สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 682

วันนี้หนานซ่งเลิกงานเร็ว กำลังเล่นหมากรุกกับพ่อในห้อง

ลั่วอินเขย่ากุญแจรถและฮัมเพลงแล้วเข้ามาในห้อง หนานซ่งเห็นท่านี้และรู้ว่าแม่ของเธอได้รับชัยชนะอีกครั้ง!

หนานหนิงซ่งถาม "เป็นไงบ้าง? คุยได้ไหม?"

"ลั่วอินซะอย่าง ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้!"

ลั่วอินวางกุญแจรถลง หยิบส้มขึ้นมาจากโต๊ะกาแฟ แล้วโยนให้หนานซ่ง "ปอกส้มให้แม่หน่อย"

"ได้ค่ะ ฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่"

หนานซ่งอารมณ์ดี นั่งบนโซฟา ปอกส้ม แล้วถามด้วยความสงสัย "แม่เกลี้ยกล่อมเขายังไง?"

"จะเกลี้ยกล่อมยังไงได้อีก เคลื่อนไหวด้วยความรัก และเข้าใจมันอย่างมีเหตุผล"

ลั่วอินนั่งไขว่ห้างบนโซฟา กินแอปเปิลที่สามีป้อนและลูกสาวปอกเปลือกส้มให้ ราวกับจักรพรรดินีลาฟาแยตต์ "อันที่จริง ไม่จำเป็นต้องเกลี้ยกล่อมพวกเขา ทั้งสองแค่งุ่มง่าม และพวกเขาแค่พยายามจะเคลียร์มันนิดหน่อย เอาล่ะ ดีกว่าแกกับอาจิ้นมาก"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้น "เกิดอะไรขึ้นกับฉันและอาจิ้น เราสองคนรักกันดี"

ลั่วอินพึมพำเบาๆ "ตอนนี้รักกันดี แต่เมื่อก่อนมีเรื่องให้น่ารำคาญเยอะแยะ ลืมไปแล้วเหรอ?"

"......."

หนานซ่งกลอกตาอย่างไม่พูด "มันเป็นเรื่องวุ่นวายในอดีต แม่พูดขึ้นมาให้มันได้อะไร?"

"ก็บอกให้แกรู้ไง เตรียมพร้อมสำหรับอันตรายในยามปลอดภัย อย่ารักษาแผลเป็นให้ลืมความเจ็บปวด"

ลั่วอินใช้โอกาสนี้สอนลูกสาวของเธอ "ทำดีกับอาจิ้น แม่ช่วยชีวิตเขาไว้ เธอควรจะรักษามันไว้ รู้ไหม?"

"รู้แล้วๆ แม่ทำงานหนัก และแม่ก็ยิ่งใหญ่ที่สุด!"

หนานซ่งไม่สามารถทนต่อการจู้จี้ของแม่ได้ ดังนั้นเธอจึงคุกเข่าจากโซฟาและบีบไหล่ของเธอ ลั่วอินพูดว่า "มันก็ไม่ได้แย่เกินไป"

"หิวไหม ผมลงไปทำอะไรให้กินเอาไหม?" หนานหนิงซ่งนึกถึงท้องของภรรยาของเขา

ลั่วอินพยักหน้า "ฉันหิวแล้ว ที่รัก ฉันอยากกินบะหมี่ตุ๋นกับถั่ว"

"โอเค เดี๋ยวผมจะไปทำให้"

หนานหนิงซ่งตอบสนองทุกคำขอ

หนานซ่งคว้าคอเสื้อและแข่งขันกับแม่ของเธอเพื่อความโปรดปราน "พ่อ หนูอยากกินด้วย!"

"แมวโลภน้อย แกนี่จริงๆเลย" หนานหนิงซ่งแตะหน้าผากหนานซ่งและเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม

ทันทีที่พ่อจากไป หนานซ่งได้เปิดบทสนทนาและพูดคุยกับแม่ของเธอเกี่ยวกับหัวข้อส่วนตัวบางอย่าง

"แม่ ไปเยี่ยมเสี่ยวเหวินแล้วยัง?"

"ไปเยี่ยมแล้ว แม่ไม่วางใจ ตรวจร่างกายของเธออีกครั้งและให้ยาแก่เธออีกรอบ"

ขณะพูด ลั่วอินได้กินส้มไปหนึ่งลูกแล้ว และเริ่มปอกลูกที่สองออก

หนานซ่งฟังและถามอย่างไม่แน่นอน "ถ้าอย่างนั้นแม่.......ก็เห็นก้น~ของเสี่ยวเหวินด้วยใช่ไหม?"

"เห็นแล้ว มันบวมมาก น้าของแกทุบตี ทำไมเหรอ?" ลั่วอินดูสงบ

หนานซ่งเบิกตากว้าง "ทำไมแม่ถึงดูไม่แปลกใจเลย"

"จะมีอะไรน่าประหลาดใจเกี่ยวกับเรื่องนี้? แม่กับพ่อของแก ยังมากกว่า......."

ท่ามกลางคำพูดของลั่วอิน หนานซ่งปิดปากของเธอ เหงื่อออกที่หน้าผากของเธอ "หยุด! ไม่จำเป็นต้องพูดต่อ!"

แน่นอนว่า "ต่อให้ฉันไม่เขินอายคนอื่นก็อาย" แม่ของเธอไม่มีประตูปิดปาก และเธอก็สามารถพูดได้ทุกอย่าง

ลั่วอินตบมือลูกสาวของเธอและมองกลับมาที่เธอ "ทำไมแกถึงอายจัง? แกไม่เคยเล่นกับอาจิ้นแบบนี้เหรอ?"

"ไม่ ไม่เคยสิ!"

หนานซ่งพูดไม่ออก "หนูคิดว่า......เราสองคนปกติดี ทำไมแม่ถึงเล่นกันแบบนี้"

จู่ๆเธอก็สงสัยในตัวเองว่าเธอสงวนตัวเกินไปหรือเปล่า?