สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 811

วันรุ่งขึ้นหนานซ่งรายงานกับลั่วจวินหังว่าเธอและยวี่จิ้นเหวินจะเดินทางไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนที่เมืองกั่ง

หลังจากที่ลั่วจวินหังได้ฟัง ก็เงียบอยู่พักใหญ่

หนานซ่งรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย จึงพูดเสริม “พี่ใหญ่วางใจได้ ฉันจะพยายามเพิ่มประสิทธิภาพร่างกายเป็น 8.7 คะแนนก่อนไปเมืองกั่ง พี่ให้ฉันไปเถอะ เพื่อนของฉันคนนั้นสนิทกับฉัน เธอเคยช่วยฉันไว้ อ้อใช่ แฟนของเธอก็คือเพื่อนร่วมรบของอาจิ้น มิตรภาพของเพื่อน ไม่ไปร่วมงานแต่งไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่พี่ว่าไหม?”

เธอหัวเราะแหะ ๆ ยิ้มจนปวดแก้ม

อีกฝ่ายของโทรศัพท์ ลั่วจวินหังค่อย ๆ กระแอมเสียง “ฉันว่าเธอหนังหย่อนคล้อยแล้ว จึงอยากให้ฉันช่วยกระชับให้เธอ”

“...”

หนานซ่งรู้สึกหนังหัวชาเมื่อได้ยินคำขู่จากพี่ใหญ่ นิ้วมือของเธอสะกิดรอยขาดของกางเกง พูดอู้อี้ “พี่ใหญ่~ ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ฝึกซ้อมสักหน่อย ช่วงนี้ฉันซ้อมอย่างหนักมาก จริง ๆ นะ! ฉันใช้หัวของยวี่จิ้นเหวินเป็นประกัน! ไม่เชื่อพี่ตัดหัวเขาทิ้งได้!”

จู่ ๆ ยวี่จิ้นเหวินหันหน้ามา “???”

หัวของเขาทำอะไรผิด?

หนานซ่งชี้ไปที่โทรศัพท์ ทำหน้าทำตาใส่ยวี่จิ้นเหวิน เหมือนจะบอกว่า: เกลี้ยกล่อมพี่ใหญ่ จึงยอมเสียสละชีวิตเขาหน่อย

ลั่วจวินหังไม่หวั่นไหว แล้วพูดอย่างเย็นชา “ถึงเวลาแล้ว เธอควรจะไปฝึกซ้อมแล้ว”

ขณะที่พูดเขาจะวางสาย หนานซ่งรีบตะโกนเรียก “พี่ใหญ่!”

เธอถามอย่างอ่อนข้อและแข็งข้อ “ตกลงพี่อนุญาตหรือไม่อนุญาต!”

ลั่วจวินหังได้ฟังน้ำเสียงที่แข็งข้อของเธอว่าจะไปให้ได้ น้ำเสียงเย็นชาขึ้นกว่าเดิม “เธอจะไปร่วมงานแต่งที่เมืองกั่ง? หรือว่าจะไปสู้กับซ่งซี? เธอจะทำอะไร คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? หนานซ่ง เธอเล่นฉลาดกับพี่ใหญ่ ยังอ่อนไปหน่อย”

คำพูดนี้ ทำให้หนานซ่งหัวชาไปหมด เธอหน้าซีดขาวในทันที

เธอมองดูยวี่จิ้นเหวิน พี่ใหญ่รู้ได้ยังไง?!

ยวี่จิ้นเหวินเพิ่งไปเปลี่ยนชุดกีฬาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อกลับมาก็เห็นหนานซ่งสีหน้าไม่ดี จึงถามขึ้น “เป็นอะไรเหรอ?”

ได้ยินเสียงเคร่งขรึมของลั่วจวินหังที่ดังมาจากลำโพง “ให้ยวี่จิ้นเหวินรับสาย”

“พี่ใหญ่...” หนานซ่งฝืนเรียกออกมา ลั่วจวินหังพูดเสียงเย็นชา “ฉันไม่อยากพูดเป็นครั้งที่สอง”

หนานซ่งยัดโทรศัพท์มือถือที่เหมือนมันฝรั่งร้อนเข้าไปในอ้อมแขนของยวี่จิ้นเหวินในทันที

ตอนที่ลั่วจวินหังโมโหขึ้นมาจริง ๆ หนานซ่งไม่กล้าขัดขืนสักคำ

ไม่มีอะไรมาก ก็แค่กลัวจากใจจริง

ยวี่จิ้นเหวินเห็นหนานซ่งตัวสั่นเหมือนนกกระทาตัวเล็ก ก็รู้ว่าเธอทำให้ลั่วจวินหังโมโหแล้ว

เขาไม่กล้าให้พี่เขยรอนาน ยวี่จิ้นเหวินรับสาย “พี่ใหญ่ครับ”

น้ำเสียงที่ลั่วจวินหังพูดต่อยวี่จิ้นเหวินเย็นชากว่าที่พูดกับหนานซ่งเยอะ

“ฉันให้นายดูแลน้องเล็ก นายช่วยฉันดูแลเธอยังไง?”

ได้ยินน้ำเสียงที่โมโหของพี่ใหญ่ ยวี่จิ้นเหวินใจสั่น มองไปทางหนานซ่ง สบตากับความขี้ขลาดของเธอ จึงรู้สึกใจอ่อน แล้วเดินเข้าไปลูบหัวเธอเบา ๆ แล้วพูดกับคนในสาย “พี่ใหญ่อย่าโมโหครับ ผมไม่ดีเอง”

เขาโยนความผิดใส่ตัวก่อน เมื่อเห็นว่าลั่วจวินหังเงียบขรึม จึงอธิบายความคิดของเขากับหนานซ่งให้ลั่วจวินหังฟัง “ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงความปลอดภัยของเสี่ยวซ่ง ผมก็เป็นห่วงครับ แต่ผมรู้ดีกว่า เธอมีความคิดของตัวเอง ไม่เคยอยู่นิ่งรอความตาย การต่อสู้กับซ่งซี ไม่ช้าก็เร็วที่ต้องสู้กัน เธอไม่มาที่นี่ งั้นพวกเราก็ไปหาเธอ ผมจะปกป้องเสี่ยวซ่ง มีผมอยู่ข้า งก ใครก็ทำร้ายเธอไม่ได้ครับ”

ลั่วจวินหังฟังคำพูดของยวี่จิ้นเหวินจบ เขาใจเย็นลงเยอะ แต่น้ำเสียงยังไม่ดีเหมือนเดิม

“นายมั่นใจตัวเองจริง ๆ ไปสู้กับเธอถึงถิ่นของเธอ นายแน่ใจว่าจะปกป้องตัวเองได้”