สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 767

ยวี่จิ่นเฉิงขอรูปนั้นกับยวี่จิ้นเหวินมา และบอกว่าเขาจะไปสืบดูว่าเซียวเอินมีของดังกล่าวอยู่หรือไม่

“เธอบอกว่านี่คืออาจารย์มู่ออกแบบเหรอ?”

ยวี่จิ่นเฉิงมองไปที่ยวี่จิ้นเหวิน ถาม “คืออาจารย์มู่ที่เคยสอนแกวาดภาพคนนั้นเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า เมื่อนึกถึงการตายของอาจารย์มู่ ริมฝีปากได้เม้มเป็นเส้น

หนานซ่งรู้ว่าการตายของอาจารย์มู่โจวเป็นอุปสรรคในใจของเขาที่ยากจะผ่านไปได้ ดังนั้นจึงแอบจับมือเขาไว้

พวกเขาได้รับความทุกข์ทรมานจากเซียวเอินกับซ่งซีอย่างมากมาย  ล้วนแต่คอยเฝ้าดูญาติและเพื่อนๆ ของพวกเขาตายภายใต้การออกแบบและกับดักของพวกเขา ในใจจะไม่โกรธแค้นได้อย่างไร? เพื่อล้างแค้นแทนอาจารย์มู่โจว พวกเขาไม่ยอมปล่อยซ่งซีไปง่ายๆ แน่!

ไม่นานก็จะผ่านปีใหม่แล้ว อาการบาดเจ็บของเฉวียนเยี่ยเชียนกับลั่วโยวต่างได้ฟื้นตัวพอสมควรแล้ว หนานซ่งและพวกจะไม่อยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไป

หลังจากเจรจากับเจ้าของบ้านแล้วลั่วอินได้ตัดสินใจซื้อบ้านสวนที่เช่าในเมืองหลวง เพื่อเป็นที่อยู่อาศัยของเฉวียนเยี่ยเชียนและลั่วโยวในเมืองหลวง

ท้ายที่สุดพวกเขาแต่งงานแล้ว คู่หนุ่มสาวไม่มีบ้านจะได้อย่างไรล่ะ

สำหรับพฤติกรรมของลั่วอินในการซื้อบ้านในเมืองหลวงไม่พูดอะไรสักคำ ตระกูลลั่วอดตกตะลึงจนตาค้างไม่ได้ ยังได้เป็นครอบครัวเดียวกัน คนมันรวยอ่านะ

เฉวียนเยี่ยเชียนยังต้องการอยู่กับลั่วโยวมากกว่า ดังนั้นจึงตัดสินใจที่จะอยู่ในเมืองหลวงสำหรับฉลองปีใหม่ แล้วรอปีใหม่แล้วค่อยกลับไปที่เมืองหนาน

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินก็มีแผนเดียวกัน วันปีใหม่เล็กกลับเมืองเป่ยไปฉลองปีใหม่ที่ตระกูลยวี่ ปีใหม่กลับเมืองหนานฉลองปีใหม่ที่บ้านตระกูลหนาน

วันส่งท้ายปีเก่า ใกล้เข้ามาแล้ว

ดังนั้นคนทั้งสองกลุ่มจึงแบ่งกันไปที่เมืองเป่ยกับเมืองหนาน ยวี่จิ่นเฉิงกับหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินไปด้วยกัน

***

บ้านเก่าของครอบครัวตระกูลยวี่คือมีชีวิตชีวา และปลาบปลื้มบินดีเป็นที่สุดในวันนี้

เช้าตรู่ คุณนายยวี่โทรหาลูกชายและลูกสะใภ้ และขอให้พวกเขาพาลูกๆ กลับมาช่วยที่บ้าน ช่างมีความสุขมาก

“ใช่ ใช่ อาจิ้นและเสี่ยวซ่งกำลังจะกลับมา…... พี่ใหญ่ของพวกเธอก็จะกลับมา ฉันโกหกพวกเธอทำไม......”

ดังนั้นภายใต้การกระตุ้นที่หลากหลายของนายหญิง คุณท่านยวี่สองมีสี่คนกับคุณท่านยวี่สามสี่คนล้วนพากันมาถึงที่บ้านตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว

เหล่านายท่านมองดู และผู้หญิงกำลังดื่มชาอุ่นๆ ในห้องและพูดคุยเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันของพวกเขา

นายหญิงยวี่ชอบนอนบนค่าง ซึ่งบนค่างนั้นอบอุ่นมาก เหล่าแม่ผัวลูกสะใภ้คลุมด้วยผ้าห่ม พูดคุยหัวเราะคิกคัก

ยวี่ฟานยินนั่งอยู่ข้างๆ ค่าง รับผิดชอบการรินชาและของว่างให้พวกเธอ โดยพูดแทรกประโยคสองสามประโยคเป็นครั้งคราว

“รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอเสี่ยวซ่งมานานแล้ว คิดแล้วก็ตื่นเต้นจริงๆ”

คุณนายยวี่สองถือชาร้อนถ้วยหนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลังจากห่างหายกันไปมาหลายปี เธอยังคงเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลยวี่ของเรา ช่างวิเศษเหลือเกิน ฉันรู้สึกว่าโชคชะตาระหว่างเธอกับอาจิ้นนั้นตัดกันไม่ขาด ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องอยู่ด้วยกัน พวกคุณดูสิ ฉันพูดแล้วใช่ไหมล่ะ”

“พอเถอะ เธอนี่ นี่ชักช้าไม่ทันกาลแล้ว”

คุณนายยวี่สามแฉะเธอ “ไม่รู้ว่าใคร มาถอนหายใจเสียงสั้นเสียงยาวอยู่กับฉัน พูดว่าอะไรน่า ‘น่าเสียดายจริงๆ ที่เสี่ยวซ่งกับอาจิ้นแยกกัน’ ‘เด็กดีแบบนี้จะดีมากถ้ามาเป็นลูกสะใภ้ของฉัน’ เจียรุ่ยกับเจียหาง แล้วแต่เธอชอบคนไหนก็ได้หมด’ ……”

คุณนายยวี่สามเลียนแบบน้ำเสียงของคุณนายยวี่สอง ซึ่งเหมือนจริงมาก

ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ยังวัยรุ่น เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา ต่อมาได้แต่งงานกับพี่น้องสองคนและกลายเป็นสะใภ้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่มักจะทะเลาะกันบ่อยๆ

คุณนายยวี่สองถูกเธอพูดใส่จนลนลาน ได้รีบมองไปที่ยวี่เฟิ่งเจียว “พี่ใหญ่ อย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะขโมยลูกสะใภ้จากพี่เลย” พูดจบ เธอก็เดินไปบีบคุณนายยวี่สาม “ปากของเธอปิดไว้หน่อยได้ไหม? อย่ามายุแยงตะแคงรั่วอยู่ที่นี่นะ”

ยวี่เฟิ่งเจียวเพียงแค่ยิ้ม