สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 742

ทันทีที่หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินเข้าไปในประตู พวกเขาเห็นซูยินคุกเข่าอยู่บนพื้น

ซูรุ่ยนั่งหน้าเตียงข้างเตียง ขณะที่อวิ๋นชิงและรุ่นพี่หลายคนยืนอยู่ข้างๆไม่กล้าหายใจ

หนานซ่งไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์นี้ ใบหน้าของเขาสงบยวี่จิ้นเหวินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ซูรุ่ยมักจะมีออร่าที่แข็งแกร่งแม้ว่าเขาจะยืนอยู่กับลั่วจวินหังเขาก็จับคู่กัน แต่ในวันธรรมดาเขายังอ่อนโยน การเล่นตลกที่ไม่เป็นอันตรายกับทุกคนในบางครั้งนั้นค่อนข้างมีเหตุผล แต่ในขณะนี้ ยวี่จิ้นเหวินสัมผัสได้ถึงออร่าที่น่าสนใจของซูรุ่ยเท่านั้น เขาเป็นหัวหน้าครอบครัวในรุ่นของเหมยซูหลี่

ไม่มีออร่า จะเป็นครอบครัวใหญ่ได้อย่างไร

เมื่อเห็นหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินเข้ามาอวิ๋นชิงและสาวกคนอื่นๆก็โค้งคำนับและทักทาย "คุณป้า คุณลุง"

ยวี่จิ้นเหวินให้ "อืม" นุ่มนวล

หนานซ่งมองไปที่ซูยินและถามโดยไม่ตั้งใจ "เกิดอะไรขึ้น คุณกำลังทำอะไรอยู่?"

ซูยินมองไปที่หนานซ่งด้วยตาโตและขอร้องให้ช่วย เธอเม้มปากและไม่กล้าพูด

"ฉันรู้สึกผิดแล้ว"

เธอเหลือบมองที่ซูรุ่ยอย่างขี้อาย สัมผัสดวงตาอันสง่างามของพ่อของเธอ และหันกลับมามองอย่างรวดเร็ว

โดยปกติ ซูรุ่ยจะคุ้นเคยกับเธอเมื่อเธอเล่นสิ่งเล็กๆ เธอยังกล้าที่จะสร้างปัญหากับพ่อของเธออย่างไร้เดียงสา แต่ซูรุ่ยจะไม่ให้อภัยเมื่อพูดถึงเรื่องที่คุกคามถึงชีวิต การต่อสู้แบบประจัญบานของตระกูลฟู่ครั้งนี้รุนแรงมาก เธอไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปพัวพันกับฟู่ยวี่ ซึ่งจะทำให้ครอบครัวของเธอกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงยอมรับผิด แต่เธอไม่เสียใจกับการเลือกของเธอ และเธอไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับมัน

"ไม่น่าแปลกใจที่ยินยิน เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเพื่อให้เธอทัน ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ตาย"

หนานซ่งอ้อนวอนซูยิน "โชคดีที่ไม่มีอันตราย คราวนี้เธอแก้ปัญหาได้ดี เธอโตมาจริงๆ"

ซูรุ่ยไม่ได้พูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แต่เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเขาสงบลงกว่าเมื่อก่อนมาก

"รู้สึกผิดก็ดีแล้ว ลุกขึ้นเถอะ"

หนานซ่งเข้าไปดึงซูยินแต่ซูยินไม่กล้าลุกขึ้น มองขึ้นไปที่ซูยินเห็นว่าเขาไม่ได้พูด แล้วยืนขึ้นตามกำลังของหนานซ่ง

"คุณป้า......" ซูยินโทรหาหนานซ่งและต้องการถามเธอว่าฟู่ยวี่เป็นอย่างไร แต่เธอกลัวว่าซูรุ่ยจะโกรธและไม่กล้าถาม

หนานซ่งไม่รู้ความคิดของเธอได้อย่างไรและพูดว่า "ฟู่ยวี่สบายดี กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล พี่ซูรุ่ยมาพอดี ฟู่ยวี่ขอให้ฉันช่วยหาลูกศิษย์ของเหมยซูหลี่เพื่อดูแลคุณฟู่ สำหรับซูยิน เขาให้เธอกลับไปโรงเรียน คุณไม่จำเป็นต้องรอที่นี่"

ซูรุ่ยยังไม่ทันอ้าปากพูด ซูยินก็ขมวดคิ้ว "หมายความว่าอะไร เขาไล่ฉันกลับเหรอ?"

"ไม่ควรไล่เธอกลับเหรอ?"

ใบหน้าของซูรุ่ยทรุดลงอย่างกะทันหัน "หรือไม่แกจะอยู่ที่นี่ล่ะ? รับใช้พ่อตาในอนาคตของแกเหมือนลูกสะใภ้ในสังคมเก่าหรือไม่?"

ฟังการเสียดสีในเสียงของพ่อของเธอ ซูยินเพียงรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนขึ้น

จำได้ว่าเมื่อฟู่เจ๋อถือมีดที่คอของเธอและขู่ฟู่ยวี่ ฟู่เจ๋อก็ขอให้ฟู่ยวี่คุกเข่าต่อหน้าเขาอย่างดุเดือด ฟู่ยวี่คุกเข่าลงโดยไม่พูดอะไร และขอให้เขาก้มหน้าโดยไม่ลังเล "ฟู่เจ๋อ จะด่าฉันไม่ว่า ระหว่างเราพี่น้อง ไม่ว่าใครจะอยู่หรือตาย มันคือชีวิต ไม่สำคัญ ยังไงก็ตามตระกูลฟู่จะมีคนอยู่เพียงคนเดียวในที่สุด ชีวิตฉันอยู่นี่ มารับได้ ในพริบตา ฉันคือลูกชายของคุณ! แต่เรื่องตระกูลฟู่ของเราไม่เกี่ยวอะไรกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคุณปล่อยให้เธอไปและฆ่าฉัน"

มากกว่าครึ่งหนึ่งของบาดแผลยี่สิบสามบาดแผลบนร่างกายของเขาเพื่อปกป้องเธอและถูกพี่ชายของเขา