สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 843

ตระกูลหลินยังไม่ทันจะได้หาเรื่องตระกูลซ่ง ตระกูลซ่งก็พินาศเองเสียก่อนแล้ว

การจากไปของซ่งชิงซาน ทำให้ลูก ๆ ของซ่งตงเซิงแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ภายในบริษัทแบ่งเป็นสองฝ่าย และทุกฝ่ายต่างก็พยายามดึงผลประโยชน์ของตัวเอง มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นไม่หยุด ส่วนพวกลูกนอกสมรสที่ไม่อาจนับจำนวนได้ของซ่งตงเซิงก็พากันแย่งทรัพย์สมบัติของตระกูล

ใครจะไปคิด กิจการและทรัพย์สินที่ซ่งตงเซิงพยายามหามาทั้งชีวิต จะพินาศลงในมือของลูกสาวนอกสมรสที่เขาดูถูก

ครอบครัวและทุกเรื่อง ถ้าผู้เป็นบิดาไม่มีความรักใครเมตตา ลูก ๆ ก็คงไม่มีทางกตัญญู อย่างนั้นก็คงเหลือไว้แค่เพียงครอบครัวที่ไร้ซึ่งความสุข

ตำรวจยังคงดำเนินการค้นหาตัวซ่งซีต่อไป คนที่หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินพามาก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ ขอแค่ซ่งซีโผล่หน้าออกมา ยังไงเธอก็ไม่มีวันหนีไปได้ แต่ว่านี่ก็ผ่านไปสามวันเต็ม ๆ แล้ว ซ่งซีกลับเงียบราวกับหายไปในกลีบเมฆ

"คุณว่าเธอจะหนีไปไหนได้?"

หนานซ่งยังคงคิดไม่ออก "ซ่งซีไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เธอยังมีพวกพ้องเธออีกหลายคน อีกอย่างเธอยังพาตัวคุณชายน้อยตระกูลเหยาไปด้วย"

ถ้าเกิดมีแค่ตัวเธอคนเดียวก็คงจะซ่อนได้ง่าย ๆ แต่ว่าคนจำนวนมากขนาดนั้น อยากจะซ่อนตัวไม่ให้ใครเห็น คงไม่ได้ง่ายแบบนั้น

ยวี่จิ้นเหวินหวีผมให้หนานซ่ง พร้อมพยายามพูดไม่ให้เธอกังวลใจ

"เมืองกั่งไม่ใช่พื้นที่ของเรา เราไม่ได้รู้จักทุกพื้นที่ แล้วก็คงไม่มีทางที่จะตามหาได้ครบทุกซอกทุกมุม ซ่งซีอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กจนโต ถ้าหากเธออยากซ่อนตัวเราคงไม่มีทางหาเธอเจอได้ง่าย ๆ ตอนนี้เธอมีทั้งกำลังคนมีทั้งเงิน ขอแค่เธอไม่โผล่หน้าออกมา ยังไงก็คงจะซ่อนได้อีกพักใหญ่"

หลายวันมานี้หนานซ่งกังวลเป็นอย่างมาก กลางคืนก็นอนไม่หลับ ยวี่จิ้นเหวินกอดเธอเอาไว้ ยังสามารถที่จะได้ยินจังหวะหายใจที่หงุดหงิดของเธอ

เขาหวีผมให้กับเธอ แล้วก็นวดเบา ๆ บางทีอาจจะช่วยให้หลับดีขึ้นได้

"ถ้าจับตัวซ่งซีไม่ได้ ฉันก็คงไม่มีทางสบายใจ"

หนานซ่งบอกออกมา: "ก่อนหน้านี้เป็นเพราะว่าพวกเราประมาทเกินไป เธอก็เลยหนีไปได้ เจี่ยงฟาน อาจารย์มู่ ก็เลยต้องมาตายด้วยน้ำมือเธอ ครั้งนี้ที่พวกเรามาเมืองกั่งก็เพราะว่าต้องการจะตัดเนื้อร้ายชิ้นนี้ทิ้งไปให้ได้ ตอนแรกฉันนึกว่าตระกูลซ่งคือร่มกำบังของเธอ แต่ไม่นึกเลยว่าพวกเรายังไม่ทันลงมือ เธอก็ชิงทำลายร่มที่คอยปกป้องตัวเองไปเสียก่อนแล้ว ทุบหม้อข้าวตัวเองชัด ๆ ซ่งซีนั้นบ้ายิ่งกว่าที่ฉันคิดเอาไว้เสียอีก"

"ซ่งซีทำลายตระกูลซ่งโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตาเลยด้วยซ้ำ เป็นเพราะว่าตระกูลซ่งไม่เคยเป็นร่มกำบังให้เธอเลยต่างหาก"

ผมของหนานซ่งนิ่มลื่น ทั้งยังดกดำ เวลาหวีผมให้เธอ ยวี่จิ้นเหวินก็เกิดอารมณ์อยากจะถักเปียให้เธอทุกที เขาพูดพลางแล้วก็ถักไปพลาง "เธอลองคิดดูนะ ซ่งซีอยู่กับซูต๋าเหม่ยและโตมาในสำนักชีตั้งแต่ยังเล็ก สิ่งที่เห็นมีแต่เรื่องแย่ ๆ สิ่งที่ได้ยินมีแต่คำพูดหยาบโลน แถมยังโดนพ่อกับพี่ชายตัวเองข่มขืน ถ้าหากจิตใจของเธอจะไม่ปกติมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ตระกูลซ่งไม่มีใครยอมรับเธอ ต่อให้ซ่งซีนำพาผลประโยชน์มาให้ตระกูลตั้งมากมาย ซ่งตงเซิงก็ไม่เคยยอมรับว่าตัวเธอนั้นเป็นลูกสาวตระกูลซ่ง ครอบครัวแบบนี้ ไม่มีค่าพอให้เธอเอาตัวเข้าแลก"

"ก็ใช่นะ ตระกูลใหญ่แบบตระกูลซ่ง ทำให้คนที่รู้เรื่องนั้นพูดไม่ออก อยากจะร้องออกมาดัง ๆ ยังร้องไม่ออก "

หนานซ่งจมอยู่ในความคิดของตัวเอง จึงไม่ทันรับรู้ถึงการกระทำของยวี่จิ้นเหวิน เธอขมวดคิ้วแล้วว่าออกมา: "ตอนนี้ซ่งซีไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนแล้ว เธอไม่ได้หนีออกไปจากเมืองกั่ง แต่ว่าเลือกที่จะซ่อนตัวเอาไว้ นั่นก็หมายความว่าเธอยังไม่ยอมแพ้ ฉันกลัวจริง ๆ ว่าเธอจะไปก่อเรื่องที่งานแต่งของหลินลู่"

"ไม่ก่อเรื่อง แบบนั้นจะใช่ซ่งซีได้ไง?"

นิ้วเรียวยาวของยวี่จิ้นเหวินนวดศีรษะของหนานซ่ง มือใหญ่นั้นขยับอย่างคล่องแคล่วด้วยความเบามือ ปากเขาก็พูด "ฉันกับฟู่ยวี่แล้วก็เสิ่นเหยียนปรึกษากันแล้ว ฟู่ยวี่กับซูยินจะไปร่วมงานแต่ง แต่ว่าพวกเราไม่ไป แต่พวกเราจะปล่อยข่าวออกไปว่า พวกเรานั้นจะไม่ไปร่วมงานแต่งงานแต่ว่าจะไปนมัสการเจ้าอาวาสที่วัดจยาเยี่ยแทน พวกเราจะขึ้นเขาไปไหว้พระ"

หนานซ่งชะงัก แล้วหันไปมอง "คุณพูดจริงหรือพูดเล่น?"