สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 842

ซ่งตงเซิงเสียชีวิตไปแล้ว ซูต๋าเหม่ยก็เสียสติ

ไม่นาน ตำรวจก็ได้รับโทรศัพท์จากคู่หมั้นของซ่งชิงซาน เธอบอกว่าซ่งซีแอบเข้ามาในบ้านของซ่งชิงซาน แล้วทำร้ายเขาจนอาการสาหัส

โชคดีที่มาพบได้ทันเวลา จึงรีบส่งไปโรงพยาบาลเพื่อยื้อชีวิตเอาไว้ ถึงได้รักษาชีวิตของเขาเอาไว้ได้

หลังจากที่ซ่งชิงซานฟื้น สิ่งแรกที่ทำคือการสั่งให้คู่หมั้นติดต่อไปยังพนักงานธนาคาร เขาต้องการเปลี่ยนรหัสตู้เซฟ

แต่พนักงานธนาคารกลับบอกมาว่า เงินและทองคำที่เขาได้เก็บเอาไว้ในเซฟนั้นโดนถอนออกไปหมดแล้ว

ในตู้เซฟนิรภัยของซ่งชิงซานนั้นมีทองคำ66แท่งที่เป็นสมบัติที่ได้รับจากซ่งตงเซิง แล้วยังมีเงินสดอีกประมาณห้าร้อยล้านบาท ทั้งหมดโดนซ่งซีขโมยไปหมดแล้ว

สิ่งที่เธอใช้ คือลายนิ้วมือของซ่งตงเซิงกับซ่งชิงซาน

ซ่งชิงซานที่กว่าหมอจะกู้สัญญาณชีพกลับมาได้ พอได้ยินเรื่องนี้เข้า ก็เกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลันและเสียชีวิตในทันที

สำนักข่าวของเมืองกั่งรายงานว่า--ซ่งซีฆาตกรใจโหด!

ณ ห้องพักในโรงแรม หนานซ่งกำลังวิดีโอคอลกับลั่วอิน สีหน้าของลั่วอินที่อยู่บนหน้าจอแล็ปท็อปนั้นดูเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

"พระเจ้าช่วย พวกแกเพิ่งจะไปได้ไม่กี่วัน ซ่งซีก็ก่อเรื่องแล้วก่อเรื่องอีก ฉันอ่านข่าวจนจะอ่านไม่ไหวอยู่แล้ว จะไหวหรือเปล่าเนี่ย?"

ยวี่จิ้นเหวินทำชานมมาหนึ่งเหยือก เขาเทให้หนานซ่งแก้วหนึ่ง หนานซ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟา เธอรับแก้วไปแล้วจิบไปอึกหนึ่ง

"ซ่งซีเป็นคนเสียสติมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว เป็นซูต๋าเหม่ยมากกว่า ที่ไม่รู้ว่าเสียสติจริงหรือแค่แกล้งทำ"

หนานซ่งบอกกับลั่วอิน ซูต๋าเหม่ยโดนตำรวจคุมตัวไปสอบสวน และเธอก็ทำตัวเหมือนคนเสียสติตลอดเวลา ราวกับเจอเรื่องกระทบกระเทือนใจมาก จากการวินิจฉัยของหมอดูเหมือนว่าสติของเธอนั้นจะมีปัญหา แต่คิดไปแล้วก็ถูก ตัวเองเห็นลูกสาวฆ่าสามีตัวเองต่อหน้าต่อตา ถ้าเป็นมนุษย์อยู่ก็คงจะเป็นบ้ากันทุกคน

"แต่ว่านั่นมันซูต๋าเหม่ยนะ แม้แต่พ่อตัวเองก็ยังฆ่าได้ แค่ผู้ชายของตัวเองตายก็รับไม่ได้แล้วเหรอ? หนูไม่เชื่อ"

ลั่วอิน: "ฉันก็ไม่เชื่อ"

เธอรับแก้วชาดอกไม้ที่หนานหนิงซงส่งมาให้ จิบไปอึกหนึ่งแล้วก็หรี่ตา "ซ่งซีทำเมืองกั่งปั่นป่วนไปหมด ตอนนี้ซ่งตงเซิงตายไปแล้ว ซ่งชิงซานก็ตายไปแล้ว ซูต๋าเหม่ยเองก็ไม่มีที่ยืนในสังคมแล้ว ฉันว่าซ่งซีคงไม่ได้คิดที่จะพาตัวของซูต๋าเหม่ยไปด้วยกันหรอก"

หนานซ่งตอบ: "ซูต๋าเหม่ยเป็นคนรักของซ่งตงเซิงต่อให้ซ่งซีฆ่าซ่งตงเซิงแล้ว ซูต๋าเหม่ยก็ยังหนีความรับผิดชอบไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้ตำรวจสงสัยว่าเธอนั้นเป็นคนหลอกให้ซ่งตงเซิงเข้าไปในวัด แล้วเตี๊ยมแผนการกับซ่งซี ร่วมมือกันฆ่าซ่งตงเซิง จากนั้นก็แสร้งว่าบ้าเพื่อที่จะไม่ต้องรับโทษ"

ลั่วอินได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้า "ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้นจริง ซ่งซีจะต้องพาเธอไปด้วยแน่ จะปล่อยแม่ตัวเองไว้ตรงนั้น?"

"ใครจะรู้ละคะ?"

หนานซ่งยักไหล่ "แต่ว่า คุณนายลั่ว ไม่ใช่ว่าลูกสาวทุกคนจะเป็นนางฟ้าใจดีเหมือนหนูนะคะ"

ลั่วอินหัวเราะเย้ยหยันเบา ๆ "แล้วก็ไม่ใช่แม่ทุกคนที่จะเหมือนแม่ของเธอนะจ๊ะ ที่จะยิ่งใหญ่ มีอำนาจชื่อเสียงแล้วก็มีความยุติธรรม"

สองแม่ลูกคุยเรื่องจริงจังกันได้ไม่กี่ประโยค ก็เริ่มห้ำหั่นกันอีกแล้ว

หนานหนิงซงกับยวี่จิ้นเหวินชินกับเรื่องแบบนี้ พวกเขานั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ดื่มชาในมือของตัวเอง ริมฝีปากของพวกเขาก็ยกยิ้มบาง ๆ

ลั่วอินถามขึ้นอีกครั้ง "อย่างนั้นซ่งซีก็หอบเงินที่ตัวเองขโมยมาจากพ่อแล้วก็พี่ชายหนีไปแล้วเหรอ? ออกไปจากเมืองกั่งหรือยัง?"

"ตอนนี้ยังไม่รู้แน่ชัดค่ะ"

หนานซ่งถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ "แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าซ่งซีจะทำอะไรนอกแผนหรือเปล่า เมืองกั่งใหญ่ขนาดนี้ ตำรวจปูพรมตรวจไปทั่วเมือง แต่ที่น่าแปลกก็คือพวกเขาไม่พบร่องรอยของซ่งซีเลย ตอนนี้ไม่ใช่แค่คนของเราที่ตามหาตัวเธอ คนของตระกูลเหยาก็กำลังตามหาตัวเธออยู่เหมือนกัน"

ลั่วอินเลิกคิ้ว "ตระกูลเหยา?"

"เธอจับเหยาอวี้ลูกชายคนเล็กของตระกูลเหยาไป"

***

"พี่สาวคนสวย ผมนับว่าพี่เป็นญาติคนหนึ่งเลยเอาไหม? ผมตามพี่มาหลายวันแล้วนะ ขาผมมันแทบจะหลุดอยู่แล้ว ตกลงแล้วพี่จะพาผมไปไหนเนี่ย?"

มือของเหยาอวี้ถูกมัดเอาไว้ด้านหลัง เขานั่งอยู่ในมุมมืด มองซ่งซีที่นั่งสมาธิอยู่บนตั่ง ร้องขอด้วยลำคอที่แหบแห้ง