สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 750

ขอบคุณจี้อวิ๋นและเฉิงเซี่ยน หนานซ่งนอนไม่หลับทั้งคืน

ในช่วงครึ่งแรกของคืนยวี่จิ้นเหวินร้องเพลงให้เธอฟังในหูฟัง หนานซ่งหลับไปด้วยความงุนงงและวิดีโอก็วางสาย เป็นผลให้เธอตื่นขึ้นในครึ่งหลังของคืน เมื่อมองดูเวลาที่แสดงโดยนาฬิกาปลุกข้างเตียง หนานซ่งก็ดูสับสน พวกเขาจะ.......ไม่หลับไม่นอนกันทั้งคืนเลยเหรอ ? ? ?

หากไม่มีบทบาทของเธอในวันนี้ หนานซ่งผู้ซึ่งนอนไม่หลับทั้งคืนกำลังนอนอยู่บนเตียงกำหมอนพยายามจะนอน

ไม่รู้ว่านอนไปตอนกี่โมง แต่จำได้แค่ว่าต้องลุกขึ้นและชาร์จโทรศัพท์ จากนั้นก็ถูกรบกวนด้วยเสียงเรียกเข้าที่รุนแรง

หนานซ่งคลำหาบนเตียงอย่างไม่อดทนหลายรอบก่อนจะพบโทรศัพท์ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้ว่า "ว่าไง"

"เสี่ยวลิ่ว"

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงของจี้อวิ๋นอู้อี้มากกว่าเธอ "เธอตื่นแล้วยัง? ฉันหิวแล้ว ช่วยเอาข้าวมาให้ฉันหน่อยสิ mua!"

muaกับผีสิ!

หนานซ่งที่เร่าร้อนทั้งคืนทนไม่ไหวอีกต่อไป เสียงแตกและสาปแช่งทางโทรศัพท์

ด่าไม่ซ้ำคำ

จี้อวิ๋นไม่เข้าใจว่าเธอด่าอะไรบ้าง แต่สิ่งนี้ไม่ได้ป้องกันเขาจากความรู้สึกโกรธของน้องสาวตัวน้อยและคำพูดสุดท้ายของเธอ——เป็นตัวของตัวเอง!

พอได้ด่าก็รู้สึกโล่งใจมาก

หนานซ่งลุกขึ้นและอาบน้ำอย่างเรียบง่าย เธอไปที่ร้านอาหารชั้นล่างของโรงแรมเพื่อเลือกส่วนผสมสองสามอย่างและทำอาหารง่ายๆสองสามอย่าง เธอห่อเกี๊ยวอีกสองชิ้น เธอยังง่วงนอนอยู่นิดหน่อยและขึ้นไปชั้นบน เธอกดกริ่งประตูห้องถัดไป และถอนหายใจในใจ เธอเป็นน้องสาวที่ดีจริงๆ

หลังจากรอสักครู่ ประตูก็ถูกเปิดจากด้านใน และจี้อวิ๋นก็เปิดประตูให้กับ "คนไร้ความสามารถ" เขาเดินเข้ามาเหมือนคนชราตัวเล็กๆ

เมื่อมองดูท่าเดินของพี่สี่ หนานซ่งก็อดไม่ได้ที่จะ "เฮ้อ" "ลุกจากเตียงไม่ง่ายเลยจริงๆ"

"อย่าพูดถึงมัน มันไม่ง่ายเลยที่ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อพบคุณ"

จี้อวิ๋นนั่งลงบนโซฟาอย่างระมัดระวัง แต่ทันทีที่ก้นแตะโซฟา เขาก็เด้งตัวขึ้น ทำให้เขาเห่าด้วยความเจ็บปวด

ความโกรธของหนานซ่งต่อพี่สี่กลายเป็นความเห็นอกเห็นใจ "โอเค นอนคว่ำกินก็ได้"

เธอย้ายเก้าอี้สองตัวมารวมกันเป็นโต๊ะเล็กๆ แล้ววางไว้ที่หัวเตียง เปิดกล่องอาหารกลางวันแล้วกินพร้อมกับจี้อวิ๋น

จี้อวิ๋นแทบรอไม่ไหวที่จะเอาเกี๊ยวชิ้นเล็กๆเข้าปาก กินอาหารที่หนานซ่งทำด้วยตัวเองด้วยใบหน้าที่พอใจ

"เสี่ยวลิ่วของเรานี่ทำอาหารได้อร่อยจริงๆ"

"อร่อยก็กินเยอะๆนะ"

เมื่อมองไปที่รอยที่คอของจี้อวิ๋น หนานซ่งก็รู้สึกเจ็บปวดกับพี่สี่ของเธอ "พี่เฉิงรุนแรงเกินไปไหม? เขาไม่ได้ตีคุณเหรอ?"

"ไม่ ถ้าเขาตีฉัน ฉันจะไม่.......อะแฮ่ม แค่นั้นแหละ"

จี้อวิ๋นขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและถอนหายใจ "ไทแรนโนซอรัสเร็กซ์ของเรา มันยากขึ้นเรื่อยๆ ที่จะยุ่งกับมัน ต่อไปฉันจะระวังให้มากขึ้น อย่าให้มันเป็นมือของเขา เขาเตือนฉันแล้ว คราวนี้สามชั่วโมง และครั้งต่อไปที่ฉันทำอีกครั้ง มันจะมากกว่าสามชั่วโมงเป็นสองเท่า"

"......."

หนานซ่งพึมพำเบาๆ "เมื่อคืนนี้พวกคุณเกินสามชั่วโมงแล้วเหรอ พวกคุณเอะอะกันแต่เช้าตรู่แล้วนะ"

พูดถึงเรื่องนี้ จี้อวิ๋นอยากจะร้องไห้

เขาพึมพำ "อย่าพูดถึงเลย พี่เฉิงพูด.......เมื่อคืนสามชั่วโมง ไม่ได้หมายถึงสามชั่วโมงของวันนี้"

"........"

หนานซ่งพูดไม่ออก หลายพันคำในใจกลายเป็นหนึ่งประโยค "พี่ชายเฉิงของฉันแข็งแรงมากจริงๆ"

พี่สี่ไม่ตายบนเตียงก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว

หนานซ่งมองไปที่จี้อวิ๋นที่สวมเสื้อผ้าของตัวเองและอดไม่ได้ที่จะถามว่า "เสื้อผ้าของฉันล่ะ และหมวกปลอมที่คุณยืมมา?"

"หมวกแขวนอยู่ที่นั่น ช่วยฉันคืนให้ทีมอุปกรณ์ประกอบฉากด้วย"

จี้อวิ๋นชี้ไปที่ตำแหน่งไม้แขวน "ส่วนเสื้อผ้าน่ะเหรอ......."

หนานซ่งยกคิ้วขึ้น

จี้อวิ๋นกระแอมอย่างรู้สึกผิด "อย่างไรก็ตามคุณก็ไม่ใส่มันอยู่ดี คุณใส่ไปก็ไม่สวยให้ฉันน่ะดีแล้ว"

"ฉันจะใส่ไม่ใส่ ใส่แล้วสวยไม่สวยมันก็เรื่องของฉัน"

หนานซ่งหรี่ตาลง "พวกเขาคงไม่.......เสียสละใช่ไหม?"

"พี่เฉิงเป็นคนทำ"