สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 681

ทันทีที่มีการเชื่อมต่อสาย เสียงกังวลของยวี่จิ้นเหวินก็ดังขึ้นจากผู้รับ "ทางฝั่งของคุณเป็นยังไงบ้าง?"

แม้จะอยู่คนละที่กันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทั้งสองฝ่ายจะแบ่งปันให้กันโดยเร็วที่สุด ท้ายที่สุดพวกเขาก็คุยกันทุกวัน

หนานซ่งคุยกับยวี่จิ้นเหวินเกี่ยวกับเฮ่อเสี่ยวเหวินเมื่อคืนนี้ เขายังคงจำได้

"ยังโอเคอยู่"

หนานซ่งพูด "ความเจ็บปวดทำให้คนโตขึ้น ฉันคิดว่า หลังจากเหตุการณ์นี้ ความคิดของเสี่ยวเหวินน่าจะเปลี่ยนไป"

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินความหมายลึกซึ้งของคำพูดของหนานซ่ง "เกิดอะไรขึ้น? มีบางอย่างผิดปกติกับความสัมพันธ์ระหว่างคุณน้ากับเสี่ยวเหวินเหรอ?"

"นิดหน่อย"

หนานซ่งจำสิ่งที่เฮ่อเสี่ยวเหวินพูดกับเธอและถอนหายใจ "เสี่ยวเหวินสามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าความคิดของคุณน้าเป็นอย่างไร เธอชอบเขาจริงๆ และต้องการอยู่กับเขา แต่ในด้านของคุณน้า ฉันไม่เข้าใจเขาเลยสักนิด เขามีเสี่ยวเหวินอยู่ในใจทั้งคนแล้วทำไมเขาต้องปฏิเสธเธอด้วย?"

"คุณน้าเป็นคนช่างคิดมาก และเขาควรจะมีปัญหาของตัวเอง"

ยวี่จิ้นเหวินช่วยเธอวิเคราะห์ว่า "ถ้าผู้ชายรักผู้หญิงจริงๆ เขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะถือโลกทั้งใบไว้ข้างหน้าเธอ แต่เมื่อเขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถให้โลกทั้งใบกับเธอได้ และไม่สามารถให้สิ่งของหรือความปลอดภัยเพียงพอกับเธอได้ เขาจะยับยั้งความรักของเขา"

หนานซ่งขมวดคิ้ว "แบบนั้นหรอกเหรอ? ว่ากันว่าผู้หญิงคิดมากเกินไป ทำไมคุณผู้ชายคิดมากเกินไปล่ะ?"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า "มีบางครั้งที่ไม่สามารถควบคุมมันได้ เช่นผมไง"

หนานซ่ง "........"

เธอรู้ว่าเขาจะเดินไปรอบๆตัวเสมอ และถือโอกาสแสดงความจริงใจต่อเธอ

หนานซ่งพูดอย่างครอบงำ "ฉันมีความปลอดภัย คุณแค่ต้องมอบตัวเองให้ฉัน!"

ยวี่จิ้นเหวินฟังคำพูดราชินีน้อยของเขา หัวใจมีค่าพอที่จะเป็นลูกสะใภ้ของฉัน และฉันตอบทันทีว่า "โอเค"

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินวิเคราะห์ที่นี่เป็นเวลานาน ขณะที่ลั่วอินตรงไปที่ห้องลอยฟ้าเพื่อไปเยี่ยมเฮ่อเสี่ยวเหวินหลังจากที่เธอหลับสนิท และตรวจสอบร่างกายทั้งหมดของเธอ แน่นอน เธอจะไม่พลาดก้นบวมของเธอที่ถูกตบโดยหวังผิง "โย่ น้องชายของฉันหลงอะไรขนาดนี้"

เฮ่อเสี่ยวเหวิน "......."

แน่นอนว่าขิงแก่และร้อนแรง เมื่อเทียบกับลั่วอินแล้ว หนานซ่งเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาที่ไม่เคยเห็นอะไรในโลกนี้

เฮ่อเสี่ยวเหวินยิ้มอย่างเขินอาย ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย

"แต่ยังไงก็ตาม เขาหนักเกินกว่าจะเล่น และเขาต้องมีดีกรีการเล่น ไม่เข้าใจความอ่อนโยนและความรักของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิงได้ยังไง!"

ลั่วอินพูดกับเฮ่อเสี่ยวเหวินว่า "กลับไปฉันจะด่าเขา!"

เฮ่อเสี่ยวเหวินไม่กล้านั่ง เธอจึงนอนตะแคงแล้วพูดว่า "พี่สาว อย่าด่าเขาเลย หลีกเลี่ยงว่าเขาจะด่าฉันว่าเอาไปฟ้องพี่ เขาไม่ชอบฉันอยู่แล้วเดี๋ยวเขาเกลียดฉันมากยิ่งขึ้นไปอีก"

"หือ? พูดแบบนี้ได้ยังไง? อาอวี้จะไม่ชอบเธอได้ยังไง?"

ลั่วอินนั่งลงข้างเตียง ลูบหัวของเฮ่อเสี่ยวเหวิน และพูดอย่างอบอุ่นว่า "บอกฉันที เขาทำผิดต่อเธอหรือเปล่า?"

ไม่รู้ว่าฝ่ามือของลั่วอินอุ่นเกินไปหรือเสียงเธอเบาเกินไป เฮ่อเสี่ยวเหวินรู้สึกถึงความรักของแม่ที่หายไปนาน แต่รู้สึกเพียงว่าหัวใจชุ่มไปด้วยความเจ็บปวด เธอเจ็บจมูก และดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตาสองข้างในทันที แต่เธอกัดริมฝีปากของเธอและไม่ยอมปล่อยให้มันตกลงมา

"โอ้ ทำไมเด็กคนนี้ถึงร้องไห้ มันดูผิดปกตินะ!"

ลั่วอินกอดเฮ่อเสี่ยวเหวิน ตบเบาๆและเกลี้ยกล่อมเธอ "ไม่ต้องกลัว มีเรื่องอะไรเธอพูดกับพี่ได้เลย พี่จะช่วยเธอสั่งสอนหลานอวี้เอง!"

*

คุณลั่วเป็นคนดีมาก เวลามีเรื่องอะไรเธอเต็มที่ช่วยตลอด

เมื่อหวังผิงมองดูดวงตาของลั่วอิน เขาเพียงรู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกบีบแน่น และมีอาการสั่นเล็กน้อย

เขาอยากจะพูดว่า "ฉันจะอยู่ได้ไม่นาน" แต่เมื่อคำพูดนั้นเข้าปากเขา เขาก็แค่พูดว่า "พี่ ไม่ต้องกังวลไปหรอก"

"ฉันเป็นพี่สาวแกนะ ใครไม่สนใจแกแต่ฉันสนใจ!"

ลั่วอินไม่ให้โอกาสเขาปล่อยตัว และพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม "แกไม่ต้องการให้ฉันยุ่ง แต่บอกฉันว่าทำไม!"

"เซียวเอินยังไม่ตาย"

สีหน้าของหวังผิงสงบและไม่แยแส "ฉันมีตัวตนของหวังผิง เพื่อกำจัดสามกลุ่มแดงฟ้าดำ และกำจัดตงเจิ้น ฉันฆ่าเฉียวเหลิ่งและทำให้งูฟ้าหายไปในตงเจิ้น สามกลุ่มแดงฟ้าดำหายไป แต่ตงเจิ้นก็ยังอยู่ที่นั่น เศษของเซียวเอินก็อยู่ที่นั่นด้วย พี่ ภารกิจของฉันยังไม่เสร็จสิ้น จุดประสงค์เดียวของซากปรักหักพังนี้คือฆ่าเซียวเอิน ทำลายเผ่า และฟื้นฟูความสงบสุขของตงเจิ้น ฉันไม่สามารถให้อะไรกับเสี่ยวเหวินได้เลย"

ลั่วอินฟังด้วยคิ้วหนา "แกกังวลว่าถ้าแกแต่งงานกับเสี่ยวเหวินแล้วถ้าแกตาย เธอจะเป็นหม้ายใช่ไหม?"

การแสดงออกของหวังผิงเป็นกังวลและเขาก็พยักหน้าหลังจากนั้นเป็นเวลานาน

"คิดมากไปเอง ตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้วใครจะเป็นหม้ายให้ใคร"

ลั่วอินหัวเราะเบาๆ "แกวางใจเถอะ ถ้าแกจะตายจริงๆ ถ้าแกตายที่เท้าหน้า เสี่ยวเหวินจะพบแกที่เท้าหลังหากแกไม่สามารถรับประกันได้ อย่าพูดว่าแกกับเสี่ยวเหวิน ฉันและพี่เขยของแกเหมือนกัน ตอนอยู่ด้วยกันก็รักกันแต่ห่างกันไม่ได้เหรอ? ชีวิตและความตายเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ หากพระเจ้าต้องการยอมรับแก แกก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะไป ฉันจะบอกพี่เขยของแกเป็นระยะๆว่าถ้าฉันตาย ให้เขาหาแม่เลี้ยงที่ใจดีกว่านี้ให้พวกเด็กๆ และฉันไม่สนใจหรอกว่าเขาจะหาภรรยาสิบหรือแปดคน แต่จุดเดียวก็คืออย่าทำให้ลูกๆเสียใจ"

หวังผิงขมวดคิ้ว "ได้ไงกัน พี่เขยรักพี่มากขนาดนี้"

"ช่างมันเถอะ พูดถึงความเป็นจริงกันก่อน"

ลั่วอินพูด "ถ้าเขาตาย ฉันก็หาใหม่นะ ไม่มีใครกำหนดได้ว่าคนๆ หนึ่งต้องอยู่คนเดียวตลอดชีวิต ด้วยเหตุนี้เราจึงต้องยึดปัจจุบันและทะนุถนอมผู้คนที่อยู่ข้างหน้าเรา อุบัติเหตุกับพรุ่งนี้ไม่รู้อะไรจะเกิดก่อนกัน อาอวี้ เราต่างก็ตายกันมาแล้วหลายครั้ง ไม่ต้องกลัว เราจะแบกรับลมฝนไปด้วยกัน ฆ่าเซียวเอินด้วยกัน และกวาดตงเจิ้นไปด้วยกัน แกไม่เคยอยู่คนเดียว"

เธอจับมือหวังผิงและยิ้มให้เขา

หวังผิงก็ยิ้ม "พี่ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะคุยดีๆกับเสี่ยวเหวิน"