สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 679

ดวงตาของลั่วอินเป็นสีเขียวเมื่อเขามองไปที่พี่ชายของเธอ และทักทายเขาว่า "เหนื่อยไหม? เร็วเข้านั่งลงและพักผ่อนก่อน"

ความหมายในคำนั้นชัดเจนเกินไป ไม่เหมาะสำหรับเด็ก หนานหนิงซ่งปิดปากและไอเบาๆเตือนภรรยาให้ระมัดระวังในการพูดและอย่าพูดให้ชัดเจนเกินไป

"ทำไมเหรอ?" ลั่วอินมองหนานหนิงซ่ง "ที่นี่ไม่มีเด็ก"

หนานซ่งบอกว่าเธอเคยชินกับมันมาเป็นเวลานาน แม่ของเธอได้รับการศึกษาแบบตะวันตกและมีนิสัยร่าเริง เธอเคยขับรถต่อหน้าพวกเขาบ่อยมาก

การสอนเพศศึกษาในครอบครัวในบ้านของคนอื่นมีน้อยมาก และผู้ปกครองเปลี่ยนใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ แต่เป็นหลักสูตรภาคบังคับในบ้านของพวกเขา

ลั่วอินจะตั้งกระดานดำเล็กๆที่บ้าน หยิบตัวชี้เล็กๆเช่นเดียวกับครูสอนวิชาชีววิทยา เขาจะอธิบายให้พี่น้องของพวกเขาทราบถึงโครงสร้าง พัฒนาการ และความรักของผู้ชายและผู้หญิง ตลอดจนการใช้ถุงยางอนามัย และแม้แต่เล่นวิดีโอเพื่อสอนพวกเขาให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ในคำพูดของลั่วอิน "เซ็กส์เป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่มีอะไรต้องพูดถึง"

การแสดงออกของหวังผิงก็เป็นธรรมชาติมากเช่นกัน โดยไม่ได้ตั้งใจจะขุ่นเคืองหรือเขินอายใดๆ และก็นั่งลงอย่างสงบ

ลั่วจวินหังเหลือบมองไปที่ไป๋ลู่ยวี่และขมวดคิ้ว "ไม่มีเรื่องของคุณแล้ว?"

ไป๋ลู่ยวี่เดินไปหาหวังผิงอย่างกล้าหาญ โค้งคำนับขอโทษและขอโทษ "ขอโทษคุณลุง ป้าของฉันเกิดขึ้นที่ไซต์ของฉันและการจัดการของฉันก็ไม่เข้มงวด คุณลงโทษฉัน!" ทันทีที่เขาโค้งคำนับจนจบ เขาไม่กล้าที่จะยืดตัวขึ้น และขาของเขาก็ยังเจ็บอยู่หลังจากยืนทั้งคืน

หวังผิงโบกมือเบาๆ "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ฉันรู้แล้วว่าจะจัดการบัญชีกับใคร ลุกขึ้น"

ไป๋ลู่ยวี่ลุกขึ้น แต่เหลือบมองไปทางลั่วอินอย่างขี้อาย

ลั่วอินยังคงเคร่งขรึม "ลุงของคุณไม่ได้ถือว่าคุณรับผิดชอบ ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่ได้ทำอะไรผิด ปัญหาแรกและสำคัญที่สุดในการเปิดบาร์คือความปลอดภัย ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะปิดให้คุณ! ปิดกิจการให้ฉันแก้ไขทันที หากแก้ไขไม่ได้ ให้ปิดให้สนิท และอย่าเปิด!"

หลังจากการดุอีกครั้ง ไป๋ลู่ยวี่ก็ก้มศีรษะลงลึกๆโดยหวังว่าเขาจะคุกเข่าลงเพื่อยอมรับความผิดพลาดของเขาและแสวงหาการผ่อนปรน

แต่เรื่องต่างๆได้เกิดขึ้นแล้ว คนที่ควรยอมรับผิด คนที่ควรแก้ไขต้องแก้ไขโดยเร็ว

"ฉันรู้แล้ว! ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!"

ไป๋ลู่ยวี่มักจะกล้าแสดงท่าทางเยาะเย้ยกับแม่ของเขา แต่เมื่อแม่ของเขาเงยหน้าขึ้นจริงๆ เขาก็ตัวสั่นจากก้นบึ้งของหัวใจ

ลั่วอินวิ่งออกไปข้างนอก "ออกไปซื้อของกินให้พวกเราก่อน นอนอยู่ทั้งคืน หิวแล้ว"

"เฮ้ ได้สิ!"

ครอบครัวอยู่ด้วยกันทั้งคืน งีบหลับขณะรับประทานอาหาร และพูดคุยสั้นๆว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้

กินเสร็จหวังผิงก็ใส่เสื้อผ้าไปทำงาน

ลั่วอินมองดูเขาอย่างกังวล "ไปนอนก่อนแล้วพักผ่อนสักหน่อยเถอะ"

หวังผิงพูด "ตอนบ่ายยังมีเรื่องให้ต้องจัดการพักผ่อนไม่ได้ พี่กับพี่สะใภ้นอนดึกมาทั้งคืน พวกพี่พักผ่อนเถอะ"

ลั่วอินและหนานหนิงซ่งต่างก็พยักหน้า "เราจะกลับบ้านเพื่อชดเชยการนอน ไม่ต้องกังวลหรอก"

เมื่อหวังผิงกำลังจะจากไป เขาถามหนานซ่งว่า "เมื่อเสี่ยวเหวินตื่น อย่าลืมเปลี่ยนยาของเธอ รบกวนหน่อยนะ"

"ไม่รบกวนหรอก"

หนานซ่งลงมาและลุกขึ้น "ลุง ฉันจะไปส่ง"

หลังจากส่งหวังผิงออกไปแล้ว ลั่วอินและหนานหนิงซ่งก็เดินตามลั่วจวินหังกลับบ้าน เมื่อพวกเขาจากไป พวกเขาพูดกับหนานซ่งว่า "ถ้าลูกง่วงนอนพักสักครู่แล้วค่อยไปที่บริษัท"

หนานซ่งพยักหน้า โบกมือลาพวกเขา และเดินตรงไปยังอีกห้องหนึ่งพร้อมกับกล่องยาเพื่อพบป้าของเธอ

เฮ่อเสี่ยวเหวินยังคงหลับอยู่