สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 844

ฟู่ยวี่แทบจะตายด้วยความโกรธอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะซ่งซี แต่เป็นเพราะแม่มดน้อยในครอบครัวของเขา หมออัจฉริยะ

ตั้งแต่ได้รับแจ้งจากเสิ่นเหยียนว่าเขามาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ ฟู่ยวี่เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

“พระเจ้า ฉันก็ต้องไปเป็นเพื่อนเข้าบ่าวเหมือนกัน เป็นเกียรติอย่างยิ่ง”

ซูยินนั่งยองๆเล่นสมุนไพรอยู่บนพื้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นเลย “เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวมักจะเป็นงานของคนขี้เหร่ ไม่คู่ควรแก่การเป็นเกียรติ”

ฟู่ยวี่ทนไม่ได้อีกต่อไป “เหอะ ล้อเล่นหรอ ผมหล่อกว่าเสิ่นเหยียนมาก คุณค่าของผมกับเขา ห่างกันขนาดยวี่จิ้นเหวินหกเลยคน ก็ไม่รู้ว่าเขามีความกล้าเลือกผมเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวได้ยังไง ไม่กลัวว่าผมจะขโมยว่าที่เจ้าสาวเขาไปหรอ”

“คุณคิดมากเกินไปแล้ว พวกเขาเลือกคุณเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเพราะฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาว”

ซูยินยังคงไม่เงยหน้าขึ้น และพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “คุณก็แค่ของที่ซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง”

ฟู่ยวี่ “...”

“คุณว่าผมเป็นของแถมหรอ!”

คุณชายน้อยฟู่รีบไปที่ห้องของหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินด้วยความโกรธ ก่อนจะชี้ไปที่ตัวเองพร้อมเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าของเขา “พวกแกอยู่มาจนโตขนาดนี้ ขนาดที่รวมกันแล้วอายุได้มากกว่าคนอายุครึ่งร้อย ฉันขอถามหน่อยว่า เคยเห็นคนหล่อขนาดนี้เป็นของ! แถม! มั้ย!”

คำหลังๆ ฟู่ยวี่ก็เน้นทีละคำ

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วพร้อมกัน

“ใครอายุมาก แก่ขนาดนั้นได้ไง” หนานซ่งฟังแล้วรู้สึกอึดอัด

ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่มีพอใจเช่นกัน “อายุเกินครึ่งปีอะไร พูดดีๆเป็นไหม”

ฟู่ยวี่โบกมือ “นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ ฉันหล่อมาก ในสายตาของแฟนกลับเป็นแค่ของแถม!”

เขากอดอก ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งโกรธ “โมโหแทบบ้า โรคหัวใจแทบกำเริบ…”

ฟู่ยวี่พร้อมนั่งบนโซฟา และหยุดนิ่งชั่วขณะอย่างมีน้ำโห

ก่อนที่หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินจะได้พูด เขาก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการพูดได้ จึงได้แต่บ่นพวกเขาไปตามอารมณ์โกรธ

“จะบอกให้ ช่วงนี้อารมณ์ของซูยินเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้ว แถมยังเย็นชากับฉัน เมื่อก่อนตอนเห็นฉัน ใบหน้าของเธอจะบานเหมือนดอกไม้ พร้อมพูดว่า ‘พี่รวย’ แล้วดูตอนนี้ แค่เรียกฉันว่า ‘รวย’ได้ก็บุญแล้ว พี่ไม่ต้องเรียกก็ได้ เอาแต่เรียกฟู่ยวี่ๆ ทุกครั้งที่เรียกฉัน นึกว่าฉันทำผิดอะไรซะอีก เป็นน้ำเสียงเดียวกับที่ฉันเคยโดนแม่เรียกตอนเด็กด้วยความโกรธเลย!”

ฟู่ยวี่แตะหลังคอพร้อมพูด “ทุกครั้งที่เธอเรียกฉัน ฉันนี่เสียวสันหลังวาบเลย”

“หมายความว่านายร้อนตัว” หนานซ่งเหลือบมองเขา

ฟู่ยวี่พูด “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ร้อนตัวอะไร”

เขาพูดต่อว่า “พูดถึงเรื่องเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องกับซ่งซี นั่นไม่ใช่กลลวงล่อศัตรู กลับมาฉันก็อธิบายแล้ว ขอโทษแล้ว เธอกลับปิดากไม่พูดไม่จา ฉันบอกยอมรับผิดแล้ว มันก็เหมือนไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ยล่ะ แต่ไม่กี่วันนี้ ดูสิเธอเคยสนใจฉันมั้ย ทั้งวันเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องสมุนไพร ไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน ฉันสู้สมุนไพรไม่ได้เลยหรอ”

ยวี่จิ้นเหวินปอกเปลือกกล้วยให้หนานซ่ง และไม่ลืมที่จะพูดประโยคหักหน้า “ไม่ได้”

“ออกไปเลย!”

ฟู่ยวี่รีบดึงเขากลับทันที แล้วพูดอย่างเจ็บใจ “ฉันดูออกแล้วว่าต่อไปสถานะในบ้านจะเป็นยังไง ช่างน่าเป็นห่วง”

เขาเงยหน้าขึ้นมองยวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินเพิ่งปอกเปลือกกล้วยให้หนานซ่งเสร็จ ตอนนี้กำลังเอาน้ำให้เธอดื่ม เขาดูแล้วหมั่นไส้

ฟู่ยวี่มองไปที่ยวี่จิ้นเหวินด้วยความเกลียดชังเขียนชัดบนใบหน้าของเขา “เห็นช้างขี้ขี้ตามช้างนั่นแหละ อีกหน่อยฉันต้องเรียนแบบนิสัยหมาๆของแก ถึงจะได้ตำแหน่งต่อหน้าผู้หญิงของฉัน สถานะในครอบครัวอะไร เหลวไหล ไม่เอาก็ได้!”

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้น และจะออกไปหลังจากพูดกับตัวเองเสร็จ

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินไม่สนใจเขาเลย เอาแต่ป้อนอาหารให้กัน ทำเขาเป็นเหมือนอากาศธาตุ

ฟู่ยวี่เดินไปที่ประตู ก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายว่า “เอ้ เสี่ยวซ่ง วันนี้สภาพของเธอน่าเกลียดจริงๆ”

หลังจากพูดจบ ไม่รอให้หนานซ่งตอบสนอง ฟู่ยวี่ ก็รีบปิดประตูและวิ่งหนีไป