สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 683

คำถามถามออกมาแบบกะทันหันของหนานซ่งทำให้ยวี่จิ้นเหวินตกตะลึงจริงๆ

เขาจ้องไปที่หนานซ่งเขินอายเล็กน้อยด้วยใบหน้า "ไม่กลัวเกรงเสียดายชีวิตเพื่อหน้าที่ความถูกต้อง" ด้วยรอยยิ้มตื้นๆ

"ที่รัก ที่คุณถามกับที่คุณคิดมันเรื่องเดียวกันไหม?"

เมื่อเห็นรอยยิ้มตื้นๆบนใบหน้า ความเขินอายในใจของหนานซ่งก็หายไป แทนที่ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว "แค่เรื่องระหว่างชายหญิง ฉันขอถามหน่อยเป็นไรไป? ทำก็ทำไปหลายครั้งแล้ว ฉันไม่สามารถถามคุณได้ว่าคุณรู้สึกยังไงเหรอ?"

"ได้ๆๆๆ"

เมื่อเห็นว่าภรรยารีบร้อน ยวี่จิ้นเหวินไม่กล้าที่จะยั่วยุเธอ ดังนั้นเขาจึงรีบรับคำพูด "ผมรู้สึกดีมาก! มันไม่น่าเบื่อเลย!"

จากนั้นเขาก็ถามหนานซ่ง "ทำไมล่ะ คุณคิดถึงผมเหรอ? หรือรังเกียจผม?"

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกว่าเขาและหนานซ่งมีความสามัคคีกันมากในแง่นั้นและพวกเขาสามารถไปถึงจุดสูงสุดของความสุขด้วยกันทุกครั้ง แบบนี้มันไม่ดีเหรอ?

อันที่จริง เขาไม่ได้มีประสบการณ์มากนักเช่นกัน เขาเองก็พัฒนาทักษะทีละนิดกับหนานซ่ง

คำถามของหนานซ่งทำให้เขารู้สึกผิดเล็กน้อย โดยคิดว่าเธอได้เห็นบางอย่างที่แตกต่างจากหวังผิงและเฮ่อเสี่ยวเหวิน

คิดว่าเขามีเคล็ดลับไม่เพียงพอ? ยังทำงานหนักไม่พอ?

"เปล่า......" หนานซ่งหน้าแดงอีกครั้ง "คุณไม่รู้สึกเบื่อก็ดีแล้ว.......ฉันจะไปกินข้าวแล้ว! วางสายก่อนนะ!"

หลังจากวางสายแล้ว หนานซ่งก็ฝังตัวเองลงในผ้าห่มและคร่ำครวญหลายครั้ง

น่าเบื่อมาก! ! !

เมื่อมองไปที่สายที่วาง ยวี่จิ้นเหวินก็เสียสติไปและไตร่ตรองว่าหนานซ่งหมายถึงอะไร

หลังจากครุ่นคิดอยู่นานก็นึกไม่ออกว่าชื่ออะไร หลังจากคิดเกี่ยวกับมันแล้วก็โทรหาฟู่ยวี่

เขาไตร่ตรองและทำซ้ำสิ่งที่หนานซ่งพูดกับเขาฟู่ยวี่เพิ่งฟิตร่างกายเสร็จและกำลังเติมน้ำ เมื่อได้ยินก็มีเสียง "ฟู่" น้ำที่เขาดื่มกลายเป็นน้ำพุ และน้ำทั้งหมดก็ถูกพ่นลงบนโทรศัพท์

"......" ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่หน้าจอที่ใช้แล้วโดยมีเส้นสีดำอยู่บนใบหน้าของเขา

โชคดีที่มีมือถืออยู่ตรงกลาง ถ้ายืนกันต่อหน้า เด็กคนนี้คงตบหน้าเขาแน่ๆ

หลังจากที่ฟู่ยวี่พ้นน้ำเสร็จ เขาหัวเราะอย่างไม่ปรานี "พี่ ในที่สุดก็มีวันนี้เหมือนกันเหรอ!"

ยวี่จิ้นเหวิน "......."

ยวี่จิ้นเหวินเมื่อรู้สึกถึงความชั่วของอีกฝ่ายหนึ่ง ยวี่จิ้นเหวินขัดขืนไม่อยากวางสาย เหล่ตา กัดฟัน และพูดว่า "ถ้าครั้งต่อไปไม่อยากโดนทิ้งในถิ่นทุรกันดาร แค่หุบปากให้ฉันและหยุดหัวเราะซะ!"

"โอเคๆๆ ไม่หัวเราะแล้วๆ"

เมื่อได้ยินคำขู่ของยวี่จิ้นเหวิน ฟู่ยวี่ก็หยุดยิ้มและพูดว่า "เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวซ่งรังเกียจคุณ"

ประโยคนั้นทำให้หัวใจของยวี่จิ้นเหวินกระตุกทันที คิ้วของเขาขมวดคิ้ว และร่างกายของเขาไม่สามารถช่วยให้นั่งตัวตรงได้

"รังเกียจฉันแล้วเหรอ?"

"ก็ใช่สิ!"

ฟู่ยวี่ให้คำแนะนำกับเขา "ฉันจะบอกคุณให้นะ ในเรื่องแบบนั้น คุณคนเดียวเท่านั้นที่พบว่าความสามัคคีไร้ประโยชน์ ผู้ชายและผู้หญิงมีโครงสร้างทางสรีรวิทยาต่างกัน ผู้ชายมีความสุขได้ง่าย แต่ผู้หญิงไม่ง่าย ที่คุณเห็นในหนัง ดาราหญิงที่มีความสุขนั้นปลอมทั้งนั้น! ฉันเดาว่าตามเทคนิคของคุณ เสี่ยวซ่งก็กลัวที่จะทำร้ายความนับถือตนเองของคุณ ดังนั้นเธอจึงแกล้งให้ความร่วมมือ......."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ สีหน้าของยวี่จิ้นเหวินก็เปลี่ยนเป็นสีดำ "ออกไป!"

"ฮ่าๆๆๆ......."

ฟู่ยวี่หัวเราะเยาะเขาอีกครั้งเมื่อเห็นหมัดของยวี่จิ้นเหวินยกขึ้น "โอเคๆ ไม่หัวเราะคุณแล้ว นายน้อยจะสอนบางอย่างให้คุณ คุณต้องปล่อยวาง ไม่ต้องเขินอาย ห้าคำ 'ความอ่อนโยนที่หยาบ' จะต้องเข้าใจ"

ยวี่จิ้นเหวินคิดอย่างครุ่นคิด "ความอ่อนโยนที่หยาบ?"

"พูดอีกอย่างคือ หยาบเมื่อควรหยาบ และ อ่อนโยนเมื่อควรอ่อนโยน และอย่าอยู่ที่เดิม ใช้อิริยาบถเดิม มันก็เหมือนการกินแต่อะไรเดิมๆนั้นแหละ ก็จะเบื่อง่าย มาคนละทาง ผู้หญิงชอบผู้ชายชอบความสดชื่น......."

หนึ่งในนั้นกล้าพูดและอีกคนหนึ่งกล้าฟัง และหลังจากการแลกเปลี่ยนเป็นเวลานาน ยวี่จิ้นเหวินก็หยิบสมุดจดและเริ่มจดบันทึก