ ยังจะมาทวงสถานะอีก ทำเหมือนกับว่ามีคนทำให้คุณน้อยใจรู้สึกแย่อย่างนั้นแหละ ฉันปฏิบัติต่อคุณไม่ดีหรือไงคะ?"

"ดี~ ดีมากที่สุด ที่สุดเลยครับ"

ยวี่จิ้นเหวินขยับเข้าไปจูบเธออย่างลึกซึ้ง "เมื่อไหร่พวกเราจะได้ดื่มฉลองกัน?"

"ดื่มฉลองอะไรคะ? คุณพูดถึงแต่งงานนะเหรอ?"

หนานซ่งไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน "สองครอบครัวมานั่งกินข้าวด้วยกัน จัดพอเป็นพิธีก็โอเคแล้วค่ะ"

งานแต่งงานของหนานหลินกับกู้เหิงเพิ่งจะจบไป ทั้งสองครอบครัวต้องเตรียมจัดงานอยู่ตั้งหลายเดือน เธอไม่ใช่เจ้าสาวยังเหนื่อยจนเกือบจะเอาตัวเองไม่รอด เรียกได้ว่าเธอนั้นรู้ซึ้งถึงความลำบากในการจัดงานแต่งงานเลยทีเดียว ดังนั้นเธอก็เลยคิดว่าถ้าเกิดเป็นตัวเอง อะไรที่ง่ายที่สุดก็เอาแบบนั้นแหละ ถ้าสามารถไม่จัดงานได้ก็ไม่จัดงาน

"ไม่ได้!"

ยวี่จิ้นเหวินเดินไปเปิดไฟ เขามองเธอแล้วพูดออกมา: "การแต่งงานคือเรื่องใหญ่ในชีวิตนะ จะทำแบบขอไปทีไม่ได้ ครั้งก่อน ก็ไม่ได้......"

เขาพูดอยู่ แล้วก็เม้มปากไป

หากเป็นเรื่องในอดีตไม่ว่าจะเรื่องไหน เขามักจะรู้สึกผิดอยู่ในใจ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดถึงมัน