สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 743

หลังจากยาชาหมดฤทธิ์ แผลก็เริ่มเจ็บ

ฟู่ยวี่นอนฟุบบนเตียงผู้ป่วย สีหน้าซีดเซียวเหมือนขี้ผึ้ง หน้าผากมีเหงื่อผุดออกมา สมองวิงเวียน

ในสมองเหมือนโคมม้าวิ่ง มันแวบภาพของซูยิน

ท่าทางเธอทำร้ายคน ท่าทางเธอฝังเข็ม ท่าทางเธอพูดจารุนแรง แล้วก็……ท่าทางของเธอตอนที่เขากอดเธอในอ้อมแขน

เขารู้สึกว่าตอนตัวเองถูกยิง ทั้งร่างก็โน้มลงไปพิงร่างเธอ เธอถามเขาด้วยความประหม่าว่าเป็นยังไงบ้าง เขายิ้มแล้วพูดว่า “ร่างเธอนิ่มจัง” คำพูดนี้คือความจริง เขาคิดไม่ถึงว่าเธอดูผอมจนคิดว่าไม่มีเนื้อหนัง ทำไมถึงได้นุ่มนิ่มเหมือนซาลาเปานึ่ง มืออบอุ่น จนถึงตอนนี้ความรู้สึกนั้นยังอยู่ที่มือ ไม่จางหายไปไหน

ฟู่ยวี่มองมือตัวเอง กำมันเล็กน้อย มุมปากเผยรอยยิ้มซีดเซียว

แต่เขาก็กลัวมากจริงๆ ……

ตั้งแต่เล็กจนโต ได้รับการฝึกฝนที่โหดเหี้ยมมาทุกประเภท อยู่บนขอบความตายมาตั้งหลายครั้ง เขาไม่เคยกลัวมาก่อน สุดท้ายแล้วมนุษย์ก็ต้องตาย เขาเคยคิดว่าตัวเองจะตายไว คงรอดชีวิตได้ไม่ถึงสามสิบปี จึงตอบแทนบุญคุณและชำระความแค้นในทุกความสัมพันธ์ เผชิญหน้ากับชีวิตอย่างแหกคอกที่สุด เหมือนไร้หัวใจไปบ้าง จะอยู่หรือจะตายก็ไม่สำคัญ รอดชีวิตได้ถึงวันไหนก็วันนั้น กลัวอะไรล่ะ?

แต่ตอนฟู่เจ๋อใช้มีดจ่อคอซูยิน ตอนเล็งปืนไปที่ด้านหลังซูยิน เขากลัว!

ในตอนนั้น เขากลัวว่าตัวเองจะช่วยเธอไม่ได้จริงๆ !

ความรู้สึกนั้น ถึงจะคิดขึ้นมาในตอนนี้ ก็ทำให้เขาตัวสั่นไปทั้งร่าง สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

เขาให้เธออยู่เคียงข้างตัวเองต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ ……เขาเห็นแก่ตัวขนาดนี้ไม่ได้

ฟู่ยวี่จมอยู่กับความคิดตัวเอง แม้แต่ตอนประตูห้องผู้ป่วยเปิดขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้

“อยากดื่มน้ำไหม? ” จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง

“เอา” ฟู่ยวี่ตอบโดยไม่รู้ตัว เมื่อตอนสนองว่าเสียงนี้คือใคร ก็หันไปทันที เห็นซูยินกำลังรินน้ำให้เขา

เธอสวมแจ็กเกตยีน สีหน้าเงียบสงบ รินน้ำเสร็จ ก็ใส่หลอดลงในแก้วแล้วยื่นไปที่ปากเขา “ดื่มสิ”

ฟู่ยวี่เงยหน้ามองเธอ ลำคอสะอึก หลังจากอึ้งไป สีหน้าเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันที

“ใครให้เธอมา? ฉันให้เสี่ยวซ่งฝากไปบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าให้เธอไปซะ? ”

ซูยินไม่สนใจคำพูดนี้ของเขา แค่ถามเขาอย่างใจเย็น “นายจะดื่มไหม? ”

“……”

ฟู่ยวี่หัวเราะเล่นๆ “ซูยิน เธอมายุ่งกับฉันแบบนี้ มันน่าสนใจเหรอ? ไม่หงุดหงิดเหรอ? ฉันบอกคุณอาเธอไปแล้ว หล่อนน่าจะบอกเธอแล้ว เธอจะอยู่ต่อให้ลำบากใจทำไม? แค่รับใช้พ่อฉันไม่พอ ยังวิ่งแจ้นมารับใช้ฉันอีก เธอคิดว่าตัวเองเป็นสะใภ้ตระกูลฟู่จริงๆ เหรอ? ผู้หญิงต้องรู้จักอับอาย ต้องมีเกียรติ จะเร่งรีบไม่ได้ รู้ไหม? ”

ซูยินสบตาเขา ใบหน้าไม่มีความรู้สึกสักนิด ราวกับคำพูดเขาเธอฟังแล้วมันไร้สาระทั้งหมด

เธอขมวดคิ้วอย่างรำคาญเล็กน้อย “ฉันจะถามอีกรอบ นายจะดื่มไหม? ”

แววตาฟู่ยวี่ดุดัน “ฉันให้เธอไสหัวไปไง เธอไม่ได้ยินเหรอ?!”

“นายไม่ดื่มใช่ไหม ไม่ดื่มก็ช่าง”

ซูยินวางแก้วน้ำกลับลงไปดัง “กรึบ” พูดโดยไม่มีโทนเสียง “ตอนอยากดื่มอีก อย่าลืมอ้อนวอนฉันล่ะ”

“……”

ท่าทีที่ฟู่ยวี่จ้องมองเธอ มันเหมือนต่อยหมัดหนักออกไป แต่เป็นความรู้สึกเหมือนกำลังต่อยสำลี “ไม่……นี่เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ฉันให้เธอออกไป ให้เธอไสหัวไปซะ เธอจะพัวพันอยู่ที่นี่ทำไมอีก? ต่ำขนาดนี้เลยเหรอ? ”