สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 721

หนานซ่งเริ่มต้นอย่างกล้าหาญ ปกติเธอไม่ได้เป็นผู้นำเพราะประสบการณ์ยังไม่มากพอ เพียงไม่นานเธอก็เหนื่อยหอมและอยากวิ่งหนี

ยวี่จิ้นเหวินถูกเธอทรมานจนไม่ไหว "ลูกศรที่เตรียมพร้อมยิงจะให้หยุดมันได้อย่างไร" ในเวลานี้ถ้าเธอหยุดมัน เขาคงได้ตายเป็นแน่?

“จะหนีไปไหน”

ยวี่จิ้นเหวินดึงข้อมือบนผ้าพันคอออกมาอย่างง่ายดายจากนั้น ดึงผ้าปิดตาออก และก้าวไปข้างหน้าเพื่อกอดเอวเรียวยาวของเธอไว้

“คุณจะทำอะไร...” หนานซ่งแค่อยากสนุก เธอจำได้ว่าเธอมัดมันแน่นมาก เธอได้เรียนรู้การผูกปมจากอินเทอร์เน็ต ว่ากันว่าแก้ได้ยาก เธอเพียงต้องการให้ยวี่จิ้นเหวิน อ้อนวอนขอร้องเธอ แต่เธอลืมไปว่าผู้ชายของเธอมาจากทหารหน่วยรบพิเศษและได้รับการฝึกมาพิเศษ ไม่มีแบบไหนที่เขาแก้มันไม่ได้? สิ่งเหล่านี้เป็นแค่กลอุบายเล็กๆ ในสายตาของเขา แต่เขาแค่อยากร่วมมือเล่นกับเธอ

คาดไม่ถึงว่าเธอจะหนีกลางเกมแบบนี้!

“ที่รัก คุณเหนื่อยมากใช่ไหม?” ยวี่จิ้นเหวินจับตัวเธอลง ดวงตาสีเข้มของเขาฉายแสงอันตรายออกมา “ต่อไป เปลี่ยนผมแทน?”

หนานซ่งรับรู้ได้ถึงพลังในตัวเขา หัวใจเต้นแรง จับมือและอ้อนวอนขอความเมตตา: “ที่รัก เราหยุดกันแค่นี้ก่อนดีไหม?”

“ไม่ดี” ยวี่จิ้นเหวินกล่าวโดยไม่ต้องคิด

หนานซ่งเห็นทัศนคติที่แน่วแน่ของเขา รู้สึกว่าคืนนี้มันไม่ได้ง่ายนัก เขาเขินเล็กน้อย เปลี่ยนความเป็นราชินีในตัวให้กลายเป็นผู้หญิงตัวเล็กขี้อาย เขาจูบแก้มบนริมฝีปากของยวี่จิ้นเหวินอย่างนุ่มนวล แล้วพูดว่า: "ที่รัก~ หยุดแค่นี้ก่อนได้ไหม..."

ยวี่จิ้นเหวินเคยเห็นรูปลักษณ์ที่นุ่มนวลและอ่อนโยนของเธอที่ไหน หัวใจของเธอก็นุ่มนวล แต่ใต้ตาของเธอกลับปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม

เขาบีบหูเธอและหัวเราะเบาๆ “การเริ่มต้องมีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด จะมาครึ่งทางแบบนี้ได้อย่างไร”

หนานซ่งถอนหายใจเบาๆ ภายในใจ รู้ตัวดีว่าคืนนี้เขาหนีไม่พ้น แล้วสิ่งนี้เราจะเรียกมันว่าอะไรดี?

หาเรื่องใส่ตัวหาเหาใส่หัว!

เธอทำได้เพียงทรุดตัวลงบนเตียง เหมือนดังขวดโหลที่หัก "คุณคิดอยากทำอะไรก็เชิญ ฉันจะคอยดู"

ยังจะพานใส่คนอื่นอีก

ยวี่จิ้นเหวินมองดูคนเอาแต่ใจทั้งเครียดและดูตลก เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยเธอไปแบบนี้

"หลับตานะ."

หลังจากได้รับคำสั่งและเห็นผ้าปิดตาในมือ หนานซ่งรู้ว่าชายคนนี้กำลังจะทำเช่นเดียวกันกับที่เธอปฏิบัติต่อเขา

“ทำไมคุณถึงใจร้ายจัง การแก้แค้นของคุณมันไม่แรงเกินไปหรือ!” หนานซ่งกล่าวหาเขา

ยวี่จิ้นเหวินโน้มตัวลงและจูบเธอเบา ๆ ที่ริมฝีปากโดยพูดว่า "นี่เรียกว่า... ลงโทษบุคคลนั้น ด้วยอุบายวิธีของเขาเอง"

เขาเอาผ้าปิดตาใส่เธอ แล้วผูกข้อมือเธอด้วยผ้าพันคอไหมที่เธอเพิ่งผูกเขาไว้ แล้วมัดแขนไว้เหนือหัวด้วยเสียงเสื้อผ้าที่หลุดลอกออก และจูบอยากหนักแล้วค่อยๆล้มลง...

ค่ำคืนนั้นยาวนานและแสนสุข

เฮ่อเสี่ยวเหวินยังบอกด้วยว่าพวกเขาต้องพัฒนาขึ้นไปอีก หนานซ่งรู้สึกว่าหากยังดำเนินต่อไปแบบนี้ชีวิตของเธอได้อยู่ในมือของยวี่จิ้นเหวินเป็นแน่!

เช้าวันรุ่งขึ้นหนานซ่งถูกปลุกโดยจูบของยวี่จิ้นเหวินเขายังคิดว่ามันยังไม่จบ

เธอดุเขาในปาก เต็มไปด้วยเสียงความไม่พอใจ "นี่มันกี่โมงแล้ว ฉันจะนอน..."

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้วขึ้นและมองดูเธอ เมื่อมองแวบหนึ่ง เขาก็รู้ว่าเธอง่วง และตอบด้วยรอยยิ้มว่า "ตอนนี้จะสิบโมงเช้าแล้ว"

สิบโมงเช้า?