สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 721

หนานซ่งเริ่มต้นอย่างกล้าหาญ ปกติเธอไม่ได้เป็นผู้นำเพราะประสบการณ์ยังไม่มากพอ เพียงไม่นานเธอก็เหนื่อยหอมและอยากวิ่งหนี

ยวี่จิ้นเหวินถูกเธอทรมานจนไม่ไหว "ลูกศรที่เตรียมพร้อมยิงจะให้หยุดมันได้อย่างไร" ในเวลานี้ถ้าเธอหยุดมัน เขาคงได้ตายเป็นแน่?

“จะหนีไปไหน”

ยวี่จิ้นเหวินดึงข้อมือบนผ้าพันคอออกมาอย่างง่ายดายจากนั้น ดึงผ้าปิดตาออก และก้าวไปข้างหน้าเพื่อกอดเอวเรียวยาวของเธอไว้

“คุณจะทำอะไร...” หนานซ่งแค่อยากสนุก เธอจำได้ว่าเธอมัดมันแน่นมาก เธอได้เรียนรู้การผูกปมจากอินเทอร์เน็ต ว่ากันว่าแก้ได้ยาก เธอเพียงต้องการให้ยวี่จิ้นเหวิน อ้อนวอนขอร้องเธอ แต่เธอลืมไปว่าผู้ชายของเธอมาจากทหารหน่วยรบพิเศษและได้รับการฝึกมาพิเศษ ไม่มีแบบไหนที่เขาแก้มันไม่ได้? สิ่งเหล่านี้เป็นแค่กลอุบายเล็กๆ ในสายตาของเขา แต่เขาแค่อยากร่วมมือเล่นกับเธอ

คาดไม่ถึงว่าเธอจะหนีกลางเกมแบบนี้!

“ที่รัก คุณเหนื่อยมากใช่ไหม?” ยวี่จิ้นเหวินจับตัวเธอลง ดวงตาสีเข้มของเขาฉายแสงอันตรายออกมา “ต่อไป เปลี่ยนผมแทน?”

หนานซ่งรับรู้ได้ถึงพลังในตัวเขา หัวใจเต้นแรง จับมือและอ้อนวอนขอความเมตตา: “ที่รัก เราหยุดกันแค่นี้ก่อนดีไหม?”

“ไม่ดี” ยวี่จิ้นเหวินกล่าวโดยไม่ต้องคิด

หนานซ่งเห็นทัศนคติที่แน่วแน่ของเขา รู้สึกว่าคืนนี้มันไม่ได้ง่ายนัก เขาเขินเล็กน้อย เปลี่ยนความเป็นราชินีในตัวให้กลายเป็นผู้หญิงตัวเล็กขี้อาย เขาจูบแก้มบนริมฝีปากของยวี่จิ้นเหวินอย่างนุ่มนวล แล้วพูดว่า: "ที่รัก~ หยุดแค่นี้ก่อนได้ไหม..."

ยวี่จิ้นเหวินเคยเห็นรูปลักษณ์ที่นุ่มนวลและอ่อนโยนของเธอที่ไหน หัวใจของเธอก็นุ่มนวล แต่ใต้ตาของเธอกลับปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม

เขาบีบหูเธอและหัวเราะเบาๆ “การเริ่มต้องมีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด จะมาครึ่งทางแบบนี้ได้อย่างไร”

หนานซ่งถอนหายใจเบาๆ ภายในใจ รู้ตัวดีว่าคืนนี้เขาหนีไม่พ้น แล้วสิ่งนี้เราจะเรียกมันว่าอะไรดี?

หาเรื่องใส่ตัวหาเหาใส่หัว!

เธอทำได้เพียงทรุดตัวลงบนเตียง เหมือนดังขวดโหลที่หัก "คุณคิดอยากทำอะไรก็เชิญ ฉันจะคอยดู"

ยังจะพานใส่คนอื่นอีก

ยวี่จิ้นเหวินมองดูคนเอาแต่ใจทั้งเครียดและดูตลก เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยเธอไปแบบนี้

"หลับตานะ."

หลังจากได้รับคำสั่งและเห็นผ้าปิดตาในมือ หนานซ่งรู้ว่าชายคนนี้กำลังจะทำเช่นเดียวกันกับที่เธอปฏิบัติต่อเขา

“ทำไมคุณถึงใจร้ายจัง การแก้แค้นของคุณมันไม่แรงเกินไปหรือ!” หนานซ่งกล่าวหาเขา

ยวี่จิ้นเหวินโน้มตัวลงและจูบเธอเบา ๆ ที่ริมฝีปากโดยพูดว่า "นี่เรียกว่า... ลงโทษบุคคลนั้น ด้วยอุบายวิธีของเขาเอง"

เขาเอาผ้าปิดตาใส่เธอ แล้วผูกข้อมือเธอด้วยผ้าพันคอไหมที่เธอเพิ่งผูกเขาไว้ แล้วมัดแขนไว้เหนือหัวด้วยเสียงเสื้อผ้าที่หลุดลอกออก และจูบอยากหนักแล้วค่อยๆล้มลง...

ค่ำคืนนั้นยาวนานและแสนสุข

เฮ่อเสี่ยวเหวินยังบอกด้วยว่าพวกเขาต้องพัฒนาขึ้นไปอีก หนานซ่งรู้สึกว่าหากยังดำเนินต่อไปแบบนี้ชีวิตของเธอได้อยู่ในมือของยวี่จิ้นเหวินเป็นแน่!

เช้าวันรุ่งขึ้นหนานซ่งถูกปลุกโดยจูบของยวี่จิ้นเหวินเขายังคิดว่ามันยังไม่จบ

เธอดุเขาในปาก เต็มไปด้วยเสียงความไม่พอใจ "นี่มันกี่โมงแล้ว ฉันจะนอน..."

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้วขึ้นและมองดูเธอ เมื่อมองแวบหนึ่ง เขาก็รู้ว่าเธอง่วง และตอบด้วยรอยยิ้มว่า "ตอนนี้จะสิบโมงเช้าแล้ว"

สิบโมงเช้า?

หนานซ่งกินเร็ว แต่กินได้เพียงเล็กน้อยก็อิ่ม ยวี่จิ้นเหวินกกลับกลายเป็นคนเก็บกวาดอาหารที่เหลือทั้งหมด

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ยวี่จิ้นเหวินลุกขึ้นและวางจานชามในเครื่องล้างจาน เช็ดโต๊ะอย่างขยันขันแข็ง

“วันนี้ไม่มีอะไรจะออกไปเดินเล่นหรืออยู่บ้านดี”

หลังจากที่ ยวี่จิ้นเหวินทำความสะอาดและเช็ดมือของเขาแล้ว เขาก็กลับมาและกอด หนานซ่งซึ่งกินเสร็จแล้วง่วงนอนบนตักของเขาและถามเธอ

หนานซ่งพูดอย่างเกียจคร้าน: “ไม่ออกไปดีกว่า อยากอยู่แต่บ้าน ไม่ใช่ยังมีสคริปต์ท์ดูเหรอ พี่สามกับเชียนซุ่ยส่งข้อความมาแต่เช้า ความรู้สึกนั้นเป็นเหมือนเป็ดที่กำลังจะขึ้นเขียง"

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะและพูดว่า: "แค่ทำตัวให้เหมือนกำลังดูละคร อย่ากดดันตัวเองมากพี่สามไม่ได้พูดว่าถ้าคุณไม่ชอบเรื่องหลังจากอ่านสคริปต์แล้วก็อย่าฝืน”

หนานซ่งกล่าวว่า "สคริปต์ที่เขียนโดยเชียนซุ่ยจะแย่มากได้อย่างไร พูดตามตรงส่วนลึกในใจ ยิ่งพวกเขาคาดหวังจากฉันสูงเท่าไหร่ ฉันก็จะยิ่งกดดันมากขึ้นเท่านั้น กลัวว่าจะทำให้พวกเขาผิดหวัง หลังจาก นี้ไม่ใช่ฉัน ฉันเก่งเรื่องทุ่งนา เมื่อก่อนฉันถ่ายทำรายการ "ดั่งดอกไม้สองพิภพ" ฉันเป็นลูกวัวเกิดใหม่ ไม่กลัวเสือ แต่ตอนนี้

เธอมองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินอย่างขมขื่นและขมวดคิ้ว "ฉันเล่นเป็นนางเอก ฉันประหม่า!"

ยวี่จิ้นเหวินลูบหัวของเธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "หายากมากที่มีเรื่องทำให้คุณประหม่า"

“อย่ามัวหมองกับความโชคร้าย” หนานซ่งเหลือบมองเขา “ฉันบอกแล้วไงว่าชาวเน็ตเก่งมากตอนนี้ ถ้าฉันแสดงได้ดีก็แล้วไป แต่ถ้าฉันแสดงได้ไม่ดี อาจทำให้คนรุ่นหลังเสียงชื่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้” คุณคือผู้ชายของฉัน คุณคิดว่าคุณจะรอดหรือไม่ ในเวลานั้น จะมีคนไปที่บล็อก Weibo ของคุณ ~ และฝากข้อความถึงคุณโดยพูดว่า 'คุณตาบอดหรือไงถึงหาภรรยาได้แบบนี้' พูดพล่ามไปทั่ว"

หลังจากที่ ยวี่จิ้นเหวินได้ยินเขาก็ยิ้ม "ก็ดีแล้ว"

หนานซ่งกะพริบตา "ดีอย่างไร"

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้วขึ้น "จะได้ให้โอกาสผม ได้ต่อสู้กับคนทั้งโลกเพื่อคุณ"