สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 816

ช่วงนี้หนานซ่งโทรหาลั่วจวินหังแทบทุกวัน และก็ไม่พูดว่าตัวเองอยากไปเมืองกั่ง

แต่ความคิดของเธอ ลั่วจวินหังจะไม่รู้เหรอ?

ลั่วจวินหังถูกหนานซ่งกวนใจจนแทบอยากจะกลับมาเมืองหนานจัดการเธอสักยก “เธออยากไปก็ไป ไม่จำเป็นต้องขอความเห็นจากฉัน”

“พี่ใหญ่ ดูพี่พูดสิ”

รอยยิ้มใสซื่อปรากฏบนใบหน้าของหนานซ่ง “พี่เป็นพี่ใหญ่ของฉัน ไม่ได้รับการยินยอมจากพี่ ฉันจะกล้าไปไหนมั่ว ๆ ได้ยังไง?”

ไม่มีการอนุญาตจากพี่ใหญ่ เธอไม่กล้าขยับเขยื้อนตัวไปไหนง่าย ๆ เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ที่ตัดสินใจเองโดยไม่สนใจคำสั่งของพี่ใหญ่ ผลปรากฏว่าทำให้ลั่วจวินหังโมโหจริง ๆ อารมณ์เย่อหยิ่งของพี่ใหญ่ เมื่อโกรธขึ้นมาจริง ๆ ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น เขาจะไม่ระเบิดความโมโห แต่เขาจะเย็นชาใส่

หลังจากครั้งนั้นเวลาครึ่งปีเต็ม ๆ พี่ใหญ่ไม่สนใจเธอ ไม่ว่าเธอจะออดอ้อนทำตัวน่ารักยังไง หรือจะร้องไห้ครวญครางน้ำตาไหลน้ำมูกไหล คุกเข่าขอร้อง เขาก็ไม่สนใจ คำพูดของพี่สะใภ้ใหญ่ก็ไร้ประโยชน์ ตอนนั้นหนานซ่งถึงรู้สึกกลัวจริง ๆ สุดท้ายจึงบินไปประเทศ Y ด้วยตัวเอง ไปรับการลงโทษจากพี่ใหญ่ จากการช่วยเหลือของทุกคน ในที่สุดก็ง้อพี่ใหญ่ได้ ครั้งนั้นทำให้เธอจำไปตลอดชีวิต

ไม่ว่ายังไงตั้งแต่เล็กจนโตเธอสู้กับพี่ใหญ่ ไม่มีครั้งไหนที่สามารถสู้ชนะเขาได้

ภายหลังจึงยอมแพ้ เพราะคนที่รู้ทันคนอื่นคือคนเก่ง

ลั่วจวินหังเงียบอยู่นาน “เธอแน่ใจว่าจะสู้ชนะซ่งซี?”

หนานซ่งก็เริ่มเคร่งขรึมขึ้น “พี่ใหญ่ ฉันรู้ว่าถึงความกังวลของพี่ เทียบความเหี้ยมโหดฉันสู้เธอไม่ได้ แต่ก็เป็นเพราะความเหี้ยมโหดของเธอ ถึงขนาดฆ่าคนของตัวเองได้ ดังนั้นเธอจึงเก็บใครไว้ไม่ได้ เธอเหมือนกับเซียวเอิน หัวเดียวกระเทียมลีบ”

ได้ฟังความหนักแน่นแน่วแน่ในน้ำเสียงของเธอ ลั่วจวินหังรู้ว่าต่อให้ไม่ว่ายังไงเขาเห็นด้วยหรือปฏิเสธ เธอจะต้องไปเมืองกึ่งแน่

เด็กคนนี้มักทำให้คนอื่นเป็นกังวลเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโตนิสัยแบบนี้มาตลอด ทั้งที่รู้ว่าบนเขามีเสือก็จะเดินเข้าถ้ำเสือให้ได้ เรื่องที่เธอตัดสินใจแล้ว ช้างสิบเชือกก็รั้งเธอไว้ไม่ได้ เหตุผลที่เธอรบเร้าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เพราะว่าเคารพพี่ชาย

ลั่วจวินหังถอนหายใจ “ช่างเถอะ เธออยากไปก็ไปเถอะ”

หนานซ่งตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “พี่ใหญ่ ในที่สุดพี่อนุญาตแล้ว?!”

ลั่วจวินหังพึมพำ “ในเมื่อจะไป งั้นก็ตั้งใจเสริมความแข็งแกร่งดี ๆ อย่าถูกคนอื่นตีล้มจนเสียหน้า”

“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นไหม”

หนานซ่งพูด: “ตอนนี้ความแข็งแกร่งของฉัน 8.5 คะแนนแล้ว 8.7 คะแนนอยู่ใกล้แค่เอื้อม”

ลั่วจวินหังพูดเสียงเรียบ “ความแข็งแกร่งของร่างกายก็อีกเรื่องหนึ่ง เธอต้องระแวงให้มาก ๆ”

“หือ?” หนานซ่งไม่ค่อยเข้าใจ

เสียงของลั่วจวินหังมั่นคง ราวกับเสียงกระดิ่ง ทำให้รู้สึกสงบ “กำลังของซ่งซีอาจจะไม่ได้มากขนาดนั้น แต่เธอเก่งมากในการใช้ร่างกายของเธอเป็นอาวุธ เธอสามารถใช้ร่างกายของเธอสะกดจิตได้ ทำให้ศัตรูสับสนมึนงง เรื่องนี้เธอต้องระวังหน่อย”

หนานซ่งฟังพี่ใหญ่บอกกับเธอคร่าว ๆ ว่าซ่งซีใช้ร่างกายของตัวเองในการสะกดจิตยังไง เธอรู้สึกปวดหัวตุบๆ

หลังจากวางสาย เธอยังมึนงงอยู่ ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองได้ฟังอะไรมา

ยวี่จิ้นเหวินเห็นเธอสีหน้าไม่ดี จึงเดินมาหาเธอ “ทำไมเหรอ? พี่ใหญ่ยังไม่ยินยอมเหรอ?”

หนานซ่งส่ายหน้าพูด: “ไม่ พี่ใหญ่อนุญาตแล้ว”

“งั้นเธอเป็นอะไร…”

ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะถาม จู่ ๆ หนานซ่งก็บีบมือของเขา ดวงตาดำเข้มจ้องมองเขา