สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 773

หนานซ่งเริ่มสนใจท้องของซูอิง ตามติดเธอถามนู่นถามนี่

“คราวที่แล้วได้ยินพี่สามพูดว่าพี่สะใภ้เลือดออก ฉันตกใจมาก ๆ แบบนี้เขายังจะไปซีอาน เกือบทำให้ฉันแทบโมโหตาย”

หนานซ่งเหลือกตามองเฮ่อเซิน “เรื่องไหนสำคัญเรื่องไหนไม่สำคัญไม่รู้เลยเหรอ”

เฮ่อเซินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

หน้ามือหลังมือก็คือเลือดเนื้อ เขาเป็นห่วงภรรยากับลูก และก็ห่วงน้องสาว ตอนนั้นแทบอยากจะแบ่งตัวเองเป็นสองท่อน

“พี่สามของเธอ เป็นห่วงเธอ”

ซูอินมองเฮ่อเซิน ไม่ได้ใส่ใจอะไร เฮ่อเซินนิสัยอ่อนโยน ภายในก็เป็นคนอ่อนช้อยมาก ครอบครัวสำคัญมากสำหรับเขา ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวซ่ง หรือว่าพวกพี่ชายน้องชาย ก็เหมือนกันทั้งหมด ตอนแรกเธอหึงนิดหน่อย แต่เขาดูแลเธออย่างดีและความเป็นกังวลของเขาก็ทำให้เธอเข้าใจ ว่าในใจของเขา เธอกับลูกก็สำคัญมาก ๆ ตอนแรกที่เธอรักเขา ก็เพราะนิสัยที่อบอุ่นใจดีของเขาไม่ใช่เหรอ?

และก็มีเพียงแต่เฮ่อเซิน ที่ไม่สนใจอดีตของเธอ ยอมรับเธอ ให้อภัยเธออย่างไม่สิ้นสุด

“พี่สาม นี่เป็นพี่ที่ไม่ถูกต้องนะ”

หนานซ่งพูดกับเฮ่อเซินด้วยสีหน้าจริงจัง “นอกจากตัวเองแล้ว ภรรยากับลูกเป็นคนที่สำคัญที่สุดของพี่ น้องสาวต้องอยู่แถวหลังรู้ไหม? ฉันก็มีสามีที่เป็นคนคอยปกป้อง อีกอย่างพี่ชายฉันเยอะขนาดนั้น ไม่ขาดแคลนพี่คนเดียว พี่สะใภ้สามมีแค่สามีคนเดียว พี่คือหนึ่งเดียวของเธอ”

เอาใจแลกใจ ถ้าเปลี่ยนเป็นยวี่จิ้นเหวิน เธอก็หวังว่าเขาจะเอาเธอวางไว้อันดับแรก

เฮ่อเซินรู้ว่าหนานซ่งพูดแบบนี้ เพื่อไม่ให้ซูอิงรู้สึกขัดข้องในใจ กระทบต่อความสัมพันธ์พี่สะใภ้น้องสะใภ้ของพวกเธอ

เขายิ้มอย่างอบอุ่น “คำพูดเธอพูดไม่ถูกนะ สำหรับฉันแล้ว ภรรยามีคนเดียว น้องสาวก็มีคนเดียว พวกเธอสำคัญมาก”

ยังไม่ทันที่หนานซ่งกับซูอิงจะพูดอะไร ลั่วอินหยิบมีดโกนเดินลงมาจากชั้นบน แล้วพูดเสียงสูง “งั้นฉันล่ะ? นายเอาฉันที่เป็นแม่ไปวางไว้ตรงไหน?”

ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหึง

เฮ่อเซินรีบพูด “ที่สำคัญที่สุด แน่นอนว่าต้องเป็นคุณแม่”

หนานซ่งหมดคำพูด ซูอิงหลุดขำ ครอบครัวของพวกเขา คนที่หึงเก่งมากที่สุดก็คือคุณแม่ผู้ยิ่งใหญ่ ใครก็เทียบไม่ได้

เมื่อเห็นของในมือลั่วอิน ลั่วโยวก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “คุณแม่คะ คุณแม่ถือมีดโกนทำอะไรคะ?”

“แน่นอนว่าโกนผมไง รอติชมความสามารถของฉันได้”

ลั่วอินโบกมือไปทางหนานหนิงซง หนานหนิงซ่งที่กำลังดื่มชาพูดคุยกับลูกชายลูกสะใภ้วางแก้วชาลงอย่างว่าง่ายแล้วเดินไป

ไม่ช้าในห้องรับแขกก็ปูพรมผืนหนึ่ง วางเก้าอี้ตัวหนึ่ง หนานหนิงซ่งนั่งตัวตรงเหมือนนักเรียนประถม

พ่อบ้านจ้าวไม่รู้ว่าเอาของที่เหมือนกับเสื้อคลุมมาจากไหน ยื่นให้ลั่วอิน ลั่วอินสะบัดกลางอากาศ แล้วพันไปที่รอบคอของหนานหนิงซง

จากนั้นคนรับใช้ก็ยกกระจกมา

“ว้าว~” ลั่วโยวอุทานเสียงเบา ฉากนี้เหมือนกับร้านทำผมเล็กเลย

เห็นได้ชัดว่าใกล้ตรุษจีนแล้ว คุณแม่คันไม้คันมืออีกแล้ว

ลั่วอินวางชุดเครื่องมือ กรรไกรแบบต่าง ๆ กับหวี แล้วก็ยังมีใบมีดและโฟมโกนหนวดแบบพิเศษ ดูเป็นมืออาชีพมาก ๆ

ฉากแบบนี้หนานซ่ง เฉวียนเยี่ยเซียนกับเฮ่อเซินพวกเขาเห็นตั้งแต่เล็กจนโต จนไม่รู้สึกแปลกใจแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินก็เคยเห็นบนเกาะหลายครั้งแล้ว อีกอย่างผมของเขาก็เป็นลั่วอินที่คอยดูแล ตอนนั้นตัวอักษร “ซ่ง” ก็เป็นลั่วอินที่ตกแต่งให้เขา หลังจากที่กลับมาก็รักษาไว้อยู่ช่วงหนึ่ง ถูกหนานซ่งรังเกียจว่าดูปัญญาอ่อนเกินไป ทำให้เขาปล่อยผมยาวจนหายไป ตอนนี้ก็คือทรงผมธรรมดา

ลั่วโยวกับซูอิงเพิ่งเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้ครั้งแรก คิดไม่ถึงว่าจะตัดผมเองที่บ้านได้ด้วย

มองดูท่าทางคล่องแคล่วของลั่วอิน ลั่วโยวดวงตาเป็นประกาย สวมวิญญาณแฟนคลับ “คุณแม่คะ คุณแม่สุดยอดมากเลยค่ะ ทำเป็นทุกอย่างเลย!”

“ถ่อมตัว” ลั่วอินพูดอย่างเชื่องช้า “แค่ความสามารถครบครัน”

เฉวียนเยี่ยเซียนกับหนานซ่ง “อี๋~” พร้อมกัน