สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 846

หนานซ่งหันหน้ามองไปทางยวี่จิ้นเหวิน เขาอยู่ใกล้เธอ ดวงตาสีเข้มมองเธอที่สดใสราวกับดวงดาว

บางทีตอนนี้อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศพาไป หนานซ่งไม่สนใจว่างานแต่งงานจะยุ่งยากขนาดไหนแล้ว เธอตอบรับเขา “ได้สิ”

ยวี่จิ้นเหวินร่าเริงขึ้นมาทันที เขาหอมแก้มเธอแรง ๆ แล้วอุ้มเธอขึ้น หมุนไปรอบ ๆ

ช่างภาพมีไหวพริบและเฉลียวฉลาด ไม่ยอมพลาดฉากนี้ เขาหันกล้องถ่ายไปทางพวกเขา

ฟู่ยวี่ที่อยู่ด้านข้างร้องโวยวาย “ถ่ายพวกเขาสองคนทำไม? ถ่ายฉันนี่ ฉันตั้งท่าตั้งนานแล้ว นายไม่ถ่ายฉันนายไปถ่ายไปพวกเขา?”

จากนั้นก็รูดแขนเสื้อขึ้น “พรรคพวก ไล่สองคนที่พลอดรักกันออกไป ลุย!”

งานแต่งงานเกิดความโกลาหลอีกครั้ง เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

มีคนหัวเราะก็มีคนร้องไห้

แตกต่างจากเสียงหัวเราะของฝ่ายหนานซ่ง ก็คือฝั่งของซ่งซีที่เต็มไปด้วยความขมขื่นและเกลียดชัง

เธอนำกลุ่มลูกน้องไปซ่อนตัวในอุโมงค์ อุโมงค์นี้ถูกขุดขึ้นมาโดยตอนที่เธอค้นหาเส้นทางหลบหนีของโรงแรมนานาชาติ คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้งานมัน พวกหนานซ่งก็คงคิดไม่ถึงเช่นกัน พวกเขากำลังป้องกันอย่างแน่นหนา แต่เธอก็อยู่ไกลจากพวกเขา

ตามคำกล่าวที่ว่าที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด

ซ่งซีเคยอาศัยอยู่บริเวณชายแดน “การหนีตาย” เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ เธอคงตายไปตั้งนานแล้ว

อย่าว่าแต่อุโมงค์ เธอเคยอยู่และคลานในห้องใต้ดินและท่อระบายน้ำ

บางครั้งเธอรู้สึกว่าเธอไม่ต่างจากหนูในรางน้ำ ทำได้แค่เดินเตร่ไปทั่วในที่สกปรกโสมม

เธอก็อยากมีชีวิตที่เปิดเผยตรงไปตรงมาเหมือนหนานซ่ง แต่เธอไม่มีโชคชะตานั้น

ในอุโมงค์อับชื้น อากาศไม่ถ่ายเท อึดอัดจนทำให้หายใจแทบไม่ออก

ใช้เป็นที่หลบหนีพอไหว แต่ถ้าอยู่อาศัยที่นี่มันทรมานจริง ๆ พวกผู้ชายเหงื่อไหลไคลย้อย พวกเขาถอดเสื้อออก ถ้าไม่เห็นว่าซ่งซีเป็นผู้หญิง เกรงว่าพวกเขาคงจะถอดกางเกงแล้วด้วยซ้ำ เหยาอวี้เป็นคุณชายร่างกายบอบบาง ทำเรื่องหยาบคายแบบนี้ไม่ได้ เขายังสวมชุดคลุมสีขาวของหมออยู่ ตอนนี้ถูกถูไถติดฝุ่น และโคลนหมดแล้ว เขามองไปก็รู้สึกอึดอัดจนขนหัวลุก

ไม่รู้ว่าร้อนหรือวิตกกังวล เหยาอวี้มีผื่นแดงขึ้นตามตัว ทั้งคันทั้งชา เขาพิงผนังแล้วร้องพึมพำอย่างเจ็บปวด

ซ่งซีก็ถูกเขาบ่นพึมพำจนรู้สึกรำคาญ และก็กลัวว่าเขาจะตายไปแบบนี้จริง ๆ เธอจึงพาเขาไปที่ทางออก อย่างน้อยก็ยังมีแสงแดดส่องเข้ามา

“พี่ซ่ง พี่ปล่อยฉันออกไปเถอะ ฉันใกล้จะ...ไม่ไหวแล้วจริง ๆ”

เหยาอวี้ปิดตา รู้สึกว่าตัวเองหายใจอย่างยากลำบาก “พี่ขังฉันไว้ที่นี่ทำไม? ฉันแก้พิษให้พี่แล้ว สูตรหญ้างูหอมฉันก็ให้พี่แล้ว สิ่งที่ฉันทำได้ฉันก็ทำหมดแล้ว พี่ปล่อยฉันไปเถอะ ปู่ย่า พ่อแม่ของฉันคงเป็นห่วงฉัน...”

“นายกลับไปไม่ได้แล้ว”

ซ่งซีบอกเขาตรง ๆ “ต่อไปนายก็คือคนของฉัน ฉันไปไหน นายก็ไปที่นั่น”

“หา?”

เหยาอวี้ตกตะลึง แล้วได้รับสายตาเคร่งขรึมของซ่งซี เขายิ้มด้วยริมฝีปากแห้ง “พี่ไม่ได้...ชอบฉันหรอกนะ?”

ซ่งซียิ้มอย่างเย็นชา “ใช่สิ ฉันชอบนายแล้ว ฉันเป็นสะใภ้ตระกูลเหยาให้นายดีไหม?”

เธอขยิบตาให้เขาอย่างไม่ใส่ใจ