สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 818

ซูยิงพ้นขีดอันตราย แต่เป็นเพราะเหนื่อยล้าเกินไป หลังจากที่ดูลูกแวบหนึ่ง เธอก็สลบไปอีก

ทั้งสองตระกูลถูกซูยินทำให้ตกใจไม่น้อย แต่ละคนหน้าหน้าถอดสี มองไม่เห็นความปีติยินดีแม้แต่น้อย

โดยเฉพาะเฮ่อเซิน ที่ไม่มีความดีใจที่ได้เป็นพ่อคนเลยสักนิด ใบหน้าที่เหนื่อยล้า เฮ่อหรงเล่าให้ฟังภายหลังว่าวันที่เขากลายเป็นพ่อ เขาโศกเศร้าราวกับพ่อตายยังไงยังงั้น…เฮ่อเซินเฝ้าดูซูยิงอย่างใกล้ชิดอยู่ตลอด จนจิตใจล่องลอย

จนกระทั่งเด็กทารกร้องไห้ ทุกคนถึงค่อย ๆ มองไปทางเด็กทารก

หนานซ่งอยู่ใกล้ เธอเหลือบมอง ว่ากันว่าทารกแรกเกิดมีรอยย่น และลืมตาไม่ขึ้น แต่หลานชายคนนี้กลับไม่ใช่โดยสิ้นเชิง ผมสีดำขดตัวอยู่บนหน้าผากของเขา ผิวของเขาเปล่งประกาย ดวงตากลมโตเหมือนกับองุ่นดำกลอกตาไปมา

ฝ

ดูเหมือนเขาจะมองโลกใบนี้ด้วยความสงสัย แล้วก็ร้องไห้ เมื่อมองเห็นหนานซ่งก็ไม่ร้องแล้ว

“เฮ้ หลานคนโต”

หนานซ่งทักทายเด็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสะกิดใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา เด็กน้อยเบะปาก แล้วเริ่มร้องลั่นอีกครั้ง

หนานซ่งตกใจจนดึงมือกลับ แล้วเงยหน้ามองทุกคน เธอมองไปทางยวี่จิ้นเหวินเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ฉันดูหน่อยว่าฉี่แล้วหรือเปล่า?”

ยวี่จิ้นเหวินในฐานะพี่คนโตของครอบครัว เขาดูแลน้องชายน้องสาวมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะยวี่เจ๋ออวี่ ยวี่จิ้นเหวินเป็นคนเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ ถือว่ามีประสบการณ์อยู่ เขาเดินเข้าไปเลิกผ้าห่มผืนเล็กบนตัวเด็กน้อย ปรากฏว่าด้านในร้อนระอุ และเปียกปอน

ฝ

ภายใต้เสียงร้องอุแว้ ซูยิงถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยลูกชายของเธอ

เมื่อเธอตื่นขึ้นสิ่งแรกที่เธอเห็นคือเฮ่อเซิน และประโยคแรกที่เธอพูด กลับพูดกับลั่วอินและหนานซึ่ง

“คุณแม่ เสี่ยวซ่ง ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ”

ตอนที่เป็นลมไป เธอได้ยินอย่างชัดเจนว่าเฮ่อเซินเรียกเธอว่า “เหยาเหยา” เหมือนกับแม่ของเธอกำลังเรียกเธอ

และเธอก็ยังได้ยินเสียงของลั่วอิน ประโยคนั้นของเธอ “ไม่ต้องกลัว เสี่ยวซูมีชีวิตยืนยาว จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน” เหมือนกับให้เธอกินยาลูกกลอน มีอยู่แวบหนึ่ง แม่ในความทรงจำ เหมือนรวมกับลั่วอินเป็นคนเดียวกัน

ถึงแม้แม่จะจากเธอไปแล้ว แต่ญาติที่เสียชีวิตไปแล้วก็ปกป้องเธอในอีกทางหนึ่ง ซูยิงคิดเสมอว่าความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอประสบในช่วงครึ่งแรกของชีวิต บางทีอาจจะเป็นการสะสมโชคเพื่อที่เธอจะได้พบกับเฮ่อเซิน ได้พบกับครอบครัวขนาดใหญ่ที่รักและปรองดองกันแบบนี้

คำพูดของซูยิง ทำให้ทุกคนในห้องผู้ป่วยรู้สึกซาบซึ้ง

ผู้หญิงให้กำเนิดลูกเหมือนกับเดินผ่านประตูนรก ประสบกับความเจ็บปวด คนด้านข้างมองดูแล้วยังรู้สึกอกสั่นขวัญหาย เทียบอะไรกับเจ้าตัว ตอนที่หนานซ่งช่วยชีวิตซูยิง ถึงได้เข้าใจความหมาย “คลอดลูกก็คือเอาชีวิตผู้ใหญ่แลกชีวิตเด็ก” ที่เธอเคยเห็นในหนังสือมาก่อน

ลั่วอินมองไปที่ซูยิงด้วยความรักแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า: “ขอบคุณที่ยังมีชีวิตอยู่”

เพียงประโยคเดียว ทำให้ซูยิงและเฮ่อเซินน้ำตาไหลออกมาพร้อมกัน

ซูยิงมองดูเฮ่อเซิน เฮ่อเซินอดกลั้นไม่ได้อีกแล้ว เขาเข้าไปโอบกอดเธอ ความรู้สึกที่อดกลั้นไว้พรั่งพรูออกมา

เขาร้องห่มร้องไห้

ลูกร้อง คนเป็นพ่อก็ร้อง สองพ่อลูกเหมือนกำลังแข่งขันกันว่าใครเสียงสูงกว่า

สุดท้ายคนเป็นพ่อก็พ่ายแพ้