สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 78

หนานซ่งเคยทำอาหารให้ยวี่จิ้นเหวินกิน

ในความทรงจำ เธอทำอาหารให้เขาตั้งหลายจาน และทุกครั้งก็ล้วนแต่ทำออกมาจากใจ และมีความคิดที่ว่าถ้าเกิดเขาได้กินเขาจะต้องรักฉันแน่ ๆ แต่ผลลัพธ์ก็คือแม้แต่มองเขายังไม่มองเลยด้วยซ้ำ

ในบางครั้ง หนานซ่งก็นึกถึงตัวเองตอนที่คอยร้องขอความเมตตาจากผู้ชายคนนั้น คิดไปแล้วก็รู้สึกว่าช่างไร้ค่าจริง ๆ

สิ่งที่เรียกว่าความรัก บางครั้งก็ทำให้คนเรารู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้ค่า

ไร้ค่าเสียจนขนาดที่ว่า อยากย้อนเวลากลับไปตบหน้าตัวเองแรง ๆ บอกให้ผู้หญิงที่ชื่อว่าลู่หนานซ่งคนนั้นรู้ว่า: ไม่ว่าเธอจะทำยังไง เขาก็ไม่มีวันรักเธอ เลิกฝันกลางวันได้แล้ว!

ตอนนี้อยู่ ๆ ก็อยากจะกินอาหารฝีมือเธอขึ้นมา เขาไม่กลัวว่าเธอนั้นจะ 'แค้นฝังหุ่น' แล้ววางยาลงในอาหารของเขาหรือไง?

หนานซ่งเย้ยออกมาเบา ๆ หันไปพูดกับกู้เหิง: "อย่างนั้นก็สั่งร้านสือเว่ยเอาแล้วกัน ให้เสี่ยวติงทำอาหารมาสักสองอย่างก็พอแล้ว แล้วก็ นายช่วยไปเตรียมเช็กห้าหมื่นให้ฉันหน่อย ใช้บัญชีส่วนตัวของฉันนั่นแหละ"

กู้เหิงจดสิ่งที่เธอสั่ง จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย "คุณให้เช็กกับเขา เขาจะรับเหรอครับ?"

"ให้หรือไม่ให้มันเป็นเรื่องของฉัน รับหรือไม่รับมันเป็นเรื่องของเขา"

หนานซ่งคิดแล้วก็คิด สายตาของเธอก็มองไปยังภาพที่แขวนอยู่บนผนังนั้น แล้วพูดออกมาเสียงเบา: "ถ้าเขาไม่รับเงิน ฉันเองก็ไม่อยากติดหนี้เขา อย่างนั้นก็คงต้องใช้สิ่งของจ่ายคืน"

กู้เหิงมองไปตามสายตาของเธอ ก็เห็นภาพติ้งเฟิงโปเขารู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

"คุณจะเอาภาพนี้ให้เขาเหรอครับ? แต่ภาพนี้เป็นภาพที่คุณวาดออกมาเพราะความสุข แถมยังวาดเองกับมือตอนยังเป็นเด็กนี่ครับ ก่อนหน้านี้มีคนเคยอยากซื้อตั้งหนึ่งแสนคุณก็ไม่ยอมขาย "

หนานซ่งบอกออกมา: "ภาพที่วาดออกมาเพราะความสุขอะไร ก็แค่รูปที่วาดเล่น ๆ ตอนเด็กเท่านั้นเอง ก็แค่พ่อของฉันเห็นว่ามันเป็นของสำคัญ ตอนนี้มือทั้งสองข้างของฉัน ไม่มีทางที่จะวาดอะไรที่ขัดกับความรู้สึกได้แล้วล่ะ"

เธอถอนหายใจออกมา ที่จริงเธอเองก็ไม่ได้เสียดายเท่าไหร่ ถ้าให้เทียบกับทำของปลอม เธอนั้นสนใจในการแกะสลักมากกว่าของที่ถูกส่งต่อมาจากบรรพบุรุษ เธอไม่อยากทำมันหาย

......

ที่ห้องหมายเลข77 ณ ซุ่ยอวินบาร์

ทั้งวันยวี่จิ้นเหวินแทบจะไม่ออกจากห้องเลย เขามีประชุมสองรอบ เวลาที่เหลือก็เอาไปทิ้งไว้หน้าจอคอมฯเพื่อฝึกสกิลคอมฯของตัวเอง

ฟู่ยวี่มองเพื่อนรักของตัวเอง แล้วพูดออกมาอย่างหน่าย ๆ : "ไม่ได้ฝึกมาตั้งกี่ปีแล้ว สกิลของแกมันหายไปหมดแล้วแหละ แกอยากจะฝึกให้มันกลับมาหรือไง? ตกลงแกอยากจะหาอะไร? ฉันช่วยหาให้แกก็ได้"

"ไม่ต้อง"

ยวี่จิ้นเหวินปฏิเสธในทันที "ขอให้คนอื่นช่วยไม่สู้ทำเอาเอง สิ่งที่ฉันจะหา อาจจะไม่ใช่สิ่งที่แกหาได้"

ฟู่ยวี่ที่โดนถูก ก็รู้สึกหัวใจแหลกสลายกระจายลงไปบนพื้น

เห็นว่าได้เวลาที่สมควรแล้ว ยวี่จิ้นเหวินก็ปิดเครื่อง ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แถมยังผูกเนกไทจนเรียบร้อย กลัดกระดุมแขนเสื้อ พอไม่พอใจ เขาก็เปลี่ยนเป็นอีกชุด พอจะดูออกว่านัดครั้งนี้สำคัญมาก

ฟู่ยวี่ยืนพิงอยู่ข้าง ๆ เขาพูดออกมาไม่หยุด "ได้แล้ว ๆ หล่อแล้ว ๆ ถ้าไม่รู้นี่ฉันนึกว่าแกจะไปดูตัวนะเนี่ย"

ยวี่จิ้นเหวินแอบตอบกลับในใจ ถ้าเกิดว่าไปดูตัวจริง ๆ เขาคงไม่ได้ตั้งใจแต่งตัวขนาดนี้หรอก

วินาทีถัดไปฟู่ยวี่ก็พูดออกมาว่า: "ไม่ถูกสิ ถ้าเกิดว่าไปดูตัวจริง ๆ แกคงไม่จริงจังขนาดนี้หรอก ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ แกไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม หนานซ่งจะเลี้ยงข้าวแกจริงเหรอ?"

"ทำไม?" ยวี่จิ้นเหวินมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า "แกมีปัญหาอะไร?"

"ปัญหาน่ะไม่มี แต่ว่าคำแนะนำน่ะมี"

ฟู่ยวี่เดินไป แล้วเลือกเนกไทเส้นใหม่ให้เขา "แกใช้แต่เนกไทสีเทาทึม ๆ แบบนี้ทั้งวัน ดูเหมือนกับพวกครูห้องปกครองอย่างไรอย่างนั้นแหละ เปลี่ยนมาใช้สีนี้เถอะ ดูแล้วมีชีวิตชีวากว่าตั้งเยอะ"

ยวี่จิ้นเหวินมองเนกไทสีแดงเส้นนั้น จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาสงสัย "แกมั่นใจนะ?"