สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 699

หนานซ่งมองไปที่เฮ่อเสี่ยวเหวินที่จริงจังมาก ขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันยังไม่ถามเธอเลย ช่วงนี้เธอกำลังยุ่งเรื่องอะไรอยู่เหรอ ไม่เห็นแม้แต่เงาเธอเลย ในกลุ่มก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ฉันคิดว่าเธอนอนอยู่ในโรงแรมทั้งวันเพื่อพักผ่อน"

"พักผ่อนอะไรกัน แม้แต่ข้าวก็กินไม่ลง เอาอะไรไปพักผ่อนกันล่ะ"

เฮ่อเสี่ยวเหวินกลืนข้าวอีกคำหนึ่งขณะที่เธอพูดและเกือบจะสำลัก หนานซ่งรีบเทน้ำให้เธอ "ค่อยๆกิน"

หลังจากคลายลมหายใจนี้ในที่สุด เฮ่อเสี่ยวเหวินก็พูดว่า "อย่าพูดถึงพ่อที่โหดร้ายของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาได้ยินที่ไหนว่าฉันกำลังจะเลิกกับหวังผิง เขาโทรมาดุฉัน และบอกให้กลับไปขอโทษหวังผิง แล้วพวกเราก็ทะเลาะกันเป็นเรื่องใหญ่ ฉันก็ถามว่าฉันทำไรผิดถึงจะต้องไปขอโทษเขา? เขาระงับบัตรธนาคารทั้งหมดของฉันและพูดว่าเมื่อไหร่ที่ฉันจะคืนดีกับหวังผิงและเขาจะยกเลิกการระงับบัตรของฉัน ตอนนี้ฉันยากจนมาก โชคดีที่ฉันจองโรงแรมไว้หนึ่งเดือน ไม่เช่นนั้น คงจะแย่กว่านี้อีกและฉันจะต้องนอนข้างถนน"

บริกรรอเสิร์ฟซุปมิโซะกุ้งอาร์กติกซาซิมิ ฉีจิงจิงและหนานซ่งได้ให้อาหารกับเฮ่อเสี่ยวเหวินอย่างรวดเร็ว โดยคิดว่าเพื่อนสาวของพวกเธอช่างน่าสังเวชเกินไป!

"ทำไมเธอถึงไม่บอกฉันก่อนล่ะ?"

หนานซ่งหยิบบัตรออกจากกระเป๋าสตางค์ของเขาโดยตรงแล้วตบหน้าเธอ "เอาไปรูดตามใจชอบ ไม่มีใครกล้าที่จะระงับบัตรของฉัน"

เฮ่อเสี่ยวเหวินเกือบจะหลั่งน้ำตาด้วยอารมณ์ "ซ่งซ่ง......."

"นี่ๆๆๆ มือเธอเปื้อนอยู่ อย่าทำให้เสื้อผ้าฉันเปื้อนนะ"

หนานซ่งทำลายบรรยากาศอันน่าตื่นตาอย่างสมบูรณ์

ฉีจิงจิงยิ้มและพูดกับเฮ่อเสี่ยวเหวิน "ถ้าเป็นแบบนี้เธอจะอยู่ในโรงแรมไม่ได้นานหรอก ฉันจะเช่าบ้านใกล้ๆให้เธอ"

"ฉันกำลังจะถามเธอพอดีว่ามีบ้านราคาถูกๆบ้างไหม"

เฮ่อเสี่ยวเหวินกินปลาแซลมอนชิ้นหนึ่งแล้วใส่มัสตาร์ดลงไปอีก และเธอก็ร้องไห้ออกมา

ฉีจิงจิงถามเธอว่าเธอต้องการบ้านแบบไหน

"ไม่แพงเกิน สะอาด ปลอดภัยก็โอเคแล้ว อ้อ อีกอย่างที่สำคัญคือบ้านที่สงบ! " ตอนนี้เฮ่อเสี่ยวเหวินกำลังบันทึกงานพากย์เสียงกับอดีตรุ่นน้องของเธอในมหาวิทยาลัย ต่อไปก็น่าจะต้องบันทึกเสียงบ่อยๆ และต้องมีสภาพแวดล้อมที่เงียบและปราศจากเสียงรบกวน

หนานซ่งมองมาที่เธอ "พากย์เสียง? มันเป็นส่วนหลังของละครทีวีเหรอ?"

เฮ่อเสี่ยวเหวินส่ายหัว "ฉันจะไปถึงขั้นนั้นได้ยังไง เมื่อวานฉันติดตามละครวิทยุแนวนี้ทั้งวัน เสียงฉันแทบแหบ รายได้ 250 หยวนเช้านี้ฉันไปเมืองตะวันออกเพื่อลองเสียง ไม่รู้ว่าเขาจะเอาเสียงฉันไปใช้ไหม ยังต้องจ่ายค่ารถอีก 50 หยวน!"

ฉีจิงจิงและหนานซ่งต่างก็มองเธอด้วยความไม่เชื่อ

เฮ่อเสี่ยวเหวินเงยหน้าขึ้น "ทำไมถึงมองฉันแบบนั้น?"

ฉีจิงจิงพูดว่า "นี่เป็นคนเดียวกันกับที่เรารู้จักเมื่อก่อนไหมเนี่ย คุณเฮ่อที่ไม่สนใจแม้แต่จะหยิบเงินสองร้อยหยวนหากเธอทำหล่นลงกับพื้น เธอใช้เงินหลายแสนไปกับเสื้อผ้าและกระเป๋าโดยไม่กะพริบตาคนนี้เนี่ยนะ?"

เฮ่อเสี่ยวเหวินเป่าแก้มของเธอ "อย่าซ้ำเติมฉันสิ ฉันเข้าใจประโยคที่เสี่ยวซ่งพูดแล้ว"

หนานซ่ง "ประโยคไหน?"

"กินขี้ยากแค่ไหน หาเงินก็ยากแค่นั้น!"

ฉีจิงจิงและหนานซ่งดูถูกเธออย่างพร้อมเพรียง "แล้วไหนบอกว่ากินข้าวล่ะ!"

ทั้งสามหัวเราะพร้อมกัน

หลังจากหัวเราะ

เพื่อนสามคนยกแก้วขึ้น พร้อมกับชนแก้วกัน!

เฮ่อเสี่ยวเหวินไม่ได้เอาบัตรของหนานซ่งไป โดยบอกว่าเธอยังไม่ถึงจุดจบของชีวิต

"ฉันยังมีกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นมากมายอยู่ในมือ แค่ขายมันก็พอให้ฉันอยู่ได้ปีครึ่ง ไม่ต้องห่วง ถ้าแบกไม่ไหวจริงๆ ฉันจะขอความช่วยเหลือ ตอนนี้ฉันแค่อยากลองดูว่าจะใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ไหม"

เฮ่อเสี่ยวเหวินถามบางสิ่งเกี่ยวกับลั่วโยว เมื่อรู้ว่าตอนนี้เธอปลอดภัย เธอก็โล่งใจ เธอยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกา "โห บ่ายนี้ฉันมีออดิชั่นแล้ว จะไม่ทันแล้ว ฉันต้องรีบไปรถไฟใต้ดิน! ฉันไปก่อนนะ และฉันจะเลี้ยงมื้อใหญ่ให้พวกเธอกินเมื่อฉันกลายเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย!"

ขณะที่เธอพูดอย่างนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีไป

"ค่อยๆเดิน! เด็กคนนี้นี่มัน......."

ทั้งสองพึมพำและโทรศัพท์ดังขึ้น หนานซ่งมองลงไปและเห็นสายเรียกเข้าจากหวังผิง

มันช่างพอดีเหมาะเจาะอะไรแบบนี้

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นและกวาดสายตาไปรอบๆ และแน่นอนว่าเขาเห็นรถที่คุ้นเคยและหมายเลขป้ายทะเบียนข้างหน้า กำลังไล่ไปทางเฮ่อเสี่ยวเหวิน

รอยยิ้มใสปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเธอ และเธอรับโทรศัพท์ "คุณน้า......."

หวังผิงกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ น้ำเสียงของเขาเบา มีความโกรธเล็กน้อย "เธอบอกไหมว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่?"

"คุณหมายถึงเสี่ยวเหวินเหรอ?"

หนานซ่งถามอย่างรู้เท่าทันแล้วพูดว่า "ไม่ได้พูดนะ ดูแล้วตอนนี้เธอยังไม่ได้วางแผนจะกลับสะด้วยซ้ำ"