สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 68

ชายหนุ่มที่มีรอยบากที่เป็นหัวหน้าคิดไม่ถึงว่าหนานซ่งจะเล่นมีด เขามองดูบาดแผลตรงหน้าอกที่ฉีกขาด เขาเจ็บจนจุกอก จนใบหน้าบิดเบี้ยวขึ้น

เขาถ่มน้ำลายลงบนพื้น “นางตัวดี กูจะตีมึงให้ตาย”

คำพูดฮึกเหิมเพิ่งจะพูดจบไป วินาทีต่อมาเขาก็ถูกหนานซ่งจับข้อมือไว้ หนานซ่งใช้ฝ่ามือเล็กบิดข้อมือของเขาจนกระดูกเคลื่อน ชายหนุ่มที่มีรอยบากเจ็บจนร้องโอดครวญ จากนั้นเขาก็ถูกถีบจนคุกเข่าลงบนพื้น!

หนานซ่งสีหน้าเย็นชา น้ำเสียงเคร่งขรึมถามเขา “พูดมา ว่าใครสั่งแกมา?”

“เย็ดแม่ม...” เขาเพิ่งจะพูดคำหยาบได้คำเดียว ก็ถูกหนานซ่งตบหน้าจนหน้าทิ่มลงในขี้โคลน ขี้โคลนเต็มปากของเขา จากนั้นแขนของเขาก็ถูกหนานซ่งบีบไว้ แล้วออกแรงกระชากอย่างแรง “อ๊าก!”

เสียงโอดครวญทำให้นกในป่าพากันตื่นตกใจ จนพากันบินออกไป และใบไม้ก็พากันร่วงหล่น

แขนของชายหนุ่มที่มีรอยบากคดงออย่างแปลกประหลาด แขนแนบอยู่ที่ข้างตัว เหมือนกับแขนหักยังไงยังงั้น เขาเจ็บจนเหงื่อออก ลูกสมุนที่อยู่ด้านข้างเห็นภาพนี้ พากันงุนงงไปหมด

อารมณ์ของหนานซ่งยังเฉยชา “ฉันถามแกอีกครั้ง ใครสั่งแกมา?”

เธอหยิบมีดออกมา ดูเหมือนจะกรีดลงบนใบหน้าของเขา เพื่อเพิ่มรอยแผลเป็นอีกรอยบนใบหน้าให้เขา ชายหนุ่มที่มีรอยบากยอมแพ้ เขากัดฟัน แล้วพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆ “เป็น...คุณชายของบริษัทซิงยวี่เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ หลี่ หลี่ปิน เขาใช้ให้พวกเราดักรออยู่ตรงนี้ เพื่อมาสั่งสอนคุณ”

หนานซ่งตอบรับอย่างเฉยชาเสียงหนึ่ง ที่แท้ก็คือไอนั่นเอง

เธอถามขึ้นอีก “พวกแกรู้ไหมว่าฉันคือใคร?”

ชายหนุ่มที่มีรอยบากพูดขึ้น “รู้ครับ คุณคือ...คุณหนูใหญ่ตระกูลหนาน”

“รู้ไว้ก็ดี ไม่ใช่ว่าโดนต่อยตี แล้วไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ”

หนานซ่งยกเท้าออกจากตัวของเขา หันหน้าไปมองยวี่จิ้นเหวินที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาเป็นประกาย แล้วจู่ ๆ ก็ถามขึ้น “พกโทรศัพท์มือถือมาไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินสะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

หนานซ่งสั่งเขาเหมือนสั่งผู้ช่วย “เปิดโหมดถ่ายรูปออกมา”

จากนั้นก็ชี้ไปที่ลูกสมุนที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูดขึ้นอย่างลำคาน “ยังถือไม้กระบองอยู่อีก พี่ใหญ่ของพวกแกกระดูกหักแล้ว พวกแกคิดว่าจะสู้กับฉันได้เหรอ? อย่าอึ้งกันอยู่ มาคุกเข่าตรงนี้ มานั่งเป็นเพื่อนพี่ใหญ่ของพวกแก”

กลุ่มลูกสมุนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก อันที่จริงพวกเขาถือไม้กระบองไม่ไหวตั้งนานแล้ว บาดแผลที่หนานซ่งกรีดบนหน้าอกจนถึงตอนนี้ยังมีเลือดไหลออกมาอยู่ พวกเขากลัวว่าจะเสียเลือดมากจนตาย ถ้าหากคมมีดของหนานซ่งลึกกว่านี้อีกหน่อย เกรงว่าลำไส้คงจะหลุดออกมา

ผู้หญิงคนนี้ น่ากลัวมาก น่ากลัวยิ่งกว่าพญายมราชเสียอีก

แล้วมองดูลูกน้องพวกนั้นที่ยวี่จิ้นเหวินพามา พวกเขายิ่งไม่มีโอกาสชนะ พี่ใหญ่ก็แพ้แล้ว พวกเขาจะทำยังไงได้ จึงทำได้เพียงยอมแพ้ แล้วนั่งคุกเข่าลงตรงที่หนานซ่งออกคำสั่ง

คุกเข่าก็แล้ว จะมีแรงขัดขืนอะไรอีก พวกเขาคุกเข่าลงแล้วร้องขอความเมตตาในทันที “คุณหนูหนาน พวกเราแค่ทำตามคำสั่ง ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ คุณเป็นคนใหญ่คนโตอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับคนชั้นต่ำ ปล่อยพวกเราไปเถอะครับ”

“ปล่อยพวกแก? ฝันกลางวันบ้าบ้อบออะไร!”

เสียงเข้มดังขึ้น นายเคพาคนเข้ามาอย่างรีบร้อน แล้วล้อมสถานที่เกิดเหตุ เพื่อปกป้องหนานซ่งในทันที เขามองดูหนานซ่งอย่างเป็นกังวล “คุณหนู ไม่เป็นไรนะครับ?”

หนานซ่งส่ายหน้าอย่างเฉยชา “เดิมทีนึกว่าเป็นเพื่อนเก่า คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแค่ลูกสมุนไม่กี่คน ถ้ารู้แต่แรกก็ไม่ต้องให้พวกนายมาแล้ว”

เธอโบกมือ “พวกนายขยับไปด้านข้าง อย่าแย่งซีน”

คนของตระกูลหนานได้ยินคำสั่ง ก็ถอยออกไปด้านข้างอย่างมีระเบียบ เผยให้เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ออกมา

“พูดในสิ่งที่แกเพิ่งพูดเมื่อกี้ออกมาอีกรอบ”