สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 792

“...ทำไมถึง？”

เฉวียนเยี่ยเชียนถูกดึงไปที่หัวมุมโดย หนานซ่ง และบีบแรงๆ ไปที่แขน เขาอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

หนานซ่งจ้องมองเขาและพูดด้วยเสียงต่ำ "ทำไมพี่ไม่บอกฉันว่าเหยียนยวนก็อยู่ที่นี่ด้วย"

เธอถามและหาเรื่อง

“ไม่เห็นเธอถาม”

เมื่อเห็นว่า หนานซ่ง กำลังจะเริ่มลงมืออีกครั้ง เฉวียนเยี่ยเชียนรีบก้าวถอยหลังและพูดว่า "พี่ก็เพิ่งรู้เช่นกัน"

เมื่อมองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินและเหยียนยวนที่กำลังคุยกันอยู่ตรงทางเข้าบันได หนานซ่งรู้สึกปวดหัวทันที

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเหยียนยวนจะมาร่วมงานที่บ้านตระกูลลั่ว ด้วยเหตุผลที่ว่าบุคคลสำคัญระดับผู้นำอย่างพวกเขาน่าจะไปร่วมงานเลี้ยงรัฐ มันไม่ง่ายเลยที่จะไปไหนมาไหนเอง มันจะดีหรือ ไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ก็ตาม ตอนนี้เธอรู้สึกไม่ดีจริงๆ

“รัฐมนตรีเหยียนไม่ไปงานเลี้ยงของรัฐ คุณมาทำอะไรที่นี่” ยวี่จิ้นเหวินพาหนานซ่งเข้าไปถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขาไม่สามารถลืมคำขู่ที่เหยียนยวนพูดกับเขาทางโทรศัพท์ได้

ใบหน้าของเหยียนยวนดูยิ้มๆ และค่อย ๆ พูด "ทำไม ไม่ยินดีต้อนรับผมหรือ?"

"ผมไม่ได้พูด"

ยวี่จิ้นเหวินกล่าวเบา ๆ : "เสี่ยวซ่งและผมก็เป็นแขกรับเชิญในวันนี้ แต่ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะมาด้วยถ้าผมรู้ก่อนหน้านี้ ... "

เขาลังเลที่จะพูด หยุดชั่วคราว ไม่พูดต่อ

“ถ้ารู้ว่าผมจะมา พวกคุณก็จะไม่มา?”

เหยียนยวนพูดต่อจากคำพูดของเขาและมองขึ้นไปที่ยวี่จิ้นเหวินด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา "ประธานยวี่ ทำไมต้องกันผมแบบนี้?"

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ตั้งใจจะล้อเล่นกับเขาเลยด้วยใบหน้าที่จริงจัง "ผมต้องป้องกันไว้ คุณมันอันตรายเกินไป"

"ไม่ค่อยเท่าไหร่."

เหยียนยวนยังคงยิ้ม "ตอนนี้คุณเป็นสามีของ เสี่ยวซ่ง ผมเป็นแค่พี่เหยียนของเธอ เธอทุ่มเทให้กับคุณอย่างสุดใจ เกรงว่าคุณจะไม่มีความสุข เธอค่อยหลีกเลี่ยงผมและไม่พูดคุยด้วย คุณช่วยบอกเธอหน่อยได้ไหม ช่วยพูดกับผมหน่อย ผมรู้สึกเศร้าใจ "

เขาถอนหายใจ

“ดี” ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างจริงใจ “ผมหวังว่าคุณจะเศร้าตลอดไป”

"..." เหยียนยวนมองเขาด้วยความรังเกียจในสายตาเขา "ทำไมคุณถึงเหมือนลั่วจวินหัง ไม่มีอะไรที่น่าสนทนาด้วย"

เขารำคาญที่จะคุยกับ ยวี่จิ้นเหวินอีกต่อไปและมองไปที่ หนานซ่ง

หนานซ่งแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น หลีกเลี่ยง และตบแขนของเฉวียนเยี่ยเชียน “พี่สอง บนตัวพี่มีแมลงวัน...”

เฉวียนเยี่ยเชียนมองมาที่เธอด้วยอาการทางประสาท แมลงวันอันเยือกเย็นและกระหายเลือด?

“เสี่ยวซ่ง”

เหยียนยวนพูดออกมาเพียงเท่านั้นและเรียกเธอ หนานซ่งแสร้งทำเป็นตาบอดแต่ไม่สามารถแสร้งทำเป็นหูหนวกได้อีกต่อไป เขาถอนหายใจภายในและตอบกลับด้วย "ค่ะ" จากนั้นจึงเดินไปหาเหยียนยวนจากมุมหนึ่ง เหลือบมองยวี่จิ้นเหวินเขาและเห็นว่าการแสดงออกเขาเป็นปกติดังนั้นเขาจึงยิ้มและกล่าวสวัสดี

“พี่เหยียน”

เหยียนยวน มองเธอด้วยรอยยิ้ม "ในที่สุดก็เต็มใจเรียกผมว่า 'พี่เหยียน' แล้วหรือ"

“ในงานเลี้ยงส่วนตัว เป็นการหยาบคายเกินกว่าจะเรียกเจ้าหน้าที่ได้ ต้องหลีกเลี่ยงโอกาสที่เป็นทางการพิเศษของเมื่อวาน อย่าว่าแต่คุณเลย แม้พี่ใหญ่ของฉันตอนอยู่ที่นี่ ฉันยังไม่กล้าเรียกเขาว่าพี่เลย” หนานซ่งกล่าว : "เมื่อก่อนฉันเคยเรียกเขาครั้งหนึ่ง เขาเมินใส่ หลังจากที่เขากลับไปสั่งสอนฉัน อาจเป็นเพราะเขากลัวว่าฉันจะทำให้เขาอับอาย"