สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 80

กับความตกตะลึงของยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่งแค่เอ่ยอย่างนิ่งเฉย "คุณชายยวี่ เรื่องแบบนี้ ในเมื่อมองออกแล้ว ก็อย่าพูดเปิดโปงดีกว่าค่ะ"

เธอเป็นคนวาดเองจริงๆ!

เธอยังมีความสามารถอะไรอีกที่เขายังไม่รู้?

แต่สายตาที่นิ่งเฉยของหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินทำได้แค่กลืนความตกใจกับความสงสัยกลับไป ผู้หญิงคนนี้ปิดบังทุกอย่างได้ลึกลับมาก ถ้ายังตื่นตกใจอีก จะทำให้ตัวเองดูเหมือนคนที่ไม่เคยเข้าสังคม แล้วจะโดนเธอดูถูก

ถ้าแค่วาดรูปธรรมดา ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้ แต่การลอกเลียนแบบ เป็นความสามารถที่ห้ามพูด ยิ่งถ่อมตัวยิ่งดี

เห็นเขามีอะไรมากมายอยากถาม แล้วเอาแต่จ้องภาพวาดนั้น เหมือนกลัวจับแล้วจะเสียหายย่างนั้น ความระมัดระวังแบบนั้นทำให้คนเห็นแล้วอยากขำ

หนานซ่งเป็นฝ่ายบอกเขาเอง "ภาพวาดนี้เป็นงานเขียนตอนเด็กของฉัน ก็ไม่ใช่ว่าเด็กมาก อายุประมาณสิบสี่สิบห้า ฉันไปที่งานนิทรรศการภาพวาดกับคุณพ่อ เลยเห็นงานเขียนนี้ ตอนนั้นชอบบทกลอนของซูตงโพมาก รู้สึกว่าชีวิตอิสระมาก ไม่ว่าจะเจออุปสรรคขนาดไหนก็ไม่กลัว ถึงฝนจะสาดกระหน่ำลงเสื้อฟางชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป"

"อายุสิบสี่สิบห้า ช่วงเวลาหลังจากที่เธอโดนลักพาตัว?"

ยวี่จิ้นเหวินพูดรับได้อย่างธรรมชาติ แล้วเพิ่งรู้ว่า เขากับหนานซ่งเห็นช่วงเวลาที่ยากลำบากของซึ่งกันและกัน

พรหมลิขิตนี้ บางครั้งก็อธิบายไม่ได้

"อื้อ" หนานซ่งหยักหน้า

ยวี่จิ้นเหวินก้มหน้าดูภาพวาด ท่าทางก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อ "เธอแค่เคยไปดูครั้งเดียว กลับมาก็วาดได้ขนาดนี้เลยเหรอ?"

"ไม่ใช่ นายคิดว่าฉันเป็นพระเจ้าเหรอ?"

หนานซ่งหมดคำพูด ถึงแม้เธอจะเคยมีความสามารถที่เห็นแค่ครั้งเดียวก็จำได้แล้ว แต่คงจำรายละเอียดทุกอย่างในภาพวาดไม่ได้ "คุณพอฉันชอบภาพวาดนี้มาก ทีแรกอยากจะซื้อ แต่ภัณฑารักษ์ไม่ยอมขาย ต่อมาพ่อฉันก็ไปเจรจา จึงยอมตกลงยืมให้พ่อฉันสามวัน ฉันเห็นว่าคุณพ่อชอบมาก เลยจะวาดให้ท่าน……ตอนนั้น ฝีมือไม่ค่อยดี อายุยังน้อยเกินไป แล้วไม่รู้ว่าบทกลอนจะสื่อถึงอะไร จึงแค่วาดเลียนแบบเล่นๆ แต่คุณพ่อชอบมาก เลยแขวนไว้ที่ห้องทำงาน จนกระทั่งถึงตอนนี้"

ยวี่จิ้นเหวินฟังเธอเล่าเรื่อง เหมือนกำลังพูดถึงภาพวาดที่วาดทั่วไป อยู่ๆก็เข้าใจคำว่า"อวดอวย"หมายความว่าอะไร

"แค่วาดเลียนแบบเล่นๆยังวาดได้ดีขนาดนี้ เธอถ่อมตัวมากเกินไป"

หนานซ่งส่ายหน้า "นี่แสดงว่านายเป็นคนนอกวงการ คนนอกแค่ชื่นชม แต่คนในดูสำนัก ถ้าอาจารย์ฉันเห็นภาพวาดนี้ คงด่าฉันว่าทำลายชื่อเสียงสำนัก แต่ลูกศิษย์ไม่รักดีอย่างฉัน มือพิการไปแล้ว อยากทำลายชื่อเสียงก็คงทำไม่ได้แล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว "เธอหมายถึง ผิวหนังด้านที่มือเหรอ?"

หนานซ่งนิ่งเงียบ

การลอกเลียนแบบ ไม่ใช่แค่การวาดตาม แต่ต้องมีมือที่ละเอียดอ่อน จึงจะสัมผัสรู้สึกได้ แต่นิ้วมือของเธอด้านไปหมด ไม่มีทางสัมผัสอะไรออกแล้ว ของที่วาดขึ้นอีก จะเหมือนของจริงได้ยังไง?

พอรู้ตัวตนที่แท้จริงของหนานซ่งแล้ว ยวี่จิ้นเหวินก็สงสัยมาโดยตลอดว่าทำไมนิ้วเธอถึงด้านขนาดนี้

เป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลหนาน ถึงแม้จะไม่โดนตามใจ แต่ก็ไม่ให้ไปทำนาทำสวนเหมือนลูกคนจน แล้วความด้านที่มือมาจากไหนล่ะ?

"หนานซ่ง" อยู่ๆเขาก็เรียกชื่อเธอ

หนานซ่งตกอยู่ในภวังค์ จึงตอบอย่างไม่รู้ตัวว่า "หื้อ?"

แววตาสีหมึกดำของยวี่จิ้นเหวินทอดมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง ใบหน้าที่หล่อเหลาก็มีความเกร็ง เขาขยับริมฝีปาก เสียงที่เข้มขรึม เอ่ยพูดตรงๆว่า "เรา ยังเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?"

ใจหนานซ่งสั่นเกร็งทันที ตอนที่รู้ว่าเขาพูดอะไรแล้ว เธอค่อยตั้งสติได้

เงียบ เงียบไปเนิ่นนาน

ยวี่จิ้นเหวินโดนหนานซ่งจ้องมองเงียบๆ อยู่ๆใจก็เริ่มลนลาน

วินาทีนี้ เขาเหมือนวัยรุ่นที่รวบรวมความกล้าสารภาพรักกับผู้หญิงที่ชอบ กลัวโดนปฏิเสธ แต่ก็รู้สึกตื่นเต้น แล้วรอคอยคำตอบของเธอ

มุมปากหนานซ่งค่อยๆเลิกขึ้น ไม่มีความดีใจ มีแต่ความเสียดสี "ประธานยวี่ คุณโดนโจ๋เซวียนทำร้ายจนสมองโปร่ง เปลี่ยนจากผู้ชายรักเดียวใจเดียวแล้วกลายมาเป็นผู้ชายเจ้าชู้เหรอคะ?"

เหมือนโดนน้ำเย็นสาด แววตายวี่จิ้นเหวินเกร็ง แล้วเม้มปากเป็นเส้นตรง "เธอหมายความว่ายังไง?"

"เมื่อคืนยังไปเดตกับผู้หญิงชุดแดง วันนี้ก็มาง้อภรรยาเก่า ฝีมือการจับปลาสองมือของคุณชายยวี่ ช่างชำนาญเหลือเกิน"

มุมปากหนานซ่งเลิกขึ้น ซึ่งแฝงไปด้วยความตลก แววตาก็แฝงไปด้วยความเยือกเย็นจนชวนขนลุก