สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 745

จี้อวิ๋นสวมสเวตเตอร์สีขาว ด้านล่างสวมกางเกงยีนสีอ่อน เดิมทีเขาผิวขาวเนียนอยู่แล้ว แต่งตัวแบบนี้ยิ่งเหมือนนักศึกษาเฟรชชี่ เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นของวัยรุ่น ยิ้มกว้าง “พี่เฉิงมาทำงานที่ซีอาน แต่ฉันมาหาเธอโดยเฉพาะเลย”

“มาหาฉัน? ” หนานซ่งไม่เชื่อ “พี่หาโอกาสมาเที่ยวกับพี่เฉิงล่ะสิ? ”

“เฮอะๆ อย่าพูดตรงสิ เรายังเป็นพี่น้องกันนะ”

จี้อวิ๋นเคาะศีรษะหนานซ่งเบาๆ มองไปทางด้านหลังและด้านข้างเธอ “เอ๋? แล้วน้องเขยฉันล่ะ? ”

“เพื่อนของน้องเขยพี่เกิดเรื่องแล้ว เขาอยู่ช่วยเหลือที่เมืองหรง ฉันกลับมาก่อนคนเดียว”

“เพื่อน เมืองหรง งั้นก็ฟู่ยวี่สินะ”

จี้อวิ๋นเบิกตากว้างทันที “ฟู่ยวี่เกิดเรื่องอะไร? โดนทำร้ายหรืออุบัติเหตุทางรถยนต์? ใบหน้าได้รับบาดเจ็บไหม? ”

หนานซ่งตกใจเพราะพี่สี่ตกใจ เหลือบมองเฉิงเซี่ยน จากนั้นก็หันไปทางจี้อวิ๋น “ไม่ค่ะ ทะเลาะกันในครอบครัว ใบหน้าไม่ได้รับบาดเจ็บ”

“งั้นก็ดี”

จี้อวิ๋นเหมือนโล่งอก “เจ้าฟู่ยวี่นั่นไม่มีอะไรควรค่าแก่การยกย่อง แต่ใบหน้ายั่วยวนใจฉันมาก โดยเฉพาะสายตาเจ้าชู้นั้น ดวงตามีเสน่ห์ เป็นดวงตาที่ปล่อยไฟฟ้าออกมาทั้งๆ ที่มองแค่เสาไฟ มันดูดีมาก……”

เห็นสายตาเฉิงเซี่ยนจ้องมองมาทางจี้อวิ๋น หนานซ่งก็รีบปิดปากพี่สี่ที่พึมพำไม่หยุด

“พอได้แล้ว พี่มีสามีแล้วนะ ไม่ต้องไปโหยหาสายตาคนอื่น”

หนานซ่งคิดในใจ: และเจ้านั่นก็มีโอกาสสูงมากที่จะกลายเป็นหลานเขยของคุณ

เฮ้อ ตำแหน่งอาวุโสในครอบครัวยวี่จิ้นเหวินวุ่นวายไปหมดแล้ว

จี้อวิ๋นเหมือนตระหนักได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป รีบหันไปยืนเรียงแถวกับเฉิงเซี่ยน แล้วพูดอธิบาย “พี่เฉิง พี่อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันพูดไปงั้น”

“อืม ฉันรู้” สีหน้าเฉิงเซี่ยนนิ่งงันไม่ขยับ “ดวงตาคนอื่นดูดีมาก เธอชอบมันมาก ฉันได้ยินแล้ว”

ซวยแล้ว

จี้อวิ๋นยิ้มอายๆ “ไม่ใช่นะพี่เฉิง พี่ฟังฉันอธิบายก่อน……”

“ไม่ต้องอธิบาย ทุกคนชอบความดูดีกันหมด เธอชอบดวงตาคนอื่น ไม่ชอบดวงตาของฉัน ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้นี่”

เฉิงเซี่ยนมองไปที่หนานซ่ง แล้วพูดขึ้น “เสี่ยวซ่ง เราไปกันเถอะ”

“ค่ะพี่เฉิง”

หนานซ่งมองจี้อวิ๋นด้วยความสะใจเล็กน้อย ในใจพูดขึ้น: ใครให้พี่พูดซี้ซั้ว ตอนนี้ไม่รู้จะทำไงแล้วล่ะสิ

เฉิงเซี่ยนกับหนานซ่งเดินตรงไปที่รถ จี้อวิ๋นรีบตามหลังไปอธิบาย “โอ๊ย ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้! ฉันจะไม่ชอบดวงตาของพี่ได้ไง? ฉันชอบดวงตาพี่ที่สุด! ฟู่ยวี่อะไรนั่น ตาเป็นต้อ ฉันไม่ชอบสักนิด……ใครชอบเขาก็ตาบอดแล้วล่ะ ฉันจะตาถั่วขนาดนั้นได้ไง? ดวงตาพี่เฉิงของฉันน่ะไม่รู้ว่าสวยกว่า~~แค่ไหน!!!”

ได้ยินจี้อวิ๋นอวยเฉิงเซี่ยนจนโอเวอร์มาตลอดทาง หนานซ่งขนลุกไปทั้งตัว เรื่องความอ้อนความน่ารัก พี่น้องอย่างพวกเขารวมตัวกันก็ไม่เป็นคู่ต่อสู้ของพี่สี่หรอก เก่งเกินไปแล้ว เทียบกับพี่สี่ เธอคิดว่าตัวเองไม่เหมือนผู้หญิงเลย

หลัวกังขับรถ ก็โดนบังคับให้ได้ยิน เกือบจับพวงมาลัยไม่อยู่ตั้งหลายที มือก็กำลังสั่น

หนานซ่งขำเงียบๆ หลายที แล้วพูดกับเฉิงเซี่ยนที่ไม่แยแสเลยว่า “พี่เฉิง พี่ให้อภัยเขาเถอะ ไม่งั้นฉันจะอ้วกบนรถแล้ว”

เฉิงเซี่ยนมองจี้อวิ๋นกะพริบตาไร้เดียงสาเหมือนนกกระทา ซุกตัวในอ้อมแขนเขาเหมือนอยู่กันตามลำพัง แล้วพูดขึ้น “หยุดเถอะ”

จี้อวิ๋นดวงตาเป็นประกายทันที “พี่ไม่โกรธฉันแล้วเหรอ? ”

เฉิงเซี่ยนพูดเรียบๆ “กลับถึงโรงแรมก่อน ค่อยโกรธต่อ”

“……”

จี้อวิ๋นดันตัวขึ้นมาเล็กน้อย มองเขาอย่างขอร้อง “แต่ฉันหมดคำจะพูดแล้วทำไงดี? ”

“ไม่เป็นไรหรอก”

ดวงตาลุ่มลึกของเฉิงเซี่ยนจ้องมองเขา “เธอยังมีตัว”