สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 672

กอดนี้ของยวี่จิ้นเหวินทำให้ความรู้สึกน้อยใจของหนานซ่งตีรวนขึ้นมา ดวงตาของเธอแดงก่ำ

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าคู่ของเธอคบกันยังไง เรื่องที่เธอกับยวี่จิ้นเหวินได้เจอ คนอื่นอาจจะไม่ได้เจอ ทั้งสองคนคบกัน เจอมาครบทุกรสชาติของชีวิตแล้ว เธอรู้ว่าเขายังละทิ้งอดีตไปไม่ได้ แล้วเธอละทิ้งอดีตไปได้หมดเลยหรือไง?

เรื่องที่เคยเกิดขึ้นกลายเป็นแผลเป็นในใจของพวกเขา เรื่องที่แก้ไขไม่ได้แล้วก็ทำได้แค่ต้องยอมรับ ที่สำคัญที่สุดคือนั่นคือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว แต่นี่คือปัจจุบัน

หนานซ่งเป็นคนที่ไม่ชอบมากกว่า รักก็คือรัก เกลียดก็คือเกลียด

ตอนนี้เธอยังรักเขาอยู่ ยังยินดีที่จะอยู่กับเขา แค่นั้นก็พอแล้ว

ส่วนเรื่องอนาคต ใครจะบอกได้ล่ะ?

"พอแล้ว วันดี ๆ ต้องทำให้ฉันอารมณ์เสียจนได้"

หนานซ่งปล่อยเขา แล้วถลึงตาใส่เขาเล็กน้อย "คุณว่าคุณควรจะโดนลงโทษไหม?"

"ควร" ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า "เธอจะลงโทษฉันยังไง?"

หนานซ่งกำลังจะพูด ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพอดี ทำเอาทั้งสองคนตกใจต้องรีบหันไปมอง "ใคร ใครคะ?"

เสียงทุ้มเข้มของลั่วจวินหังดังขึ้นมา "ดึกขนาดนี้แล้ว มาทะเลาะอะไรกัน?"

"......"

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินหันมองหน้ากัน แย่แล้ว ทำพี่ใหญ่ตื่นจนได้

ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะลุกขึ้นไปเปิดประตู หนานซ่งกลับดึงเขาเอาไว้ จากนั้นก็ตะโกนบอกพี่ใหญ่: "ไม่มีอะไรค่ะ นอนแล้วนะคะ ฝันดีค่ะพี่ใหญ่!"

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินกลับไปแล้วก็เสียงปิดประตู จึงรู้ว่าลั่วจวินหังเดินกลับห้องไปแล้ว ทั้งสองคนก็เลยถอนหายใจออกมา

รีบปิดไฟ จากนั้นก็ค่อย ๆ นอนลง

ยวี่จิ้นเหวินกระซิบอยู่ข้างหูของหนานซ่ง: "เธอยังไม่บอกว่าจะลงโทษฉันยังไง"

หูของหนานซ่งรู้สึกจั๊กจี้เพราะเขา "คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าตัวเองผิด"

"รู้แล้ว" ยวี่จิ้นเหวินทำตัวเป็นเด็กดี "ต่อไปไม่กล้าแล้ว"

หนานซ่งพูด: "อย่างนั้นก็ลงโทษคุณ......กอดฉันเอาไว้ทั้งคืน ห้ามเอามือออกทั้งคืนด้วย"

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะออกมาเบา ๆ จากนั้นก็กอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วจูบลงไปบนกระหม่อมของเธอ "ได้"

กลางดึกที่เงียบสงัด

ยังมีคู่รักอีกคู่หนึ่งที่ยังคงไม่นอน และตอนนี้ก็กำลังคุยกันอยู่ เพียงแต่ว่าไม่ได้เงียบเหมือนกับที่สวนกุหลาบ พวกเขาเสียงดังตามใจตัวเอง

เฮ่อเสี่ยวเหวินสวมชุดนอนผ้าแพรเนื้อลื่น นอนอยู่บนตัวของหวังผิง ดวงตาของเธอเป็นประกาย บ่งบอกถึงความสงสัย

"บอกฉันสิ"

หวังผิงมองไปด้วยสีหน้าเหนื่อย ๆ แต่ว่าเขายังไม่ได้ง่วงมากนัก เฮ่อเสี่ยวเหวินมองออก ก็เลยกล้าที่จะถามเขา

"บอกอะไร?" เขามีสีหน้านิ่ง ๆ

เฮ่อเสี่ยวเหวินยื่นมือออกไปตีที่หน้าอกเขาครั้งหนึ่ง "เลิกทำตัวไม่รู้เรื่องอะไรต่อหน้าฉันได้แล้ว มีเรื่องอะไรที่คุณไม่รู้ด้วยเหรอ ก็ต้องเป็นเรื่องที่อยู่ ๆ คุณก็กลายเป็นน้าของเสี่ยวซ่งน่ะสิ! วันนี้พอฉันรู้ฉันก็ตกใจแทบแย่ คุณไม่มีครอบครัวเหลือแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้มีพี่สาวเหลืออยู่อีกคน?"

หวังผิดพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ : "ฉันกับลั่วอิน ไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ "

"ฉันรู้"

เฮ่อเสี่ยวเหวินตีเขาเบา ๆ อีกครั้ง แล้วเลื่อนมือลงไปลูบหน้าท้องเขา คิ้วของหวังผิงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย "อยู่นิ่ง ๆ "

"......" เฮ่อเสี่ยวเหวินที่สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจ ก็เลยหยุดมือ

พยายามจะปลุกอารมณ์เขา แต่คนที่ลำบากก็คือตัวเธอเอง

เธอนอนอยู่บนตัวเขานิ่ง ๆ เหมือนหมีที่กำลังจำศีล ปากเล็กถามออกมาไม่หยุด "แล้วทำไมคุณกับน้าลั่วถึงเป็นพี่น้องกันได้? แล้วฉันก็ได้ยินน้าลั่วเรียกคุณว่าอายวี่? อายวี่นี่คือชื่อเล่นของคุณหรือเปล่า? เขียนเหมือนกับคำว่ายวี่ในชื่อของฟู่ยวี่ไหม?"

"ไม่ใช่"

หวังผิงยกมือของเธอขึ้นมา แล้วก็เขียนให้เธอดู

นิ้วเรียวยาวของเขา ลากเส้นขีดเขียนไปบนมือของเธอจนออกเป็นคำว่า 'อวี้'

เฮ่อเสี่ยวเหวินรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย เธอดึงมือกลับเข้าหาตัวแล้วก็หัวเราะไปด้วย "ที่แท้ก็คือคำนี้นี่เอง คำนี้อ่านว่าอวี้เหรอ?"

หวังผิง: "......"