สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 79

ไม่ได้ขับรถมาตั้งหลายปี ยวี่จิ้นเหวินจึงขับรถช้ามาก ใช้ความเร็วของเต่ามาเปรียบเทียบได้เลย

แต่หนานซ่งก็ไม่ได้รังเกียจเขา ไม่ได้เร่งเขา เธอรู้ กับคนที่เคยประสบอุบัติเหตุอย่างรุนแรง การจับพวงมาลัยอีกครั้งนั้นเป็นเรื่องยากแค่ไหน

รวมถึงเธอด้วย คุณพ่อคุณแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่รุนแรงขนาดนั้น จากนั้นผู้ชายที่เธอรักก็ประสบอุบัติเหตุอีก ในใจเธอจึงมีรอยด่างเรื่องรถยนต์ ตั้งแต่ตอนนั้นมาบนถนนก็ไม่มีเงาของเธออีกเลย

เธอเห็นยวี่จิ้นเหวินทำกายภาพบำบัด เพราะอัมพาตครึ่งซีกด้วยตาตัวเอง เริ่มจากนอนแล้วนั่ง จากนั่งกลายเป็นคุกเข่าได้ แล้วจากคุกเข่าก็กลายเป็นยืนขึ้น……แต่ละขั้นตอน ลำบากยากเย็นขนาดไหน ต้องเสียเหงื่อเสียน้ำตามากมายขนาดไหน

น้ำตานี้ เป็นน้ำตาของคนในครอบครัว

ถึงแม้ช่วงเวลาที่เจ็บที่สุดหลังจากผ่าตัด เธอก็ไม่เคยเห็นยวี่จิ้นเหวินร้องไห้ เขาที่เป็นคนเข้มแข็งขนาดนี้ น้ำตาคงแอบไหลอยู่แค่ในใจ

"อย่ารังเกียจที่ฉันขับรถช้า ไม่ได้ขับมานาน ต้องทำความคุ้นชิน"

ในรถที่เงียบสงบ ยวี่จิ้นเหวินเป็นฝ่ายเอ่ยพูดก่อน

หนานซ่งฟังเสียงที่เขาแกล้งทำเป็นชิลล์ จึงอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยว่า "ไม่ต้องรีบ นายขับช้าๆก็ได้"

พอเงียบไปครู่หนึ่ง มุมปากยวี่จิ้นเหวินจึงยิ้มอย่างขมขื่น "เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ฉันคิดว่าทั้งชีวิตนี้ฉันคงไม่แตะรถยนต์แล้ว สุดท้ายก็ต้องลองบีบบังคับ ถึงรู้ว่าความสามารถของคนเรามีไม่สิ้นสุด"

หนานซ่งเอ่ยเสียงเข้ม "ฉันไม่ได้บังคับนาย"

ยวี่จิ้นเหวินหันมามองเธอ "ฉันเป็นคนบังคับตัวเอง เดตกับเธอครั้งแรก ฉันก็ควรเป็นคนขับรถสิ"

หนานซ่งรู้สึกตกใจมาก แล้วหันไปมองเขา

"เดต?"

เขาเรียกอาหารมื้อนี้ ว่า"เดต"เหรอ?

"ใช่" มุมปากยวี่จิ้นเหวินเลิกขึ้น "แต่เดตครั้งแรกก็ให้เธอเป็นคนเลี้ยง เกรงใจมากจริงๆ"

หนานซ่งมองหน้าด้านข้างเขาเงียบๆ ในใจก็คิดว่าวันนั้นที่นายหลอกให้ฉันเลี้ยงข้าว ฉันไม่เห็นความเกรงใจอะไรเลย

รถแล่นไปที่ร้านอาหารอย่างเชื่องช้า ร้านอาหารสือเว่ยในยามค่ำคืน คนก็เต็มแน่นเหมือนเคย ครึกครื้นมาก เมื่อเทียบกับตอนเช้า ยิ่งดูมีบรรยากาศความย้อนยุค

ข้างนอกมีโคมไฟประดับ แสงสีนวลส่องสว่างทั้งถนน โซนกลางแจ้งข้างนอกก็มีคู่รักดินเนอร์ใต้แสงเทียน ในอากาศก็มีกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ บรรยากาศโรแมนติกมาก

"ได้ยินฟู่ยวี่บอกว่า ร้านอาหารนี้เป็นธุรกิจของเธอ?"

เดินตรงเข้าไปข้างใน ยวี่จิ้นเหวินจึงถามอะไรเรื่อยเปื่อยกับหนานซ่ง

หนานซ่งตอบ"อื้อ"เสียงเบา ฟู่ยวี่ไอ้คนปากโป้ง คงบอกเรื่องของเธอไปหมดแล้วสินะ ไม่ต้องให้เธอพูดซ้ำอะไรกับเขาเลย

ไปที่ห้องชิงหยาชั้นบนตามเคย เพิ่งนั่งลง ผู้จัดการร้านก็ถือน้ำชามาเสิร์ฟ แล้วเอ่ยถามหนานซ่งอย่างระมัดระวัง "วัตถุดิบเตรียมพร้อมแล้วครับ คุณสองคนดื่มชากันก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยเสิร์ฟอาหารไหมครับ?"

"อื้อ ให้หมิงหยางเริ่มทำได้เลย" หนานซ่งรับกาน้ำชาในมือเขามา แล้วรินให้ยวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยขอบคุณ แล้วนึกคิดสรรพนามที่เธอเรียกว่า"หมิงหยาง" จึงอดเอ่ยไม่ได้ว่า "จินตนาการยากจริงๆ ว่าอาจารย์ติงจะเป็นรุ่นน้องเธอ อายุเธอยังไม่มาก แต่ตำแหน่งรุ่นกลับสูงมากในตระกูลติง"

"ก็แค่รุ่น เดี๋ยวก็ชินเอง"

หนานซ่งจิบน้ำชา ในใจคิดว่านี่แค่อะไรกับอะไร เธอมีอาจารย์เยอะแยะตั้งแต่เด็ก แล้วอายุเธอก็เด็กที่สุดด้วย ถูกเรียกว่า"อาจารย์"เป็นเรื่องที่ปกติมาก วงการอื่นยังเคยโดนเรียกว่า"อาจารย์ป้า" ฟังบ่อยจนชินก็ไม่รู้สึกแปลกแล้ว