สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 81

ถึงแม้จะชินกับความเย็นชาของเธอแล้ว แต่คำพูดที่เหน็บแนมของเธอ ก็ยังทำให้ยวี่จิ้นเหวินตั้งรับไม่ไหว

"เดตกับผู้หญิงชุดแดง?"

ยวี่จิ้นเหวินงงมาก "เธอกำลังพูดถึงฉันเหรอ?"

หนานซ่งอิงไปข้างหลัง ยกแววตาที่เยือกเย็นขึ้นมา "ทำก็ทำแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมรับล่ะ? คนรุ่นใหม่ เดตกันหาความสนุกกันเป็นเรื่องปกติ แต่การที่จับปลาสองมือเป็นเรื่องที่เลวมาก"

กำพืดความเลวของผู้ชายแก้ยาก ตอนที่แต่งงานเขาก็แอบติดต่อโจ๋เซวียน หย่าแล้วเขาจะทำไม่ได้ได้ยังไงล่ะ?

ทรยศครั้งเดียว ก็ไม่เหลือความเชื่อใจแล้ว

กับเพื่อนลูกน้องเป็นแบบนี้ แล้วยิ่งเป็นสามีเก่าอีกล่ะ

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วครุ่นคิดไปสักพัก ค่อยนึกออกว่าผู้หญิงชุดแดงที่เธอพูดคือใคร "เธอหมายถึง ซูอิง?"

"อ้อ ซูอิงเองเหรอ?"

หนานซ่งเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง "เธอสวยมากขนาดนั้น รสนิยมคุณชายยวี่เปลี่ยนเร็วจังเลยนะคะ ทีแรกฉันคิดว่าคุณชอบผู้หญิงที่ดูใสซื่อไร้เดียงสาเหมือนโจ๋เซวียนซะอีก"

ยวี่จิ้นเหวินเม้มปากแน่น แล้วสีหน้าก็เข้มขรึมกว่าเดิม

ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีอารมณ์เป็นของตัวเอง ที่สามารถยิ้มรับคำประชดของคนอื่นได้ แต่ว่าต่อหน้าหนานซ่ง เขาพยายามหักห้ามอารมณ์ตัวเองไว้ ไม่อยากทำร้ายเธออีก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้เธอดูถูกเขา

"มีผู้หญิงคนนี้จริง เมื่อคืนมาหาฉัน แต่ฉันไม่รู้จักเขา แล้วไม่ได้พูดคุยอะไรมาก จากนั้นก็เชิญเขาออกไป"

น้ำเสียงยวี่จิ้นเหวินแข็งข้อ "ใครเป็นคนบอกเธอ แล้วทำให้เธอเข้าใจผิด หรือว่าเธอเป็นคนแฮกกล้องวงจรของห้องฉัน เห็นผู้หญิงยืนอยู่หน้าประตูห้อง ก็เลยคิดลึก?"

ฟังความหงุดหงิดจากน้ำเสียงเขาออก หนานซ่งจึงรู้ว่าอาหารมื้อนี้จบลงแล้ว

"ประธานยวี่คิดมากไปเองค่ะ ฉันไม่ได้ว่างมากที่จะไปสอดส่องชีวิตส่วนตัวของคุณ คุณก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับฉัน ที่ฉันพูด ไม่ได้จะต่อต้านที่คุณจะมีแฟน แต่แค่อยากแสดงความเห็นของฉัน ฉันไม่สนใจ ที่จะเล่นเกมรักสามเส้า"

แววตายวี่จิ้นเหวินมืดมนมากกว่าเดิม "สรุปแล้ว เธอก็ยังไม่เชื่อฉัน"

หนานซ่งส่ายหน้าเบาๆ "ขอแค่ประธานยวี่เป็นเพื่อนร่วมงานที่น่าเชื่อถือก็พอค่ะ ฉันไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของเพื่อนร่วมงานอยู่แล้ว นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ อย่ามายุ่งกับฉันก็พอ"

พูดถึงขนาดนี้ ยวี่จิ้นเหวินจึงเข้าใจแล้ว เธอกำลังบอกเขาว่า ระหว่างพวกเขาสองคนเป็นไปไม่ได้

กับความคิดที่อยากเริ่มต้นใหม่ เขาแค่วาดฝันไปเอง

"ฉันเข้าใจว่าเธอหมายความว่ายังไง" ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองเธอ น้ำเสียงดูเย็นชา "คำพูดโง่ๆพวกนี้ ต่อไปฉันจะไม่พูดอีก"

หนานซ่งเลิกมุมปากขึ้น "อย่างนั้นดีที่สุด"

กินข้าวจนถึงตอนนี้ ไม่มีความหมายอะไรแล้ว จึงแยกย้ายกันไป

หนานซ่งอุ้มชามเคลือบเล็กสี่ใบออกมา ตอนที่จะขึ้นรถ ก็พูดกับยวี่จิ้นเหวินว่า "ฟู่ยวี่น่าจะถึงเมืองหนานแล้วใช่ไหมคะ ถ้าว่างเราจะได้นัดเวลาไปดูฟาร์มม้าด้วยกัน แล้วหารือเรื่องรายละเอียดต่างๆด้วย"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า "พรุ่งนี้ดีที่สุด พรุ่งนี้ตอนบ่ายผมจะกลับเมืองเป่ย รายละเอียดต่างๆเดี๋ยวผมจะให้คนมาคุยที่เมืองหนานเอง"

"กลับพรุ่งนี้?"

หนานซ่งอึ้งเล็กน้อย แต่ก็พูดอย่างเกรงใจ "อีกไม่กี่วันก็จะถึงฤดูดอกกุหลาบแล้ว ถ้าประธานยวี่สนใจก็อยู่ต่ออีกหน่อยสิคะ มารับบรรยากาศเทศกาลก่อน"

เหอจ้าวพาบอดี้การ์ดเดินตามหลังยวี่จิ้นเหวิน อึดอัดจะเป็นบ้า

นี่เป็นเมืองหนาน ไม่ใช่เมืองเป่ย นี่ไม่ใช่เขตของตัวเองจึงรู้สึกเกร็ง หน้าตาบอสยังหล่อเหลาสะดุดตาขนาดนี้อีก เขาที่เป็นผู้ช่วยปวดหัวจริงๆ ถ้าไม่ระวังแล้วเกิดปัญหา เขาต้องโดนเถ้าแก่ฉีกเป็นชิ้นๆแน่นอน

กฎเมอร์ฟีบอกเราว่า ยิ่งกลัวก็จะยิ่งเกิด

ยวี่จิ้นเหวินเดินเข้าไปในซอยเล็กๆ รู้สึกสนใจบ้านย้อนยุคมาก กำลังจะลองจับผนัง อยู่ๆก็มีกลุ่มคนชุดดำโผล่มา แล้วเอากระสอบคลุมศีรษะเขาไว้ จากนั้นก็รุมขย้ำเขา

……

ระหว่างทางที่กลับไป อยู่ๆหนานซ่งก็รู้สึกปวดหัว

ไม่ว่าเธอจะลืมตา หรือหลับตา ในหัวก็มีแต่คำพูดของยวี่จิ้นเหวิน "เรายังเริ่มต้นใหม่ได้ไหม?"

เธอลดกระจกลงอย่างหงุดหงิด อยากจะรับลม เพื่อบรรเทาความหงุดหงิด

หนานซ่งไม่รู้ว่ายวี่จิ้นเหวินพูดออกมาด้วยอารมณ์แบบไหน แต่เธอแน่ใจว่าจะไม่เชื่อใจเขาอีก ถึงแม้เธอจะเข้าใจผิด เขาไม่ได้นัดเดตกับผู้หญิงตอนกลางคืน เธอเป็นคนเข้าใจผิดเอง แล้วยังไงล่ะ?

ระหว่างพวกเขา ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว

โทรศัพท์ส่งเสียงดัง ยวี่จิ้นเหวินเป็นคนโทรมา เธอขมวดคิ้ว ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ค่อยกดรับสาย "ประธานยวี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

อีกฝั่งของโทรศัพท์ไม่ใช่ยวี่จิ้นเหวิน แต่เป็นเสียงที่ลนลานของเหอจ้าว "คุณหญิง บอสยวี่โดนลอบทำร้าย เกิดเรื่องแล้วครับ!"

สีหน้าหนานซ่งเข้มงวด "พวกนายอยู่ที่ไหน?……ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!"