สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 808

เหมือนเขายกก้อนหินขึ้นเพื่อกระแทกเท้าตัวเอง

หนานซ่งคิดย้อนไปอยากเสียใจ เธอไม่เคยประท้วงพี่ใหญ่เธอสำเร็จ

เฉวียนเยี่ยเชียนและหนานซ่งทั้งคู่มีใบหน้าซีดเซียว พวกเขารวบรวมความกล้าในการอ้อนวอนพี่ใหญ่ แต่ลั่วจวินหังมีความอดทนจำกัดไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขา และพูดกับ เฉวียนเยี่ยเชียน"เอาโทรศัพท์ให้ ยวี่จิ้นเหวิน"

เมื่อส่งโทรศัพท์ ให้ยวี่จิ้นเหวินรับสาย เมื่อเห็น หนานซ่ง ขยิบตาเหมือนทำท่าให้อ้อนวอนแทนพวกเขา

ยวี่จิ้นเหวินเข้าใจราวกับว่าเขาได้รับมอบหมายงานใหญ่และเดินออกไปพร้อมกับรับโทรศัพท์ในมือ "พี่ใหญ่"

ลั่วจวินหังและน้องเขยของเขาไม่เคยคุยเรื่องไร้สาระที่ไม่จำเป็นใดๆ เขาพูดตรงประเด็น: "ผลลัพธ์ก็ดี ฉันได้ยินมาว่าคะแนนสอบที่ดีที่สุดของใครบางคน อยู่ที่ 9.7 คะแนน การทดสอบสมรรถภาพทางกายของกองกำลังพิเศษนั้นยากกว่ามาก "

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเบา ๆ "ผมได้ยินมาว่าเมื่อตอนพี่ใหญ่อยู่ในกองทัพ คะแนนที่ดีที่สุดคือ 9.7 คะแนน"

“โอ้?” ลั่วจวินหังเลิกคิ้วเล็กน้อย “คุณได้ยินมาจากใคร?”

“อดีตกัปตันของเรา”

ยวี่จิ้นเหวินกล่าว "เขาถือว่าคุณเป็นไอดอลและพูดถึงคุณทุกวัน หูของเราเกือบจะมีแต่ชื่อคุณ"

เพียงแต่ในเวลานั้นยวี่จิ้นเหวินไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งคนที่มีชื่อเสียงระดับโลกจะเป็นพี่ใหญ่ภรรยาของเขา

ลั่วจวินหังมองมาที่เขาและทันใดนั้นก็พูดว่า "คะแนนของผมคือ 9.3 ครั้งนี้วัดโดยระบบที่ใช้ในกองทัพ"

"โอ้" ยวี่จิ้นเหวินเข้าใจแล้วกล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณก็เก่งกว่าผม"

“หยุดชมผมเสียที”

ลั่วจวินหังกลอกตาขึ้น "คุณแค่ซ่อนความแข็งแกร่งของคุณไว้ คิดว่าผมไม่รู้เหรอหรือ?"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอย่างอบอุ่นพร้อมคำขอบคุณบนใบหน้า

พี่ใหญ่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารบนบ้านตระกูลหนาน ดังนั้นเขาจึงต้องให้ความสนใจ แต่เขาไม่กล้าทำให้เขาขุ่นเคือง

นอกจากนี้เขายังเป็นพี่ชายคนโตในตระกูลยวี่ ดังนั้นเขาจึงเข้าใจหัวใจของ ลั่วจวินหังที่มีต่อน้องชายและน้องสาวของเขา ดูเหมือนจะกดขี่ แต่จริงๆแล้วมันคือความรัก ต้นกล้าเล็ก ๆ เก็บไว้ ปลอดภัยจากลมและฝน

แค่อยากให้พวกเขาเติบโตแข็งแรงสามารถเป็นอิสระได้ในอนาคตไม่ว่าลมและฝนจะใหญ่แค่ไหนพวกเขาก็จะไม่ล้มลงง่ายๆ

จิตวิทยาที่ขัดแย้งแบบนั้น เขาสามารถเข้าใจได้เป็นอย่างดี

“พี่ใหญ่” ยวี่จิ้นเหวินเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยน: “เสี่ยวซ่ง และคนอื่น ๆ พวกเขาได้ฝึกฝนอย่างจริงจังในทุกวันผมเกรงว่าคุณจะโกรธและเกรงว่าคุณจะผิดหวังกับพวกเขา ที่จริงแล้วพวกเขาเห็นแก่คุณและคุณเป็นเหมือนพระเจ้าสำหรับพวกเขา ดังนั้น อย่าโกรธพวกเขาเลย ได้ไหมครับ”

ลั่วจวินหังมองมาที่เขา “โอเค คุณมันเป็นคนปลอบโยนคนไม่เป็น ชอบพูดจาเหลวไหล”

ยวี่จิ้นเหวินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ใช่ ผมมันโง่ แต่คุณน่าจะเข้าใจความหมายนั้น”

"ผมขี้เกียจเกินไปที่จะโกรธพวกเขา เป้าหมายถูกกำหนดไว้แล้ว ไม่มีการต่อรองใดๆ"

ลั่วจวินหังไม่เห็นแก่ตัวและไม่ยอมแม้แต่น้องเขย "ถ้าคุณอยากจะดีกับน้องหกจริงๆ ก็คอยดูเธอฝึก อย่าตามใจเธอ"

เมื่อเห็นความจริงจังของพี่ใหญ่แล้ว ยวี่จิ้นเหวินก็พยักหน้าอย่างจริงจัง

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี”

หลังจากวางสาย หนานซ่งก็วิ่งไปที่ยวี่จิ้นเหวินด้วยตาโต "เป็นอย่างไรบ้าง"

เฉวียนเยี่ยเชียนก็มาด้วย แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอย่างเย่อหยิ่ง แต่ดวงตาของเขายังคงเผยให้เห็นร่องรอยของความตื่นตระหนก