สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 71

เสียงของหนานซ่ง โทนเสียงสะอาดและคมชัด มีความเย็นยะเยือกเล็กน้อย ได้ยินเข้าไปในหูหนานหยา กลับเหมือนถูกฟ้าผ่า ตกใจกลัวอย่างบอกไม่ถูก

จากที่เธอรู้จักหนานซ่ง เธอรู้ว่า เธอพูดจริงทำจริงอย่างแน่นอน!

“ไม่ เธอไม่ได้นะ เธอตีฉันไม่ได้นะ……”

หนานหยาส่ายหน้าสุดชีวิต โดยไม่นึกถึงความเจ็บของหนังศีรษะฉีกขาด เธอลงจากเตียงทันที คลานไปข้างหน้า เธอต้องออกไปจากที่นี่ ออกไปจากที่นี่!

เธอเพิ่งบิดประตูห้อง บอดี้การ์ดสองคนที่เฝ้าอยู่ข้างนอกก็ขวางทางเธอไว้ ดันเธอกลับไปทันที ไม่ได้ใช้แรงมากนัก แต่ทำให้หนานหยาทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงบนพรม

บอดี้การ์ดสองคนยืนตรงประตูเหมือนผนังทองแดง ทำหน้านิ่ง ถามหนานซ่ง “คุณหนูใหญ่ ต้องให้มัดเธอไหมครับ?”

หนานซ่งนั่งข้างเตียง ในมือถือไม้เรียวที่เธอมอบรางวัลให้หนานหยา วางอยู่บนตัก ถามหนานหยาเรียบๆ “เธออยากให้ฉันห้อยเธอแล้วค่อยตี หรือจะเชื่อฟังคุกเข่า ตีเสร็จจะได้จบ”

พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือ อย่าพูดดีๆ ด้วยไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังบังคับ

หนานหยาแอบกัดฟัน รู้ว่าวันนี้ตกอยู่ในน้ำมือของหนานซ่งแล้ว เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบากก็ต้องยอมถอย เธอไม่สนเกียรติยศอะไรแล้ว คุกเข่าคลานไปหาหนานซ่ง “พี่ใหญ่ พี่ให้อภัยฉันเถอะ ฉันโง่ชั่วคราว ฉันผิดไปแล้ว ฉันรับรอง รับรองว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีก!”

“เธอยอมรับผิดเร็วมาก”

หนานซ่งหัวเราะเยาะ กวาดตามองสามนิ้วที่เธอยื่นมันออกมาด้วยสายตาเย็นชา คำที่พูดออกมามีความเย็นยะเยือกไร้ความปรานี “เธอไม่ได้โง่ชั่วคราว เธอไม่เคยตื่นเลยต่างหาก จะให้ฉันให้อภัยเหรอ? ฉันให้อภัยเธอไปกี่ครั้งแล้ว? เธอยังให้ฉันให้อภัยเธอยังไงอีก?”

ขณะที่เธอพูด ก็ยกไม้เรียวในมือมาตีแขนหล่อนเรื่อยๆ ตีไม่แรงมาก แต่ก็ยังทำให้หนานหยาตกใจกลัวจนหน้าซีด คุกเข่าอยู่ตรงนั้นไม่กล้าขยับไปไหน

เธอไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่แผนการไม่มีทางพลาด หนานซ่งจะรอดง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร?

หรือมีส่วนไหนที่ผิดพลาด?

หรือว่าเธอไม่ได้เดินถนนจากใจกลางเมืองไปยังสวนกุหลาบ?

หนานซ่งเห็นดวงตาหนานหยากลอกวนไปมา ก็รู้ว่าเธอกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง จึงถามอย่างเย็นชา “กำลังคิดว่าฉันรอดมาจากมือไอ้พวกอันธพาลที่หลี่ปินส่งมาได้ยังไงอยู่เหรอ?”

ถูกเธออ่านความคิดในใจ หนานหยาก็ยิ้มอย่างอายๆ ถามขึ้นตรงๆ “พี่ใหญ่ พี่ไม่ได้เดินถนนเส้นนั้นที่เคยเดินสมัยก่อนเหรอ?”

“เดินแล้ว” หนานซ่งพูดอย่างไม่แยแส “เดินไปครึ่งทาง ก็โดนคนสกัดกั้นเอาไว้”

“แล้วทำไม?” หนานหยาเอ่ยปากโดยไม่รู้ตัว เมื่อถึงปากก็เปลี่ยนเป็นคำถาม “ฉันหมายถึง พี่ใหญ่รอดพ้นจากพวกมันมาได้ยังไง?”

หนานซ่งมีสีหน้าไม่แยแส แต่ซ่อนความเย้าแหย่ในดวงตาไม่มิด “เธอคงไม่คิดจริงๆ หรอกนะว่า ไอ้พวกขี้เมาไม่กี่คนที่หลี่ปินส่งมา จะจัดการฉันได้? เธอเห็นพี่สาวเธอไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว”

เธอกดโทรศัพท์สองที หาวิดีโอที่ยวี่จิ้นเหวินบันทึกไว้ออกมาให้หนานหยาดู หนานหยาเห็นเหล่าชายตัวใหญ่หยาบคายในวิดีโอกำลังคุกเข่าเรียงแถว ตัวสั่นเทิ้มกล่าวหาหลี่ปินว่าเป็น “ผู้จ้างวานฆ่า” และก้มศีรษะคำนับวิงวอนอย่างโซเซ ก็เบิกตากว้างอย่างอดไม่ได้

หนานซ่ง เธอทำได้อย่างไร ที่ทำให้คนเหล่านี้ตกใจหวาดกลัวจนกลายเป็นแบบนี้?