สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 70

หนานซ่งพาพี่สองเฉวียนเยี่ยเชียนกลับมาถึงสวนกุหลาบ

เฉวียนเยี่ยเชียนยืนในลานบ้าน มองดอกกุหลาบที่ยังคงสดใสแพรวพราวภายใต้แสงยามค่ำคืน ค่อยๆ โน้มตัวลงไปข้างแปลงดอกไม้ ดมกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ เหมือนได้กลิ่นของแม่เลย

ถ้านับดูแล้ว คราวก่อนที่เขามาสวนกุหลาบ ก็คือตอนงานศพของแม่

สามปีผ่านไปในพริบตาเดียว

หนานซ่งตบบ่าเฉวียนเยี่ยเชียน ปลอบเขาหนึ่งประโยค แล้วพาเขาเข้าไป คนรับใช้ในสวนกุหลาบเห็นคุณหนูใหญ่พาชายคนหนึ่งกลับมา ในใจก็ประหลาดใจมาก ไม่รู้ชายคนนี้มีสถานะอะไร

แต่พ่อบ้านจ้าวกลับมาต้อนรับด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น เรียกออกไป “พี่สอง”

“พ่อบ้านจ้าว ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

เฉวียนเยี่ยเชียนกางแขนออกเพื่อกอดพ่อบ้านจ้าว

หนานหลินยืนด้านหลังหนานซ่ง เห็นภาพแบบนี้ ในใจก็เกิดความสงสัยไม่น้อย

พูดตามตรง เธอมีความรู้สึกเคยรู้จักกับเฉวียนเยี่ยเชียน ราวกับเคยเห็นทีไหนมาก่อน แต่อย่างไรก็นึกไม่ออก อีกอย่างพี่สาวคนโตก็เอาแต่เรียกเขาว่า “พี่สอง” ดูเหมือนไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง เหมือนเธอเรียกไป๋ลู่ยวี๋ว่า “พี่เล็ก”

แต่หนานซ่งเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณลุงคุณป้า เธอไม่มีลูกพี่ลูกน้องเลย หรือว่าจะเป็นญาติฝั่งคุณป้า เป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่สาวคนโต?

หนานหลินไม่รู้ว่าคุณป้ามีประวัติสถานะอย่างไร แค่จำได้ว่าตอนแรกที่คุณลุงใหญ่จะแต่งงานกับคุณป้า ป้าสองและพ่อของเธอคัดค้านอย่างยิ่ง บอกว่าคุณป้าเป็นผู้หญิงอัปมงคล จะนำหายนะมาสู่ตระกูลหนานไม่ช้าก็เร็ว

แต่คุณลุงใหญ่กีดกันความเห็นต่างๆ แต่งงานกับคุณป้าอย่างเด็ดเดี่ยว

หลังจากแต่ง ด้วยความช่วยเหลือเต็มกำลังของคุณป้า กิจการของคุณลุงใหญ่ก็รุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ ในเมืองหนานบริษัทตระกูลหนานอยู่อันดับหนึ่งทิ้งห่างไม่เห็นฝุ่น คนเหล่านั้นที่เคยไม่เห็นดีเห็นงามกับการแต่งงานของพวกเขา เหมือนโดนตบหน้าเพี้ยะๆ ค่อยๆ หุบปาก จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุรถยนต์

คุณลุงใหญ่ที่เป็นผู้ประกอบการที่โดดเด่นและประสบความสำเร็จก็เสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่ม ผู้คนถอนหายใจเฮือกใหญ่ และคนเหล่านั้นที่เคยกล่าวว่าคุณป้าอัปมงคลก็เริ่มแสดงความคิดเห็นของพวกเขาอีกครั้ง

แม้กระทั่งพ่อของเธอ หนานหนิงจู๋ก็พูดคุยอยู่ในบ้านตลอดเวลา “ฉันบอกแล้วไง ลั่วอินผู้หญิงคนนั้นน่ะอัปมงคล คุณเห็นหน้าเธอก็รู้แล้ว นารีเป็นเหตุให้เกิดภัยพิบัติ อาจจะเป็นนังจิ้งจอกกลับชาติมาเกิดก็ได้ ฉันโน้มน้าวพี่ใหญ่แล้วว่าอย่าแต่งกับเธอ แต่เขาไม่ฟัง สุดท้ายเป็นยังไง? เป็นอย่างที่คิดไว้!”

อัปมงคลหรือไม่หนานหลินไม่รู้ เธอแค่รู้ว่า ตอนเด็กๆ ช่วงเวลาที่เธออยู่สวนกุหลาบ คุณป้าไม่เคยปฏิบัติแย่ๆ กับเธอเลย นั่นเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เธอมีความสุขที่สุดในชีวิต

หนานซ่งสั่งให้หนานหลินอาบน้ำรีบเข้านอนเร็วๆ ทางที่ดีสวมที่อุดหูด้วย ไม่ว่าจะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอะไรก็ห้ามออกมา

หนานหลินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง รู้ว่าพี่สาวคนโตคงจะจัดการหนานหยาอีกครั้ง

……

ในขณะนี้ หนานหยากำลังถือโทรศัพท์รอข้อความ ในใจหงุดหงิดไม่สบายใจ ปากก็พึมพำ “เกิดอะไรขึ้นนะ? ทำไมไม่มีการเคลื่อนไหวเลยสักนิด? มันตายไหมนะ?”

เมื่อได้ข่าวว่าหมี่ลู่โดนแบน รอให้หนานซ่งไปแล้ว เธอก็โทรหาหมี่ลู่ทันที แต่อีกฝ่ายไม่รับสาย

เธอโทรซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งช่วงบ่ายถึงจะรับสาย

ครู่ต่อมา ผ้าห่มบนร่างเธอถูกดึงออก โทรศัพท์ที่กำแน่นอยู่ในมือถูกหนานซ่งแย่งไป

หนานหยาลืมตาทันที ต้องการแย่งกลับมา “คืนฉันมา!”

หนานซ่งดึงมือไปด้านหลัง มองเธอด้วยสายตาเย็นชา “ไม่ได้หลับแล้วเหรอ? ตื่นไวจัง”

เดิมทีแล้วเธอแกล้งหลับ หนานหยาผลุบตาลงอย่างร้อนตัว หล่อนแย่งโทรศัพท์เธอไปก็ไม่มีประโยชน์ อย่างไรก็ล็อกหน้าจอไว้……

ในหัวสมองเกิดความคิดหนึ่งแวบเข้ามาเมื่อครู่นี้ หนานซ่งปลดล็อกรหัสผ่านหน้าจอเธอได้โดยไม่ต้องลงแรงเยอะ และเปิดบันทึกการโทรและบันทึกแชทของเธอด้วย “วางแผนกับคนอื่นเล่นงานพี่สาวตัวเอง แถมยังเปิดเผยเส้นทางการเดินทางของฉันอีก ดีจริงๆ เลยนะ”

“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา!” หนานหยาเข้ามาแย่งอย่างลนลาน แต่ถูกหนานซ่งพลิกตัวไว้บนเตียง ตรงหน้าเธอมืด ทันใดนั้นผมก็ถูกดึงขึ้นมา เจ็บจนเธอกรีดร้อง “อ๊าก” ออกมา

หนานซ่งดึงผมหนานหยา บังคับให้เธอเงยหน้ามองตาตน “สำหรับคนที่เป็นหนอนบ่อนไส้ กฎตระกูลว่ายังไงนะ ท่องให้ฉันฟังสิ”

หนานหยาแค่รู้สึกหนังศีรษะจะโดนเธอดึงออกไป ดิ้นรนไม่หยุด “ปล่อยฉัน เธอปล่อยฉันนะ!”

“ยัยหัวหมู ดูเหมือนกฎตระกูลหนึ่งร้อยข้อ เธอจะท่องไปเปล่าประโยชน์”

หนานซ่งพูดอย่างเย็นชา “งั้นฉันจะบอกเธอให้ กฎตระกูลข้อที่เก้า ห้ามเป็นหนอนบ่อนไส้ ทรยศคนในครอบครัว ผู้ที่ฝ่าฝืน……จะโดนแส้ร้อยที และขับไล่ออกจากตระกูล”

หนานหยาสบสายตาเย็นชาดุร้ายของหนานซ่ง ตัวสั่นอย่างรุนแรง