สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 678

ทางฝั่งของสวนกุหลาบ รถหรูแทบขับออกไปทันที

หยุดที่ประตูห้องลอยฟ้าด้วยท่าทีที่เย่อหยิ่ง เป็นแถวยาว ครอบครองส่วนใหญ่ของถนน

เมื่อประตูรถเปิดออก ลั่วอิน หนานซ่งและคนอื่นๆได้ลงจากรถทีละคนโดยมีน้ำแข็งเกาะบนใบหน้า ในตอนนี้ พวกเขาเห็นรถตำรวจสองสามคันจอดอยู่ที่ประตู

รถหนึ่งในนั้นเป็นของหวังผิง แต่เสียงนาฬิกาปลุกไม่ดัง

ลุงมาด้วยเหรอ?

หนานซ่งและลั่วจวินหังชำเลืองมองกันและกันและขอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเฝ้าประตูเพื่อไม่ให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาตามรอยเท้าของลั่วอินและหนานหนิงซ่งพวกเขาเดินเข้าไป ปติคืนนี้ที่ห้องลอยฟ้าจะมีความคึกคัก วันนี้ถูกทิ้งร้างเป็นพิเศษ แขกทุกคนหายเป็นปกติ และดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

มีเสื้อผ้าธรรมดาสองสามตัววางอยู่ในห้องโถง และอีกสองสามคนกำลังเฝ้าประตูกล่อง ขวางกั้นหนานซ่งและคนอื่นๆ

จนกระทั่งไป๋ลู่ยวี่ออกมาจากห้องเพื่อทักทายเขาและพูดว่า "คนของฉันเอง"

นำพวกเขาเข้ามา

ลั่วอินขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้งและสีหน้าดูไม่ค่อยดี "เกิดอะไรขึ้น?"

อาการของไป๋ลู่ยวี่ฟ้องที่หน้าผาก เกาหัวแล้วพูดว่า "อย่าเพิ่งใส่ร้ายผมก่อน หรือไม่ก็ไปที่ห้องก่อนแล้วลองดู"

ประตูของห้องถูกผลักเปิดออก และแสงไฟในร่มก็สลัว เรืองแสงด้วยแสงสีน้ำเงินจางๆและมีกลิ่นเลือดเข้มข้นแตะที่จมูก

และฉากที่มองเห็นได้ทำให้จมูกของหนานซ่งหดตัว

มีผู้คนมากมายนอนอยู่บนพื้น ดูเหมือนนักธุรกิจหัวอ้วนและพวกอันธพาลที่แข็งแกร่งและมีความสามารถ แต่ในตอนนี้พวกเขาทั้งหมดนอนอยู่บนพื้นด้วยอาการโคม่าและคร่ำครวญ หรือจมูกของพวกเขาช้ำหรือใบหน้าของพวกเขา บวม มีเลือดหยด ขดตัว นอนหงายอยู่บนพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นจากความเจ็บปวดได้

อีกคนคุกเข่าหันหน้าเข้าหาโซฟา โดยไม่รู้ว่ามันเจ็บปวดหรือตกใจ และตัวสั่นอย่างรุนแรงตลอดเวลา

บนโซฟามีคนหนึ่งนั่งเงียบๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าบุหรี่ยังติดอยู่ระหว่างนิ้วของเขาและเลือดหยดจากนิ้วของเขา คงคิดว่าเขาหลับไปแล้ว

เฮ่อเสี่ยวเหวินขดตัวอยู่ที่มุมโซฟา ห่อด้วยเสื้อคลุมเครื่องแบบตำรวจของหวังผิง เผยให้เห็นนิ้วเท้าครึ่งหนึ่ง นิ้วเท้าที่เปื้อนเลือด ผมยุ่งเหยิง แก้มแดงและบวม และมุมปากก็มีเลือดออก นอนตัวสั่นอยู่

เมื่อเห็นฉากนี้ หนานซ่งขมวดคิ้วอย่างแรง เดินตรงไปหาเฮ่อเสี่ยวเหวินและกระซิบ "เสี่ยวเหวิน"

เธอเอื้อมมือไปสัมผัสเธอ แต่เฮ่อเสี่ยวเหวินสั่นอย่างรุนแรงและถอยกลับโดยไม่รู้ตัว

"เสี่ยวเหวิน นี่ฉันเอง ฉันเสี่ยวซ่ง"

หนานซ่งไม่กล้าแตะต้องเธออีก เพียงนั่งยองๆตรงหน้าเธอ เรียกสติของเธอเบาๆ

เฮ่อเสี่ยวเหวินยกขนตาขึ้น มุมล่างของตาซ้ายของเธอเป็นสีฟ้า โดยเฉพาะใบหน้าซีดของเธอ สายตาของเธอหยุดลงที่ใบหน้าของหนานซ่งครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะค่อยๆจดจ่อและเห็นคนตรงหน้าเธออย่างชัดเจน รู้สึกคับข้องใจอย่างมาก น้ำตาไหลออกมาทันที "เสี่ยวซ่ง!"

ทันใดนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าและกอดหนานซ่งและหนานซ่งก็กอดเธอ "ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ......."

ร่างกายของเฮ่อเสี่ยวเหวินยังคงสั่นสะท้าน ร้อนจนพูดไม่ออก

ระหว่างทางพวกเขาได้รู้ถึงสิ่งต่างๆ

ไป๋ลู่ยวี่เดาว่าเฮ่อเสี่ยวเหวินน่าจะทะเลาะกับหวังผิงและวิ่งไปที่ห้องลอยฟ้าเพื่อดื่ม ผลที่ได้คือเธอถูกกลุ่มแขกขี้เมาลากเข้าไปในห้อง หลังจากช่วยชีวิตไว้ หวังผิงก็รีบวิ่งเข้าไป

อย่างที่สามารถจินตนาการได้ หลงเหยียนโกรธมาก

ไป๋ลู่ยวี่กระซิบติดหูของลั่วอินและพูดว่า "ลุงไม่ได้บอกให้คนลงมือ ลงมือเองทั้งนั้น......."

ทันทีที่เสียงหายไปก็ได้ยินเพียงเสียงที่คมชัด

มันสายเกินไปที่จะพูด และไม่เห็นว่าหวังผิงลงมือยังไง ขวดไวน์แตกที่หัวของชายที่กำลังคุกเข่าอยู่

เหล้าและเศษแก้วกระเด็นลงบนพื้น และวินาทีต่อมาหวังผิงดึงผมของชายคนนั้นและดึงเขาขึ้น ใบหน้าของเขาสงบ ไม่มีร่องรอยของความโกรธ แต่มันเย็นชา ผู้ชายถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น เลือดหยดจากหน้าผากของเขา และเขาหรี่ตาลงด้วยความเจ็บปวด แต่ทันทีที่เขาสบตากับหวังผิง กลัวจนฉี่แตก กลิ่นของฉี่ทะลักซึมเข้ามาในห้อง ผสมกับกลิ่นเลือดดั้งเดิม กลิ่นไหนก็น่าขยะแขยง