สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 807

หนานซ่งกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญตัวน้อย ยกย่องสามีเธอแต่ไม่ต้องการทำร้ายพี่ใหญ่

ตอนนี้ลั่วจวินหังยังโกรธอยู่ เธอยังไม่ต้องการจุดไฟเพิ่ม เธอกล่าวเสริมอย่างรวดเร็ว: [เก่งกาจเท่าพี่ใหญ่!】

เมื่อเผชิญกับคำยกย่องจากเธอ หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วจวินหัง ตอบว่า: [ก็พอได้ 】

ก็พอได้?

หนานซ่ง ทำจมูกเกือบคด รู้ไหมคำนี้แปลว่าอะไร? ยังกล้าที่จะใช้มัน

เธอไม่สนใจสิ่งที่พี่ใหญ่ของเธอพูด เธอกลับพูดสั้นๆ ว่า เจ้าปลาแห้งคือที่สุดในใจเธอ

ไม่มีใครสามารถเปรียบเทียบได้

เมื่อมียวี่จิ้นเหวินเป็นเพื่อนในการเข้าร่วมการฝึก หนานซ่งสัมผัสได้ถึงความสุขของพี่สอง ยวี่จิ้นเหวินกอดขาเธอขณะซิทอัพ หนานซ่งให้รางวัลแก่เขาด้วยการจูบเมื่อตอนขึ้นมา ทุกคนทนมองภาพตรงหน้าไม่ไหวอยากที่จะโยนทั้งสองออกไป!

จี้อวิ๋นถูกกระตุ้นและตะโกนขึ้นทันทีว่า “พี่เฉิง นอนลง ฉันจะวิดพื้น!”

ทำเหมือนคู่อื่นจูบไม่เป็น?

เขาก็ต้องการ!

เฉิงเซี่ยนดูเหมือนจะยังจำการแก้แค้นของจี้อวิ๋นที่สัมผัสร่างกายของยวี่จิ้นเหวินก่อนหน้านี้ ใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน เขาก็พูดตรงๆ ว่า "ไม่"

หา? เขาถูกปฏิเสธโดยพี่เฉิงจริงหรือ?

จู่ ๆ จี้อวิ๋นรู้สึกเสียหน้า แม้ว่า เฉิงเซี่ยนจะพูดด้วยเสียงต่ำและไม่มีใครได้ยิน แต่ทุกคนน่าจะได้ยินน้ำเสียงของเขา ถ้า เฉิงเซี่ยนไม่ให้ความร่วมมือ คนอย่างเสี่ยวจี้อวิ๋นจะอยู่ในสวนกุหลาบลำบาก?

“พี่เฉิง~” จี้อวิ๋นอ้อนเฉิงเซียน และกระซิบข้างหูของเขาเบา ๆ “ที่รัก โปรดให้ความร่วมมือหน่อย”

เฉิงเซี่ยนเหลือบมองเขาเบา ๆ “ถ้าชอบร่างกายของผู้ชายคนอื่นมาก ก็ไปเล่นกับผู้ชายคนอื่นเถอะไป ยังต้องการผมไปทำไม?”

"..."

จี้อวิ๋นรู้สึกถึงความหึงหวงอย่างแรง

ดูเหมือนเขายังมีความสามารถเช่นกันที่ทำให้คนอย่างเฉิงเซี่ยนผู้ซึ่งที่ไม่เคยหึงเลยแม้แต่ครั้งเดียวในรอบ 800 ปีสามารถหึงเขาได้

ท้ายที่สุดคนที่เจ็บปวดก็เป็นเขาไม่ใช่หรือ?

ความหึงหวง มันเป็นแค่บาปที่ลงมือเองและเจ็บเอง...

จี้อวิ๋นถอนหายใจเกี่ยวกับชะตากรรมของเขาโดยรู้ว่าหลังจากกลับบ้านเขาจะไม่สามารถกินและออกไปได้อย่างแน่นอน เขาสามารถพูดอะไรก็ได้ที่บ้าน เขายอมเสียหน้าได้ที่ด้านนอก เขาต้องรักษาหน้าตระกูลจี้ไว้ให้ได้!

"ฉันผิดไปแล้วที่รัก~" จี้อวิ๋นพูดข้างหูเฉิงเซี่ยน และเสียงของเขาก็เบาเหมือนผึ้ง "ใครจะไปมีร่างกายเหมือนคุณ ทันทีที่พูดจบเขาก็ร้องเพลง "การสัมผัส ~สิบแปด " ออกมา คุณอยากสัมผัสส่วนไหนอย่างไร , ก็แล้วแต่คุณ?"

เขาเกลี้ยกล่อมเขาเบา ๆ เมื่อเห็นว่า เฉิงเซี่ยนยังคงเฉยเมยเล็กน้อย จี้อวิ๋นอยากเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อของเขาแต่ถูกเขาห้ามไว้

เฉิงเซี่ยนหันมาและเห็น จี้อวิ๋นกะพริบตากวางคู่หนึ่งมองเขาอย่างไร้เดียงสาและอ้อนวอน

ไม่ว่าเขาจะอารมณ์เสียแค่ไหน เมื่อเห็นแบบนี้อารมณ์ที่เสียก็หายไป

เฉิงเซี่ยนถอนหายใจ "แค่นอนลงใช่ไหม มาสิ"

เขาเดินไปพร้อมกับจี้อวิ๋นและกดเขาลงบนเสื่อโยคะโดยตรง เสียที่ตื่นตระหนกของจี้อวิ๋นร้องออกมาว่า "ไม่ ฉันจะอยู่ข้างบน..."

จี้อวิ๋นเอียงศีรษะและเห็นว่าดวงตาของทุกคนหันไปทางพวกเขา มองดูความมีชีวิตชีวาของพวกเขา

ใบหน้าและร่างกายของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันใด จี้อวิ๋นกัดฟันและให้เฉิงเซี่ยนนอนลงบนเสื่อ และเขาอยู่ด้านบน

เมื่อทำการวิดพื้น เขาจูบริมฝีปากของ เฉิงเซี่ยน ครั้งละที

เป็นครั้งแรกที่ได้เล่นเกมแบบนี้

ลมหายใจของคนทั้งสองประสานกัน ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กัน เขาสามารถมองเห็นรูปทรงและใบหน้าได้ชัดเจน เกือบทุกจุดคือสิ่งที่เขาชอบ จี้อวิ๋นไม่สามารถหยุดมันนานได้และเขาต้องทำอย่างใดอย่างหนึ่ง ทีละครั้ง การหายใจเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากเหนื่อย