สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 814

ท้องฟ้าเมืองหนานปลอดโปร่ง ดวงดาวระยิบระยับ

วันนี้กลับจากจบการฝึกซ้อม หนานหนิงซงคันไม้คันมือ อยากจะเล่นหมากรุกกับยวี่จิ้นเหวินให้ได้ พ่อตาลูกเขยพากันย้ายไปที่ห้องหนังสือ ดื่มชาไปด้วยเล่นหมากรุกไปด้วย

หนานซ่งกลับไปอาบน้ำที่ห้อง แล้วมาสก์หน้าเดินเข้าไปในห้องของลั่วอิน

เป็นไปอย่างที่คิดไว้ ลั่วอินกอดโน้ตบุ๊คนั่งอยู่บนเตียงนั่งดูข้อมูลของซูต๋าเหม่ย เธอมีสีหน้าเคร่งขรึม

หนานซ่งยื่นหน้าเข้าไป ก็เห็นภาพแม่ชีสองคนบนหน้าจอโน้ตบุ๊ค

คนด้านซ้ายที่สูงกว่าหน่อยก็คือซูต๋าเหม่ย

และคนที่อยู่ด้านขวาคือเด็กผู้หญิงอายุราวสิบสามสิบสี่ขวบ แต่กลับสวมใส่ชุดแม่ชี นั่นคือซ่งซี!

“นี่มันอะไรกัน?” หนานซ่งขมวดคิ้ว แล้วคลานขึ้นไปบนเตียง “ซ่งซีเคยเป็นแม่ชีเด็ก?”

พายุฝนกระหน่ำ สำนักแม่ชีถูกบดบังอยู่ภายใต้สายฝน มีแสงสีขาวกะพริบเป็นครั้งคราว ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดเล็กน้อย

ซูต๋าเหม่ยดึงตัวเองออกมาจากความทรงจำในอดีต เธอฟื้นฟูเป็นปกติ

สองแม่ลูกนั่งลงตรงข้ามกัน ท่าทางเหมือนกันอย่างมาก พวกเธอเงียบอยู่พักใหญ่ ไม่มีใครเอ่ยปากพูด

ตั้งแต่เล็กจนโตซ่งซีย้ายที่ตามแม่ไปหลายที่ อยู่ที่สำนักแม่ชีนานที่สุด แต่พ่อมาหายิ่งอยู่ยิ่งน้อยครั้งลง

“ช่วงนี้พ่อมาหาบ้างไหม?” เธอรินชาให้แม่ถ้วยหนึ่ง แล้วถามอย่างเรียบๆ

ซูต๋าเหม่ยก้มหน้าลงเล็กน้อย พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก: “มาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ถามที่อยู่ของเธอ แถมยังโมโหอารมณ์ร้ายใส่”

“โมโห?”

ซ่งซีได้ยินดังนี้ ก็กระตุกมุมปากยิ้มเยาะ “เขาโทษที่หนูชักนำลูกชายของเขาไปในทางที่ไม่ดี?”

ซูต๋าเหม่ยได้ฟังถึงตรงนี้ ก็เงยหน้ามองเธอ “เธอไม่ควรไปยั่วยุซ่งชิงซาน พวกเธอมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน”

“แล้วจะยังไง?” ซ่งซียิ้มอย่างเหยียดหยาม “หนูไม่ได้มีลูกให้เขาสักหน่อย จะกลัวอะไร”

“หนานนาน” ซูต๋าเหม่ยเรียกชื่อเล่นของเธอ ในน้ำเสียงแฝงความตำหนิ

ซ่งซีใบหน้าไร้รอยยิ้ม “ซ่งชิงซานไม่มีความสามารถอะไร แต่เขาใคร่ในกาม สามารถจับจุดอ่อนได้ง่ายสุด พ่อแก่แล้ว สุขภาพร่างกายไม่เหมือนกับเมื่อก่อน ธุรกิจขนาดใหญ่ของตระกูลซ่ง ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องมอบให้ลูกชายของเขา ลูกสาวที่ไร้ค่าคนนี้ คือขยะของตระกูล เขาไม่เคยเห็นหนูในสายตา หนูก็ไม่จำเป็นต้องดูแลเขาเมื่อแก่เฒ่า เราสองแม่ลูกถูกตาแก่ซ่งเหยียดหยามมาหลายปีขนาดนี้ ถึงเวลาที่ต้องตอบแทนเขาบ้างแล้ว”

ซูต๋าเหม่ยเห็นความอาฆาตในสายตาของลูกสาว เธอใจสั่น “หนานนาน ยังไงเขาก็เป็นพ่อของลูก...”

“พ่อผู้ให้กำเนิดแล้วยังไง?”

ซ่งซีเงยหน้าขึ้น “พ่อแท้ ๆ สามารถครอบครองร่างกายของลูกสาวได้เหรอ?! พ่อแบบไหนที่สามารถทำเรื่องเยี่ยงหมูเยี่ยงหมาแบบนี้ได้!”

ซูต๋าเหม่ยดวงตาสั่นคลอน “เขาดื่มเหล้าเมา วันนั้นเธอสวมชุดคลุมแม่ชี เขานึกว่าเธอคือฉัน”

ซ่งซียิ้มอย่างเยือกเย็น “แม่หลอกตัวเองทำไม? ถ้าเขาเห็นว่าหนูคือแม่จริง ๆ จะเรียกหนูว่า ‘หนานนาน’ เหรอ?”

ซูต๋าเหม่ยหน้าขาวซีดในทันที