สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 817

เช้ามืด หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินกำลังอยู่ในความฝัน ประตูห้องถูกเคาะปึงปัง

เสียงดังกังวานของลั่วอินดังขึ้นจากนอกประตู “น้องเล็กรีบตื่นเร็ว พี่สามของเธอ…ไม่ใช่ เสี่ยวซูจะคลอดแล้ว!”

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินนอนหันหน้ากอดกัน พวกเขาแทบจะลืมตาขึ้น นั่งตัวตรงในเวลาเดียวกัน

สวนกุหลาบภายใต้ความมืดสว่างขึ้นมา ทั้งครอบครัวพากันขึ้นรถอย่างตื่นตระหนก แล้วออกเดินทางอย่างรวดเร็ว

หนานซ่งกับลั่วอินขับรถอย่างเร็วตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล พวกเธอปลุกความง่วงของทุกคนได้สำเร็จ พวกเขาแอบจับราวมือจับกันอย่างเงียบ ๆ

ผู้หญิงสองคนนี้ขับรถเหมือนขับเครื่องบินจริง ๆ

ในตอนที่มาถึงโรงพยาบาล สมาชิกตระกูลเฮ่อเกือบทุกคนรออยู่ด้านนอกอย่างกระวนกระวายใจ เฮ่อหรงที่เป็นนักแสดงหน้าเก่าที่ไม่เคยเปลี่ยนสีหน้าแม้แต่ตอนรับรางวัล วันนี้สูญเสียการควบคุมสีหน้าอย่างมาก เขาร้อนใจจนเดินวนไปรอบ ๆ ได้ยินเสียงร้องโอดครวญในห้องคลอด ก็เหงื่อเปียกโชก

เมื่อเห็นว่าลั่วอินและคนอื่น ๆ มาถึง เฮ่อหรงเหมือนพบที่พักพิงในทันที เขาดวงตาแดงก่ำ “อาอิน…”

“เข้าไปนานแค่ไหนแล้ว?” ลั่วอินสีหน้าตึงเครียด

เฮ่อหรงพูด: “ครึ่ง ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว…น้คร่ำแตก ตอนที่ฉันโทรหาเธอ ซูอิงเข้าไปในห้องคลอดแล้ว”

“พี่สามล่ะครับ?” ไป๋ลู่ยวี่ไม่เห็นเฮ่อเซิน

เฮ่อหรงพูด: “เข้าไปในห้องคลอดแล้ว เขาไม่ได้เห็นก็ไม่วางใจ”

มองดูทั้งครอบครัวที่อกสั่นขวัญหาย ลั่วอินที่เคยคลอดลูกมาก่อนถือว่าแน่นิ่งสุด “ไม่ต้องกังวล นี่ก็ถึงกำหนดคลอดแล้ว เธอ…”

พูดแค่ครึ่งหนึ่ง ก็ถูกเสียงกรีดร้องในห้องคลอดขัดจังหวะ หนานซ่งกับลั่วอินจ้องมองไปข้างหน้า ทั้งสองตัวแข็งทื่อ

พวกเธอรู้ว่าคลอดลูกเจ็บมาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ในเหตุการณ์ น่ากลัว…ขนาดนี้เลยเหรอ?

หนานซ่งสมองไม่ทำงานแล้ว ลั่วอินกลับฟังแล้วรู้สึกไม่ปกติ “เมื่อกี้เป็นเสียงร้องตะโกนของเสี่ยวซูเหรอ? ทำไมฟังแล้วเหมือนไม่ใช่?”

เธอมองไปทางเฮ่อหรง เฮ่อหรงอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูด: “มีคนท้องคนหนึ่งก็น้ำคร่ำแตก ทั้งสองถูกเข็นเข้าไปเกือบพร้อม ๆ กัน”

ทุกคนมองหน้ากันอย่างตกตะลึง งั้นเสียงร้องตะโกนเมื่อครู่ก็ไม่ได้มาจากซูยิง แต่เป็นคนท้องอีกคนที่ร้องออกมา?

งั้นซูยิงล่ะ ทำไมเธอไม่มีลาดเลาอะไรเลยสักนิด?

ทุกคนอดเป็นกังวลไม่ได้

พวกเขารอต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

สองชั่วโมงต่อมา คนท้องที่ร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวดถูกพยาบาลเข็นออกมา เธอคลอดเจ้าหญิงน้อย แม่ลูกปลอดภัยทั้งคู่

ฝ่ายซูยิง ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น

เฮ่อหรงอดเดินเข้าไปถามไม่ได้ พยาบาลพูดอย่างเรียบง่าย “ยังคลอดอยู่”

ในห้องคลอด ซูยิงขาเปิดกว้าง เหงื่อเต็มหน้า เจ็บจนกล้ามเนื้อกระตุก แต่เธอไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้

หมอผดุงครรภ์บอกไม่ให้ร้องในตอนแรก เพื่อเก็บแรงไว้ แต่เห็นเธอกลั้นไม่ร้องออกมา จึงอดไม่ได้ที่จะพูด “เจ็บก็ร้องออกมา ไม่เป็นไร... "

ซูยิงกำมือของเฮ่อเซินไว้แน่น เธออธิบายความเจ็บแบบนั้นออกมาไม่ได้ ราวกับว่าร่างกายถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ศีรษะของเธอถูกทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ จิตวิญญาณของเธอเจ็บจนสั่นไปหมด เธออยากร้อง กลับร้องไม่ออก การหายใจของเธอเร็วขึ้นเรื่อย ๆ การรัดตัวของปากมดลูกทำให้เธออยากกระแทกกำแพง!

เหมือนเธอหวนคืนสู่วัยเยาว์ โคมหมุนอยู่ต่อหน้าเธอ ฉายภาพแต่ละฉากขึ้น

วันนั้นเธอกับแม่ต้องการจะหนีไป แต่ไม่ทันที่พวกเธอจะวิ่งออกนอกหมู่บ้าน ก็มีคนแจ้งข่าวให้กัวโฮว กัวโฮวพาคนกลุ่มหนึ่งถือไม้ถือจอบไล่ตามพวกเธอ แล้วพาตัวพวกเธอกลับไป ในตอนที่ประตูถูกปิดลง เขาก็เริ่มทุบตีพวกเธออย่างรุนแรง เธอถูกเขาตบกับพื้น ตบหน้าเธอราวกับถูกฟ้าผ่าลงบนหน้า เขาเตะต่อยเธอ เธอกัดฟันไม่ร้องสักนิด เพราะว่าเธอรู้ว่าร้องตะโกนไปก็ไม่มีประโยชน์

ต่อให้เธอกรีดร้องจนคอพัง ก็ไม่มีคนมาช่วยเธอ

เพื่อนบ้านคลานไปตามบันไดและพิงกำแพงเพื่อดูความครึกครื้น แต่ไม่มีใครสักคนมาห้ามปราม และไม่มีใครเต็มใจยื่นมือมาช่วยเหลือพวกเธอ

เธอพยายามลุกขึ้น คว้ามีดทำครัว อยากจะสู้กับกัวโฮว เธอฟันเขา แต่กลับถูกเขาชิงมีดไป

กัวโฮวจะมาฟันเธอให้ตาย เธอก็คิดว่าตัวเองจะตายแล้ว แต่แม่กลับพุ่งเข้ามา ปกป้องเธอไว้ใต้ตัวแม่ ตัวเองถูก…

“อื้อออออ—”