สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 799

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินไม่ได้อยู่ที่เมืองจิงนานนัก หลังจากที่กลับมาที่เมืองหนาน พวกเธอเล่าข่าวที่ได้รับมาจากยวี่จิ่นเฉิงให้ลั่วอินกับหนานหนิงซงแล้วก็หวังผิงฟัง หลังจากที่ทั้งสามคนได้ฟังแล้วก็เอาแต่เงียบไม่พูดอะไร ลั่วอินหัวเราะออกมา เธอนั้นกลับตั้งหน้าตั้งตารอให้เซียวเอินนั้นรีบมาสักที

"ใช้ชีวิตสงบ ๆ นานเกินไปแล้ว มีเรื่องน่าตื่นเต้นหน่อยก็ดีเหมือนกัน"

ลั่วอินพิงตัวอยู่กับพนักโซฟา แล้วพูดออกมาด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน

หนานซ่งหรี่ตามองแม่เล็กน้อย เธอรู้ว่าคุณนายลั่วนั้นปากไว มีชีวิตที่เงียบสงบได้ ใครมันจะไปอยากหาเรื่องใส่ตัวกัน?

หนานหนิงซงก็หรี่ตามองลั่วอินเล็กน้อยเช่นกัน เขาว่าออกมา: "อยากได้เรื่องน่าตื่นเต้นก็บอกผม ผมให้คุณได้ ไม่จำเป็นต้องไปหาเอาจากคนอื่น"

ลั่วอินพองแก้มใส่คนเป็นสามี เธอมองเขา น้อยนักที่เธอจะไม่สวนกลับ

เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงว่าเธอจะไปแก้แค้นเซียวเอินในเวลาแบบนี้ กลัวนิสัยใจร้อนรอไม่เป็นของเธอ กลัวว่าเธอจะทำอะไรแบบวู่วาม

แต่อันที่จริง ลั่วอินก็แค่เบื่อกับการที่จะต้อง "นั่งรอ" การมาของเซียวเอิน เธอก็แค่อยากจะจัดการให้มันเสร็จ ๆ ต่อให้ต้องเจ็บหรือตายไปทั้งคู่ก็เถอะ!

อย่างน้อยก็ยังดีกว่าแบบนี้ ที่ต้องคอยมานั่งกังวลอยู่ในทุก ๆ วัน ศัตรูอู่ในที่มืด ส่วนเราอยู่ที่สว่าง

เขามองออกว่าเธอกำลังคิดอะไร หนานหนิงซงมีสีหน้าเย็นชาลงเล็กน้อย แต่ว่าเขาก็ยังคงไว้หน้าเธออยู่ ไม่ได้แสดงความโมโหใส่เธอต่อหน้าลูก ๆ

เขาเลือกที่จะพาเธอกลับห้องแล้ว "คุย" กับเธอดี ๆ

ลั่วอินเกือบจะร้องไห้ก็เพราะเขา

หลังจากการพูดคุยผ่านไป เธอก็นอนสะอื้นซบอยู่บนอกเขา มองสามีที่ยังคงมีสีหน้าเย็นชาจนยากจะอ่านออกว่าความจริงแล้วเขารู้สึกอย่างไรกันแน่ ใจเธอเองก็รู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย "อย่าโกรธไปเลยนะ......ฉันก็แค่ลองคิด ไม่ได้อยากจะเอาชีวิตของตัวเองไปแลกกับเขาเสียหน่อย ฉันเองก็รักชีวิตเหมือนกันนะ......"

เธอวาดวงกลมอยู่บนอกเขา เสียงเล็ก ๆ นั่นเจือไปด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

หนานหนิงซงหลุบตามองเธอ แววตาเขาเย็นชา ทำเอาลั่วอินใจแกว่ง แล้วค่อย ๆ ก้มหน้าด้วยอย่างเศร้า ๆ

"อาอิน" หนานหนิงซงยื่นมือออกไปช้อนคางของเธอ เพื่อให้เธอนั้นเงยหน้าขึ้นมามองเขา น้อยครั้งนักที่เขาจะมีท่าทีจริงจังแบบนี้ แต่วันนี้ทุกคำทุกประโยคที่เขาพูดออกมา มันเต็มไปด้วยความจริงจัง "คุณต้องจำเอาไว้ว่า คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว คุณยังมีผม มีน้องชาย มีลูก ๆ ผมให้คุณเอาแต่ใจตัวเองได้เต็มที่ คุณอยากทำอะไร ผมทำมันเป็นเพื่อนคุณได้ทั้งนั้น แต่ผมต้องการให้คุณจำเอาไว้ว่า ถ้าเกิดคุณตายไป ผมไม่มีวันอยู่ตัวคนเดียว"

หัวใจของลั่วอินกระตุก

เธอรู้ เขาไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่นกับเธอ ทุกคำที่เขาพูด เขาพูดจริง

"ฉันรู้ค่ะ"

เสียงของเธออ่อนลง เธอยกมุมปากขึ้น จากนั้นก็ฉีกยิ้มสดใสส่งให้เขา "ฉันจะต้องตั้งใจใช้ชีวิตดี ๆ อยู่แล้ว ฉันอยากจะอยู่กับคุณไปจนแก่เฒ่า พอฉันอายุสักเจ็ดแปดสิบ ฉันจะสวมชุดแต่งงานของฉันอีกครั้งหนึ่ง ตอนที่ผมกับชุดเป็นสีเดียวกันน่ะ สวยจะตาย"

เธอพูดออกมาแบบนี้ หนานหนิงซงก็รู้สึกดีใจ เขายกมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้กับตา "ไม่ต้องร้องแล้ว"

"หึ" ลั่วอินเริ่มเอาแต่ใจตัวเองอีกครั้ง เธอหยิกต้นแขนของเขาแรง ๆ "ลองแกล้งฉันดูอีกครั้งสิ!"

หนานหนิงซงยกมือใหญ่ขึ้นมาลูบผมของเธอด้วยความรักใครเอ็นดู

***

พวกเขากลับมานอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่ที่บ้านอีกครั้ง ยวี่จิ้นเหวินถามหนานซ่งด้วยความกังวล "ฉันเห็นวันนี้สีหน้าของคุณพ่อดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย"

"อืม ไม่ค่อยดี สีหน้าของพ่อดูไม่พอใจจนฉันก็ยังกลัว"

หนานซ่งบอกออกมาด้วยท่าทางหวาดเสียว

อย่าคิดว่าเวลาปกติแม่เธอมักจะเป็นคนออกคำสั่งดูเหมือนเจ้าบ้าน แต่ที่จริงแล้ว คนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านของจริงก็คือหนานหนิงซง ปกติพ่อไม่ใช่คนที่ชอบโมโห แต่พอโมโหขึ้นมาสวนกุหลาบก็แทบจะพลิกได้ครบสามตลบเลยล่ะ ในความทรงจำของเธอ พ่อโมโหนับครั้งได้ แค่สามครั้ง แต่ทั้งสามครั้งล้วนเป็นคุณนายลั่วที่เป็นคนก่อเรื่อง

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกว่าคุณพ่อตาเวลาโมโหนั้นดูน่ากลัวอยู่ทีเดียว

ตอนที่อยู่บนเกาะ โชคดีที่เขาได้เห็นกับตาอยู่ครั้งหนึ่ง ในตอนนั้นอย่าว่าแต่เขาเลย ขนาดนั้นลั่วอินอาจารย์มู่ยังไม่กล้าหายใจออกมาแรง ๆ เลยด้วยซ้ำ

ทำเอาเขารู้สึกเหมือนน้ำบนเกาะนั้นถูกเขาทำให้เป็นน้ำแข็งด้วยความเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวพ่อตา