สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 673

ตอนที่กำลังห่อเกี๊ยว เฮ่อเสี่ยวก็แอบถามหนานซ่ง

เรื่องที่ว่าตกลงเธอนั้นถูกนับเป็นสะใภ้ของตระกูลหนานหรือเปล่า

หนานซ่งหัวเราะแล้วมองเธอ "ไม่นึกเลยนะว่าเธอเองจะสนใจเรื่อง 'เป็นสะใภ้ตระกูลหนาน' ขนาดนี้"

เฮ่อเสี่ยวเหวินทำปากจู๋ "ฉันก็แค่อิจฉานี่"

ถึงเธอจะเป็นถึงลูกสาวของคนในชนชั้นสูง แค่ว่าแม่ของเธอจากไปเร็ว พ่อมีแม่เลี้ยง พ่อแท้ ๆ ก็เลยกลายเป็นพ่อเลี้ยงไปด้วย เธอจึงไม่ค่อยได้สัมผัสถึงความรักความเอาใจใส่เท่าไหร่ เธอชอบบรรยากาศในครอบครัวตระกูลหนาน ตอนเห็นลั่วโยวกับซูอิงโดนรักแล้วก็ดูแลอย่างดี ได้รับการปฏิบัติอย่างเคารพ เธอก็เกิดความรู้สึกอิจฉาอย่างมาก และก็เกิดความคิดอยากจะ 'เป็นสะใภ้ตระกูลหนาน' ขึ้นมา

"สะใภ้ตระกูลหนานอะไรเหรอ?"

ลั่วอินได้ยินที่พวกเธอสองคนคุยกัน ก็เลยถามขึ้น

หนานซ่งเล่าเรื่องเฮ่อเสี่ยวเหวินอยากจะแต่งงานกับพี่ชายคนหนึ่งของเธอแล้วมาเป็นสะใภ้ตระกูลหนานให้แม่ฟัง

หวังผิงได้ยิน ก็หยุดการห่อเกี๊ยวในมือในทันที คิ้วของเข้าขมวดเข้าหากัน "อืม? แล้วอยากแต่งกับใครล่ะ?"

เฮ่อเสี่ยวเหวินนิ่งไปแป๊บหนึ่ง แล้วรีบบอกออกมา: "ไม่ ไม่มี......"

"ไม่ใช่ผมเหรอครับ?"

ไป๋ลู่ยวี๋รีบแสดงตัว "ตอนนี้คนที่โสดอยู่ทั้งบ้านก็มีแค่ผมนี่แหละ! น้าสะใภ้ชอบผมเหรอ?"

เขาดีใจจนถึงขนาดที่ว่า ยิ้มโชว์ฟันขาวออกมาให้เห็น

เพิ่งจะพูดจบ หวังผิงก็ยังไม่ทันจะได้แสดงความคิดเห็นอะไร ลั่วจวินหังก็เตะขาของเขาไปครั้งหนึ่ง

ไป๋ลู่ยวี๋ที่โดนเตะก็เจ็บจนต้องร้องออกมา "โอ๊ย" เขาถึงได้นึกออก "อ๋อ ผมเกือบลืมไปล้ว พี่ใหญ่ก็โสดอยู่เหมือนกันนะครับ อย่างนั้นน้าสะใภ้ชอบพี่ใหญ่เหรอ? โอ๊ย!" เขาโดนเตะอีกครั้ง แถมครั้งนี้นั้นรู้สึกเจ็บจริง ๆ ด้วย ไป่ลู่ยวี๋ร้องซี้ดออกมา

เฮ่อเสี่ยวเหวินตกใจ เธอรีบขยับเข้าไปใกล้หวังผิง จากนั้นก็พูดออกมาแบบติดตลก: "เปล่า ๆ เป็นน้าสะใภ้ก็ดีอยู่แล้ว"

ทุกคนได้ยิน ก็ค่อย ๆ หยุดหัวเราะกัน

ลั่วอินบอก: "เป็นหรือไม่เป็นสะใภ้ไม่สำคัญ ต่อไปพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว แน่นอนว่าก็ต้องรักกัน แล้วก็คอยดูแลกัน เสี่ยวเหวิน ถ้าเกิดอาอวี้แกล้งหรือทำร้ายเธอ เธอก็มาบอกฉัน ฉันจะช่วยเธอจัดการเขาเอง!"

"ค่ะ!" เฮ่อเสี่ยวเหวินพยักหน้าแรง ๆ ในที่สุดเธอก็มีขาใหญ่ที่คอยให้การสนับสนุนแล้ว เธอหันไปมองหวังผิงด้วยท่าทีดีใจแล้วก็ถือดี

หวังผิงก็แค่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธอะไรในเรื่องนี้

เฮ่อเสี่ยวเหวินถามลั่วอินอีกครั้ง: "อย่างนั้นต่อไปหนูควรจะเรียกว่าน้าลั่วหรือว่าพี่ลั่วคะ?"

"แล้วแต่เธอเลย" หนานซ่งตอบออกมาในทันที "เธอจะเรียกจักรพรรดินีก็ยังได้นะ"

แล้วทุกคนก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง

เฮ่อเสี่ยวเหวินหน้าแดง เธอหันไปมองหวังผิง "อย่างนั้นฉันก็เรียกว่าพี่ลั่วเหมือนพี่อวี้ก็แล้วกัน"

หวังผิงยิ้ม

"พี่อวี้? เลี่ยนจริง ๆ เลยนะ" หนานซ่งส่งสายตาล้อเลียน

เฮ่อเสี่ยวเหวินหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศ "เธอ ถ้าเธอยังแกล้งฉันอีก ฉันจะฉีกปากเธอ!"

"โอ้ น้าสะใภ้เริ่มแผลงฤทธิ์แล้ว"

หนานซ่งพูดออกมา: "แต่โดนเรียกว่าน้าสะใภ้นี้ไม่ใช่แค่เรียกกันเฉย ๆ นะ ต้องให้อั่งเปากันด้วย น้าสะใภ้ เตรียมอั่งเปามาหรือยังคะ?"

เธอยื่นมือออกไปหาเฮ่อเสี่ยวเหวิน ทำเอาเฮ่อเสี่ยวเหวินไปไม่เป็น

"เธอ เธออายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังจะมาขออั่งเปาอีก"

"จะโตหรือเด็กฉันก็เป็นน้องเล็กของบ้าน ครอบครัวเรามีเด็กเยอะแยะขนาดนี้ เธอคิดว่าน้าสะใภ้เป็นกันง่าย ๆ เหรอ?"

หนานซ่งอยากจะแกล้งเฮ่อเสี่ยวเหวิน เห็นว่าดวงตาของเธอกะพริบปริบ ๆ เธอก็อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้

แต่กลายเป็นว่าเธอยังไม่ทันจะชักมือกลับไป ก็เห็นหวังผิงเอาซองอั่งเปาออกมาราวกับกำลังเล่นมายากล อั่งเปาซองหนาหลายซองถูกส่งให้เฮ่อเสี่ยวเหวิน