สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 75

ก่อนเข้านอนเมื่อคืน พ่อบ้านจ้าว ได้เตรียมซุปแก้แฮงค์ไว้ให้หนานซ่งและเฉวียนเยี่ยเชียน เมื่อพวกเขาตื่นเช้ามาได้ทานซุปนั้นทำให้อาการเมาค้างของพวกเขาหายไปอย่างรวดเร็ว หนานซ่งเข้าไปกอดพ่อบ้านจ้าวด้วยความรู้สึกขอบคุณ

เฉวียนเยี่ยเชียนอยากที่จะเข้าไปกอดด้วย ดังนั้น หนานซ่งจึงผลักเขาออกไป ""

"พี่ก็ต้องการความรักเหมือนกัน"

เฉวียนเยี่ยเชียนพูดตรงไปตรงมา

หนานซ่งเหล่มองเขา

ใบหน้าของพ่อบ้านจ้าว เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความรัก เป็นเวลานานแล้วที่พี่ชายและน้องสาวจิกกัดกันราวกับว่าพวกเขาได้กลับไปสู่วันเก่าในชั่วพริบตา

ในเวลานั้นทุกคนอยู่ที่นั่น บ้านก็ยังคือบ้าน ครอบครัวก็ยังเป็นครอบครัว

แล้วตอนนี้ละ...เฮ้อ

พ่อบ้านจ้าว ถอนหายใจและบอกให้พวกเขารีบไปทานข้าว

หนานหลินลงมาจากชั้นล่างแล้วทักทายทุกคนอย่างสุภาพ นั่งลงข้างหนานซ่ง หนานซ่งนำชามโจ๊กให้เธอแล้วถาม " แล้ว หนานหยาล่ะ"

“ฉันไปเคาะประตูห้องเธอแล้วเธอไม่ตอบ คิดว่าพี่เขาลงมาแล้ว”

หนานหลินยืนขึ้น "ฉันจะลองขึ้นไปเรียกเธอ..."

“ไม่ต้อง” หนานซ่งจับหนานหลินนั่งลง ให้คนรับใช้ขึ้นไปเรียกให้ “บอกเธอไป ถ้ายังไม่อยากตื่นมาทานก็ไม่เป็นไร แต่ที่บ้านจะไม่ทำอาหารเป็นครั้งที่สองให้" เธอพูดอย่างเย็นชา

คนรับใช้ตอบรับ ขึ้นไปแล้วรีบลงกลับมาแจ้ง "คุณผู้หญิงค่ะ คุณหนูรองไม่อยู่ในห้องค่ะ"

เช้าขนาดนี้จะไปไหนได้?

หนานซ่งตรวจดูกล้องวงจรปิด พบว่าหนานหยาเปิดหน้าต่าง มัดตัวเองกับผ้าปูที่นอนแล้วโดดลงหนีออกมาจากรูสุนัขข้างกำแพงไป " เฮ้อ หาทางออกไปจนได้"

เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูท่าทางหนานหยาภาพในวิดีโอ อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว "ดู สิ่งที่เธอทำซิ บีบบังคับให้เธอต้องทำถึงขนาดนี้"

"คนที่ดูน่าสงสารกลับเป็นคนที่ทำผิด เธอทำขนาดที่ต้องตายกันไปข้างหนึ่งเลย ฉันจะไปทำอะไรได้ "

หนานซ่ง ดูหมดหนทาง รูหมาบ้านที่ฉันเคยขุดตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ถูกพ่อปิดตายไปนานแล้ว จู่ๆ ก็ถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง

พ่อบ้านรีบถามต้องขุดปิดไหม หนานซ่งโบกมือปฏิเสธแล้วพูดขึ้นว่า “ถ้าเธออยากเป็นหมา ก็ปล่อยเธอไป ถ้าเราลิดรอนสิทธิของคนอื่นก็ดูเหมือนแกล้งเธอ มันยิ่งทำให้เธอดูน่าสงสาร"

เฉวียนเยี่ยเชียนกินเสี่ยวหลงเปาแล้วพูดอย่างสบายอารมณ์: "เป็นเพราะระบบรักษาความปลอดภัยของเธอมันยังไม่ดีพอ คนทั้งคน ออกจากบ้านแบบนี้ได้ พวกบอดี้การ์ดมัวทำอะไร"

ทันทีที่พูดจบ นายเคก็เดินเข้ามาพอดีพร้อมพูดขึ้น พวกเขาทันเห็นตอนที่หนานหยากำลังปีนหน้าต่างในตอนเช้า กระทั่งเห็นเธอคลานออกจากรูสุนัขและทำเป็นไม่สนใจ อยากที่จะบอกคุณหนานซ่งกลัวรบกวนเธอพักผ่อนจึงขอรอจนกว่าคุณตื่น

หนานซ่งมองไปที่ เฉวียนเยี่ยเชียนอย่างรวดเร็ว เหมือนกำลังโดนตบหน้า

เฉวียนเยี่ยเชียนพ่นลม ก้มศีรษะและกินซาลาเปาต่ออย่างไม่สนใจ

หนานซ่งหันไปหานายเค "เธอไปหา ฉินเจียงหยวนใช่ไหม"

นายเค พยักหน้า

เฉวียนเยี่ยเชียนมองไปที่ หนานซ่งด้วยการแสดงออกที่เกินจริง "คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร โอ้คุณเหมือนพระเจ้าเลย"

เธอพูดอยู่นานก่อนที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะจำเธอได้ว่าเป็นคุณหนูจากตระกูลหนานถึงยอมปล่อยให้เธอขึ้นไปชั้นบน

หนานหยารู้สึกเกลียดหนานซ่ง เกลียดคนขับแท็กซี่ และเกลียดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

“ พวกแกค่อยดูไว้เถอะ เรื่องราวเปลี่ยนแปลงรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอนความคับข้องใจทั้งหมดที่ฉันได้รับในวันนี้ฉันจะคืนให้พวกแกแน่! เมื่อฉันกลายเป็นคุณนายฉิน มันจะสายเกินไปสำหรับพวกแกที่ประจบประแจง!”

หนานหยาทุบตีตัวเองจนเลือดอาบ ก่อนถึงหน้าห้องของฉินเจียงหยวน จัดระเบียบบนตัวเธอ ป้อนรหัสผ่านเพื่อเปิดประตูเข้าห้อง

เธอถอดรองเท้าส้นสูงและเดินเขย่งเท้าเข้าห้อง พยายามเซอร์ไพรส์คู่หมั้นของเธอ

ประตูห้องนอนใหญ่ไม่ได้ปิด ข้างในดูมืด แม้แต่ผ้าม่านก็ยังไม่เปิด หนานหยา รู้ว่า ฉินเจียงหยวนนอนดึกตื่นสายและยังบ่นเบา ๆ ว่า "ยังไม่อยากตื่นเลย กำลังหลับสบายขอนอนต่อนะ"

เธอค่อย ๆ ผลักประตูห้องนอนใหญ่ ค่อยๆ เขย่งเท้าเดินไปที่เตียง เปิดผ้าห่ม และกำลังขึ้นเตียง แต่สิ่งที่เธอสัมผัสได้กลับเป็น

"-----"

เสียงกรีดร้องแรกในตอนเช้าที่พลิกเขย่า ฉินเจียงหยวน"เกิดอะไรขึ้น แผ่นดินไหวหรือ?"

เขายกผ้าห่มขึ้นวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่าก่อนจะใส่กางเกงด้วยซ้ำ วิ่งออกจากประตูไป พบว่าบ้านนั้นยังมั่นคงและไม่มีวี่แววของแผ่นดินไหวจึงเดินกลับไปที่ห้องนอนและเห็นผู้หญิงสองคนจ้องมองกัน และจ้องมองมาที่เขา

ฉินเจียงหยวนขมวดคิ้วเมื่อเห็น หนานหยาและถามอย่างไม่พอใจขณะใส่กางเกงขึ้น "ทำไมคุณมาที่นี่? คุณทำไมกลายเป็นผีแบบนี้คุณไปทำอะไรมาเมื่อคืนนี้?"

หนานหยาเบิกตากว้าง เธอยังไม่ได้ถามเขาเลย เขากลับไม่อายที่จะถามเธอ?

“ฉันยังไม่ทันได้ถามคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!”

หนานหยาหัวเสียมากชี้ไปที่หญิงเปลือยบนเตียง สายตาจ้องเขม็ง “เธอเป็นใคร เธอมาอยู่บนเตียงได้ยังไร”