สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 740

ภายใต้การฟื้นฟูของลั่วโยวและการดูแลลูกศิษย์ของเหมยซูหลี่อย่างระมัดระวังเฉวียนเยี่ยเชียนและลั่วโยวฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

อาการบาดเจ็บที่ไหล่ของลั่วโยวจะเกือบหายแล้ว แต่สุดท้ายก็เป็นบาดแผลกระสุนปืนที่รุนแรง ไม่ใช่เรื่องของเวลาที่จะฟื้นตัวและเธอต้องเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่ยืดเยื้อและเธอก็ถอนตัวจากงานอย่างเป็นทางการ ย้ายทีมแล้กลับไปที่เมืองจิ่ง ยังคิดไม่ออกว่าต้องทำยังไงหลังเปลี่ยนงาน

ทางฝั่งของเฉวียนเยี่ยเชียนนั้นส่วนต่างๆของร่างกายที่ไม่ร้ายแรงอยู่ในสภาพดีอยู่แล้ว แต่แผลไหม้รุนแรงหลายครั้งจำเป็นต้องปลูกถ่ายผิวหนังอย่างต่อเนื่อง

หนานซ่งมองไปที่บาดแผลบนหลังพี่สองของเธอ และดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความทุกข์ใจ

"พอแล้วๆ ร้องไห้ทำไมกัน ยังไม่ตายสักหน่อย"

เฉวียนเยี่ยเชียนเช็ดมุมตาของหนานซ่งและพูดว่า "ยังโชคดีที่เจ็บที่หลังไม่ได้เจ็บที่หน้า ไม่งั้นภาพลักษณ์ของตระกูลเราก็จะเสียหาย ยังคงเป็นเจ้าบ่าวที่หล่อเหลาอยู่ มีรอยแผลเป็นบนร่างกายของผู้ชาย ดังนั้นจึงดูไม่เหมือนผู้ชายที่ไม่มีรอยแผลเป็น"

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกแบบเดียวกัน เมื่อหนานซ่งมองดูรอยแผลเป็นบนร่างกายของเขา เขารู้สึกเป็นทุกข์ และเขาก็ปลอบโยนเธอเช่นนั้น

"ไม่ต้องห่วงนะเสี่ยวซ่ง"

ลั่วโยวพูดกับหนานซ่งว่า "อาการบาดเจ็บของพี่สองของเธอไม่ได้เป็นกรรมพันธุ์ มันจะไม่ส่งผลต่อการมีลูกชายที่หล่อเหลาของฉันแน่นอน"

"......."

ไม่น่าแปลกใจที่หนานซ่งและเฉวียนเยี่ยเชียนมองไปที่ลั่วโยวพร้อมกัน

เฉวียนเยี่ยเชียนมองไปที่ลั่วโยวด้วยความไม่เชื่อ "อะไรนะ? คุณแต่งงานกับฉัน ไม่ใช่เพราะจะให้ฉันมีลูกให้คุณแบบสายฟ้าแลบใช่ไหม?"

ลั่วโยวมองเขาอย่างไร้เดียงสา "นี่ไม่ใช่ความขัดแย้ง"

เมื่อเห็นเฉวียนเยี่ยเชียนกัดฟัน หนานซ่งก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

โยวโยวที่รักของฉัน คุณใจดีขึ้นนะ

"พวกเธอไปกันเถอะ"

ออกคำสั่งขับไล่หนานซ่งและเฉวียนเยี่ยเชียน "อวิ๋นอี้ก็ออกไปด้วย พวกเราจะทะเลาะกัน เกรงว่าพวกคุณจะเปื้อนเลือด"

"ห๊ะ?" อวิ๋นอี้ตกใจ "ทำไมต้องทะเลาะกัน การต่อสู้ไม่ดี สันติภาพโลก......."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาถูกหนานซ่งหามเหมือนแครอท

หนานซ่งผงกศีรษะของเด็กน้อยและยิ้มอย่างลึกลับ "เธอไม่เข้าใจ การทะเลาะการด่าคือความรัก ให้พวกเขาทะเลาะกันเถอะ"

ระหว่างทางกลับบ้าน ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่หนานซ่งและลังเลอยู่หลายครั้ง

"พูดมาเถอะว่าต้องการอะไร ทำไมยังลังเลอยู่" หนานซ่งหันกลับมามองเขา

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธอด้วยดวงตาที่เร่าร้อน "คุณอยาก มีลูกแล้วเหรอ?"

"หือ?" หนานซ่งขมวดคิ้ว "ฉันบอกตอนไหนว่าอยากมีลูก?"

ยวี่จิ้นเหวินหันกลับมาและชี้ "นั่นอยู่ในวอร์ดเมื่อกี้นี้เอง......"

หนานซ่งนึกขึ้นได้ "อ๋อ ที่ฉันพูดว่าถ้ามีลูกจะส่งไปเรียนที่เหมยซูหลี่น่ะเหรอ พี่รุ่ยจะสามารถเลี้ยงลูกได้ นอกจากนี้ เหมยซูหลี่ยังมีสภาพแวดล้อมที่ดีและผู้คนมากมาย ถ้าเป็นเด็กผู้ชาย มีพี่น้องมากมายที่เล่นกับเขาได้ ถ้าเป็นผู้หญิงก็มีพี่น้องมากมายคอยเอาอกเอาใจและปกป้องมันช่างวิเศษเหลือเกิน คุณไม่เต็มใจเหรอ?"

"เต็มใจสิ เหมยซูหลี่เปรียบเสมือนสรวงสวรรค์ อย่าว่าแต่เด็กๆเลย ผมเองก็อยากไป"

ยวี่จิ้นเหวินจับมือหนานซ่ง "ผมคิดว่าคุณกำลังจะวางแผนของลูกน้อยไว้ในขณะนี้แล้ว"

หนานซ่งเห็นท่าทางคาดหวังและความสูญเสียเล็กน้อย แต่ทั้งโกรธและตลก "อะไรนะ คุณรอที่จะเป็นพ่อคนไม่ไหวละเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลที่คุณเบื่อฉัน คุณเบื่อไหม ต้องการมีลูกเพื่อเติมชีวิตชีวาและเพิ่มความสนุกสนาน?"

"ไม่ใช่ๆ ผมอยู่กับคุณมีความสุขมาก จะรำคาญได้ยังไง"

ยวี่จิ้นเหวินต้องการอยู่บนเส้นและเกลี้ยกล่อมอย่างรวดเร็ว "ความคิดริเริ่มในการมีลูกอยู่กับคุณคุณสามารถให้กำเนิดได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการเลย!"

"มันก็ใกล้แล้วแหละ"

หนานซ่งทำหน้ามุ่ยแล้วพูดว่า "ฉันยังเด็กอยู่เลย ตัวเองยังไม่โต ถ้ามีตอนนี้มันเร็วไป"

ก่อนที่ยวี่จิ้นเหวินจะแสดงความคิดเห็นของเขาได้ เสียงร้องของลั่วอินก็มาจากสวน "แกอายุ 27 แล้วและแกยังแกล้งทำเป็นว่าเด็กอยู่ ฉันมีแกแล้วเมื่อตอนที่ฉันอายุเท่าแก ฉันสนุกไม่พอ ใช้อายุเท่าไหร่เป็นข้ออ้าง อายุไม่ใช่ความผิด!"

เมื่อเดินไปที่ประตูห้อง ยวี่จิ้นเหวินยกมือขึ้นและเคาะประตูแล้วพูดว่า "นายท่านยวี่ นี่ผมเอง"

ประตูเปิดออกไม่กี่วินาทีต่อมา และสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาคือใบหน้าซีดเซียว "พวกคุณมาแล้ว"

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินลดขนาดรูม่านตาลงทันทีที่เห็นฟู่ยวี่

ฟู่ยวี่ถูกปกคลุมไปด้วยเลือด เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปื้อนเลือดและเลือดก็อยู่บนผมของเขาด้วย หยดลงมาที่ปลายผมของเขา ทำให้ใบหน้าของเขาเปียกไปครึ่งหนึ่ง บนใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เขาดูน่าเกรงขามเป็นพิเศษ นัยน์ตาสีพีชของเขาก็ย้อมเป็นสีแดงเลือด และขนตาก็ริบหรี่ด้วยเลือด

เกือบกลายเป็น "คนเลือด"

เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ในกองเลือดของคนอื่นหรือของเขาเอง

ฟู่ยวี่พิงกรอบประตูเพื่อให้พวกเขาเข้าไป ทันทีที่หนานซ่งเข้ามา ก็เห็นซูยินที่กำลังป้อนยาฟู่ปั๋วซิ่งอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

เธอรีบไปข้างหน้าสองก้าวและถามซูยิน "เกิดอะไรขึ้น?"

ซูยินป้อนยาฟู่ปั๋วซิ่งอย่างยากลำบาก โดยไม่เงยหน้า เธอพูดอย่างรวบรัดว่า "เป็นลมหมดสติ"

หัวใจของยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งหดตัวอีกครั้ง

หนานซ่งเห็นว่ายานั้นไม่สามารถป้อนเข้าไปได้ เธอจึงพูดอย่างเคร่งขรึม "นั่นไม่ได้ผล เราต้องหาวิธีป้อนอาหารนายท่าน!"

เธอก้าวไปข้างหน้าและคว้าชามยามา และขอให้ซูยินยกคอของนายท่านขึ้น เปิดปากของเขา และให้น้ำกระด้างแก่เขาเล็กน้อย

ยวี่จิ้นเหวินถามฟู่ยวี่ที่วางมือบนไหล่ของเขาว่า "ทำไมจู่ๆถึงรุนแรงจัง?"

ฟู่ยวี่กระตุกมุมปากและยิ้ม "พี่น้องทะเลาะกัน ยังไม่ถึงวันหรือสองวัน พวกเขาต้องการให้ฉันตาย ปล่อยพวกเขาได้ไหม?"

รอยยิ้มยังคงติดอยู่บนใบหน้าของเขา แต่เขากลอกตาและหันไปทางยวี่จิ้นเหวิน

"ฟู่ยวี่!"

ยวี่จิ้นเหวินจับเขาและสัมผัสเลือดบนมือของเขา มองลงไป มีรูเลือดบนหลังของเขาซึ่งเป็นบาดแผลจากกระสุนปืน!