สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 711

พี่สี่จี้อวิ๋นบินจากเมืองไป่กลับมา

เฉิงเซี่ยนมีคดีใหญ่และยังอยู่ในระหว่างการเดินทางเพื่อธุรกิจ ดังนั้นเขาจึงไม่มากับเขา

ทันทีที่จี้อวิ๋นเห็นว่าเฉวียนเยี่ยเชียนได้รับบาดเจ็บเช่นนั้น ต่อให้รู้ว่าเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติแต่ยังคงร้องไห้เหมือนสัตว์เดรัจฉาน

เมื่อเขาร้องไห้ ไป๋ลู่ยวี่ก็หลั่งน้ำตาเช่นกัน ตาของหนานซ่งแดง จมูกของเธอเจ็บและน้ำตาก็ไหลตาม

ยวี่จิ้นเหวินจับไหล่หนานซ่งและรู้สึกอึดอัดมาก

"พอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว มันโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่"

ลั่วอินดูสงบมากในขณะนั้น และพูดว่า "เสี่ยวซื่อ เสี่ยวลิ่ว มากับแม่ไปที่สำนักงานคณบดีเพื่อดูสถานการณ์เฉพาะของเสี่ยวเอ้อร์และลั่วโยว"

จี้อวิ๋นและหนานซ่งโต้ตอบ ทั้งสองปาดน้ำตาและไปที่ห้องทำงานของคณบดีกับลั่วอิน

สถานการณ์มีความชัดเจนน้อยลง

เฉวียนเยี่ยเชียนได้รับบาดเจ็บมาก โดยเฉพาะแผลไฟไหม้ที่หลัง พื้นที่สูงถึง 20% โดยมีแผลไฟไหม้ระดับลึกที่ 2 ในหลายพื้นที่ เขายังได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนังบริเวณหลังคออีกด้วย อาการบาดเจ็บ จะรักษาได้ยากมากในอนาคต

การถูกกระทบกระแทกไม่รุนแรงนัก แต่ก็ยากที่จะบอกว่าจะมีผลกระทบหลังจากนั้นไหม

คณบดีถอนหายใจ "มันไม่ง่ายเลยที่จะสามารถช่วยชีวิตได้"

ลั่วอิน หนานซ่งและจี้อวิ๋นดูรูปถ่ายของเฉวียนเยี่ยเชียนอย่างเงียบๆ เมื่อดูรูปถ่ายที่เขาถ่ายเมื่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เขาก็เต็มไปด้วยเลือด หลังของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและหลุม พี่สองเจ็บปวดสำหรับเขาแค่ไหน........ทั้งสามร้องไห้ออกมา

เมื่อมองดูสถานการณ์ของลั่วโยว พวกเขาไม่ได้มองโลกในแง่ดีเท่ากับของเฉวียนเยี่ยเชียน

บนร่างกายของเธอมีบาดแผลทั้งเล็กและใหญ่อยู่ไม่น้อย มีขาหัก ซี่โครงท้องหัก และมีบาดแผลจากมีดที่แขน ดูเหมือนเหลือจากการต่อสู้ระยะประชิด บาดแผลกระสุนปืนที่ไหล่มากที่สุด แขนข้างหนึ่งตาย

"เสี่ยวลั่วก็ได้รับพรอย่างยิ่งใหญ่เช่นกัน โชคดีที่หัวใจไม่เจ็บและชีวิตไม่เจ็บ"

คณบดีมองดูลั่วโยวโตขึ้นด้วยความทุกข์ยากที่อธิบายไม่ได้บนใบหน้าของเขา "ฉันได้ยินมาว่าเสี่ยวเฉวียนเป็นผู้ปกป้องเสี่ยวลั่วในช่วงเวลาวิกฤติและรีบวิ่งออกไปพร้อมกับเธอในอ้อมแขนของเขา ไม่งั้นชีวิตของเสี่ยวหลัวจะสูญสิ้น เสี่ยวเฉวียนของพวกคุณเป็นคนช่วยชีวิตเสี่ยวลั่วไว้"

เมื่อหนานซ่งได้ยินเช่นนี้น้ำตาก็ไหลอีกครั้ง

เธอรู้ว่าพี่สองมีความรักอย่างลึกซึ้งต่อลั่วโยว และเพื่อช่วยเธอ เขาสามารถเพิกเฉยต่อชีวิตของตัวเองเองได้ แต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าพี่สองมีบางอย่างผิดปกติจริงๆ ครอบครัวของพวกเขาอาศัยอยู่อย่างไร ต้องเผชิญกับมันอย่างไร?

แล้วลั่วโยวอีก........ถ้าเธอตายในสนามรบจริงๆล่ะ พี่สองเขาก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่

เฉวียนเยี่ยเชียนและลั่วโยวนอนอยู่ในหอผู้ป่วยที่แตกต่างกัน ทั้งคู่อยู่ในอาการโคม่า

ลั่วอินพาลูกๆขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปเยี่ยมลั่วโยวและครอบครัวลั่วก็นั่งรออยู่ข้างนอกด้วยความกังวลทั้งหมด

พ่อแม่ของลั่วโยวดูซีดเซียวราวกับว่าพวกเขาแก่ขึ้นมากในชั่วข้ามคืน

พี่ชายและพี่สาวของลั่วโยวพวกเขาก็อยู่เคียงข้าง

นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองครอบครัวได้พบกัน ไม่คิดว่าจะเป็นที่ในโรงพยาบาลอย่างกะทันหันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

ตระกูลหนานพอใจกับลั่วโยวมาก และพวกเขาก็จำตัวตนของลูกสะใภ้ที่คาดหวังของเธอได้แล้ว แต่ตระกูลลั่วมักจะไม่พอใจกับภูมิหลังของตระกูลของเฉวียนเยี่ยเชียนเสมอ ตั้งแต่การต่อต้านอย่างรุนแรงจนถึงความเฉยเมยของฝ่ายหลัง แม้แต่ตอนนี้ หัวใจก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผสมปนเป

ไม่ต้องพูดอะไรมาก อารมณ์ของทั้งสองครอบครัวยังเหมือนเดิม

ลูกสามารถมีชีวิตอยู่ได้สำหรับพ่อแม่คือคำปลอบใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ภูมิหลังของครอบครัวแบบไหนที่ตอนนี้พวกเขามองข้ามไป และมันเป็นเรื่องใหญ่ของการแต่งงานซึ่งไม่สำคัญเมื่อเผชิญกับชีวิต ไม่ต้องพูดถึงเรื่องชีวิตของลั่วโยวได้รับการช่วยชีวิตโดยเฉวี่ยนเยี่ยเชียน ผู้ชายที่สามารถเสียสละชีวิตของเขาเพื่อช่วยชีวิตลูกสาวของพวกเขาจะพูดอะไรอีก?

พ่อลั่วถอนหายใจอย่างแรง ใบหน้าที่แน่วแน่อยู่เสมอก็ขยับเช่นกัน "ตราบเท่าที่ลูกสองคนสบายดี ปล่อยให้พวกเขา.......แต่งงานกัน"