สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 69

เห็นทั้งสองคนตีกันไม่จบไม่สิ้น หนานซ่งทำหน้าแข็งทื่อเอ่ยปากอย่างทันเวลา “พอได้แล้ว ตีกันเสร็จหรือยัง!”

สายลมกลางคืนหนาวขนาดนี้ เธอหนาวจนอยากรีบกลับบ้านเท่านั้น ไม่สนใจที่จะดูพวกเขาทะเลาะกันจริงๆ

ท่ามกลางเสียงตะโกนแผ่วเบาของหนานซ่ง ชายตัวโตทั้งสองคนก็ชักมือกลับอย่างไว้หน้า ในขณะที่ยืนนิ่งก็มองสำรวจอีกฝ่ายขึ้นๆ ลงๆ หนึ่งรอบ

ยวี่จิ้นเหวินมองวิญญาณเร่ร่อนที่โผล่มาจากที่ไหนไม่รู้ หน้าตาแสร้งทำเป็นคนดี ผมครึ่งหลังถักเปียไว้ด้านหลังศีรษะ ผิวสีบรอนซ์ เสื้อเชิ้ตสีดำคอเสื้อเปิดกว้าง เชิดคางขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ ลักษณะท่าทางหยิ่งผยองไม่ใส่ใจใคร หยาบคายอย่างมาก

ดวงตาสีดำของเขาหรี่ลงเล็กน้อย: คนคนนี้เป็นใคร?

เฉวียนเยี่ยเชียนมองเหยียดด้วยสายตาเย็นชายืนฝั่งตรงข้ามเขา ชายที่สวมชุดสูทตามระเบียบ แต่งตัวเป็นคนแต่นิสัยเป็นหมา ในใจกล่าวว่า: เจ้านี่ฝีมือไม่เลวเลยนะ สมแล้วที่เคยฝึกในหน่วยสวอต

“นายคือยวี่จิ้นเหวิน?”

เขาถามแบบนี้ แต่ในใจคิดว่า: เจ้านี่นี่แหละ ทำให้น้องหกของเราเป็นหม้ายมาสามปี!

เขารู้ว่าเขาเป็นใคร

ยวี่จิ้นเหวินคิ้วตกเล็กน้อย “นายเป็นใคร?”

เฉวียนเยี่ยเชียนทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา “ฉันเป็นทวดแกไง”

เขาอ้อมยวี่จิ้นเหวิน เดินไปหาหนานซ่ง ใบหน้าเย็นชารีบยิ้ม อ้าแขนกว้าง “มา ให้พี่กอดหน่อย”

ไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ ก็ให้หนานซ่งกระโจนเข้าอ้อมกอด

ยวี่จิ้นเหวินดวงตาหดตัว รอบกายปล่อยลมหายใจเย็นยะเยือก อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าดึงเขาออกมา

แต่ไม่รอให้เขาก้าวมาข้างหน้า หนานซ่งก็ผลักเฉวียนเยี่ยเชียนออกไปด้วยใบหน้ารังเกียจ ขมวดคิ้วพูดขึ้น “กลิ่นเหมือนน้ำหอมเกรดต่ำ อยู่ห่างฉันหน่อย! พี่ไม่อยากเจอฉันไม่ใช่หรือไง แล้วจะมาทำไม?”

เฉวียนเยี่ยเชียนแสร้งยิ้มให้ “ฉันไม่อยากเจอเธอได้ยังไงล่ะ ฉันคิดถึงเธอแทบตาย! ฉันแค่อยากเซอร์ไพรส์เธอไม่ใช่เหรอ?”

“เซอร์ไพรส์พอแล้วล่ะ” หนานซ่งยกสายตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน “พี่มาตั้งแต่เมื่อไร?”

เฉวียนเยี่ยเชียนชี้ไปที่ยวี่จิ้นเหวิน “ฉันมาถึงก่อนที่มันจะมา มุงดูกระบวนการทั้งหมด”

“งั้นพี่ก็เห็น แต่ไม่มาช่วยฉัน?”

เฉวียนเยี่ยเชียนยิ้มร้าย กอดอกพูดขึ้น “ก็แค่ไอ้พวกไม่เอาไหนไม่กี่คน เธอคนเดียวจัดการก็เหลือเฟือแล้ว ไม่ต้องให้ฉันลงมือหรอก ฉันก็อยากดู เธอเป็นสะใภ้มาสามปี ศิลปะการต่อสู้จะแย่ลงเหรอ ก็ยังสำเร็จนี่ ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

ประเด็นไหนที่ไม่ควรพูดก็ดันพูดอันนั้นจริงๆ หนานซ่งกลอกตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ “พูดให้น้อยๆ หน่อย อยากกลับบ้านกับฉันไหม?”

“อยากสิ ไม่เจอกันตั้งนาน ต้องอยากสนุกกับเธออยู่แล้ว”

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่ได้โอบคอหนานซ่งอย่างเหมาะสม ถึงแม้หนานซ่งจะทำหน้ารังเกียจ แต่ก็ไม่ได้ผลักเขา มองออกว่าระหว่างทั้งคู่สนิทกัน

มือที่วางข้างลำตัวของยวี่จิ้นเหวินกำหมัดโดยไม่รู้ตัว ดวงตาแดงก่ำ แทบจะกัดฟันพูดขึ้น “ปล่อยเธอ”

หนานซ่งและเฉวียนเยี่ยเชียนที่กำลังทะเลาะกันอยู่ก็เงยหน้ามองยวี่จิ้นเหวินพร้อมกัน

เฉวียนเยี่ยเชียนเห็นใบหน้าเขียวปั้ดของยวี่จิ้นเหวิน ก็กลั้นอารมณ์ ในใจรู้สึกขบขัน ชี้ที่ตัวเอง ถามขึ้นทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว “นายกำลังพูดกับฉันเหรอ?”

“ฉันสั่งให้นายปล่อยเธอ” ยวี่จิ้นเหวินขบฟันกราม แล้วพูดอีกครั้ง

เฉวียนเยี่ยเชียนทำเสียงจึ๊ “ฉันคนนี้น่ะ เป็นคนดื้อรั้นโดยกำเนิด สิ่งที่คนอื่นไม่อยากให้ฉันทำ ฉันยิ่งอยากทำ นายอยากให้ฉันปล่อยเธอ ฉันก็ไม่ปล่อย เธอไม่ใช่ภรรยาของนาย นายยุ่งเกินไปแล้วล่ะ”

ดวงตาอันตรายของยวี่จิ้นเหวินหรี่ขึ้นมา ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างเหลือทน เตรียมจะซัดคน