สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 812

ในตอนที่หนานซ่งบอกข่าวที่ซ่งซีคือคนเผ่าอีหลานให้ลั่วอินฟัง ลั่วอินหน้าตาเหม่อลอยอยู่สามวินาที

จากนั้นก็ถามจากใจ “อะไรนะ?”

ปฏิกิริยาตอบสนองเหมือนกับหนานซ่งไม่มีผิด

ยวี่จิ้นเหวินมองดูอยู่ด้านข้างแล้วอดยิ้มไม่ได้: ไม่เสียแรงที่เป็นแม่ลูกกัน

ลั่วอินออกหน้าด้วยตัวเอง เธอกอดโน้ตบุ๊คมีเงิน นั่งขัดสมาธิลงบนพรหม นิ้วมือเรียวยาวเคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว จนทำให้คนอื่นรู้สึกตาลาย รหัสชุดถูกพิมพ์ออกไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ของเธอ อีกฝ่ายมีระบบป้องกัน แต่ก็ถูกเธอทำลาย เหมือนกับผู้หญิงหน้าหล่อที่แบกปืนใหญ่ เผชิญหน้ากับกำแพงของศัตรู แล้วยิง “ตู้ม” “ตู้ม” “ตู้ม” ใส่ไม่หยุด!

และเมื่อเผชิญกับฉากแบบนี้ ลูกศิษย์สามคนของเธอ หนานซ่ง ไป๋ลู่ยวี่และยวี่จิ้นเหวินเคยชินตั้งนานแล้ว

เพราะทักษะคอมพิวเตอร์ของพวกเขา ลั่วอินเป็นคนสอนให้ เพื่อเป็นการฝึกความเร็วของมือ พวกเขาโดนเคาะแป้นพิมพ์อยู่ไม่น้อย

ตอนที่ไป๋ลู่ยวี่ยังต่อของเล่นไม่เป็นก็เริ่มเคาะแป้นพิมพ์แล้ว เหตุผลมีเพียงหนึ่งเดียว เพราะเขาคิดว่าแม่เคาะแป้นพิมพ์เท่มาก

เขาปากมากถามเธอประโยคหนึ่ง “แม่ครับ 0011 เลขพวกนี้คืออะไร น่าสนุกดีจัง”

เพียงแค่ประโยคนี้ จึงเริ่มชีวิตแฮกเกอร์ของเขา และ ‘โศกนาฏกรรม’ ในวัยเด็ก

ลั่วอินรู้สึกว่าลูกชายคนเล็กมีพรสวรรค์ ไป๋ลู่ยวี่ร้องไห้โฮพูดว่า “ผมไม่มีพรสวรรค์” ลั่วอินไม่ฟัง มือเท้าเอวพูด: “ไม่มีแล้วทำไมลูกถึงรู้สึกว่าแม่เคาะแป้นพิมพ์แล้วเท่มาก? ไม่มีแล้วจะสนใจตัวเลข 0011 ที่น่าเบื่อได้ยังไง? ยอมรับเถอะว่าลูกมีพรสวรรค์มาก”

ในตอนที่ไป๋ลู่ยวี่เด็กมาก ๆ เขารู้สึกไม่ยุติธรรม ดังนั้นหลังจากโตขึ้นตอนที่ได้อ่าน "ความอยุติธรรมของเติ้วเอ๋อ เขาร้องไห้อย่างแสนเศร้า สามารถเข้าใจความรู้สึกได้! ตอนนั้นเขาเกือบจะถูกแม่ฝึกฝนตาย!

เขาแค่รู้สึกว่าแม่สวยแม่เท่แค่นั้น เพียงเพื่อแสดงความชื่นชมต่อแม่ของฉันในฐานะซูเปอร์แมน เขาผิดด้วยเหรอ?!

แต่การปลอบใจอย่างเดียวคือ ตอนนั้นไม่ใช่เขาคนเดียวที่ร่ำเรียน ยังมีน้องสาวเรียนเป็นเพื่อนเขา

เด็กโชคร้ายสองคนที่ถูกบังคับให้เคาะแป้นพิมพ์เพราะชมแม่ว่ารวมตัวอยู่ด้วยกัน ตอนที่โดนตีจนมือบวม เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ด้วยเสียง “คลิก” สุดท้ายของลั่วอินที่กดปุ่ม Enter ข้อมูลที่ครบถ้วนของซ่งซีค่อย ๆ เปิดเผยออกมาต่อหน้าต่อตา

เทียบกับข้อมูลที่หนานซ่งเคยสืบเจอก่อนหน้านี้ ละเอียดกว่าหน่อย

มีข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับแม่ของซ่งซี

ตอนแรกหนานซ่งสืบเฉพาะภูมิหลังครอบครัวของซ่งซีและตระกูลซ่ง ไม่เคยคิดที่จะสืบข้อมูลแม่ของซ่งซีเลยสักนิด

ตอนนั้นเท่าที่เธอรู้ แม่ของซ่งซีเป็นเพียงหนึ่งในเมียน้อยของประธานซ่ง หน้าตาเหมือนกับซ่งซีมาก

มีดวงตาที่หางตางอนเหมือนกัน เธอมีใบหน้าที่สวยงาม ท่าทางอ่อนโยน เป็นคนที่สวยมากคนหนึ่ง

และในตอนที่ลั่วอินได้เห็นแม่ของซ่งซีในครั้งแรก เธอถลึงตาโต “เป็นเธอ”

หนานซ่งมองไปทางลั่วอิน “คุณแม่รู้จักเหรอคะ?”

“รู้จัก”

ลั่วอินมองดูคนบนรูป มุมปากค่อย ๆ ยกขึ้น “เพื่อนเก่าเลยแหละ”

หนานซ่งใจสั่น เงยหน้ามองไปทางยวี่จิ้นเหวิน ทั้งสองมองตากัน ไม่ได้พูดอะไรกันอยู่ครู่หนึ่ง

คนที่ถูกลั่วอินเรียกว่า “เพื่อนเก่า” มีไม่เยอะ และการเรียกว่า “เพื่อนเก่า” กลับไม่ใช่เพื่อนจริง ๆ แต่เป็นศัตรูเก่า

ลั่วอินซูมเข้าไปที่รูปภาพเพื่อให้คนในรูปชัดเจนขึ้น