สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 848

เมื่อซานหนิวแต่งตัวออกมาเป็นเจี่ยงฟาน หนานซ่งดูตกตะลึง

ราวกับว่า เจี่ยงฟานไม่ได้ตายและปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง

เขายังคงอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน เรียกเธอว่า "เสี่ยวซ่ง" ด้วยรอยยิ้ม รูปลักษณ์ที่ภักดีของพี่ใหญ่

“เป็นยังไงบ้าง ดูเหมือนใช่ไหม”

ทันทีที่ซานหนิวอ้าปากพูด เขาก็ดึงหนานซ่ง กลับไปที่เดิมอีกครั้ง เสียงของเขาหนักแน่น ไม่ชัดเจนเท่าเจี่ยงฟาน

มันยังทำให้เธอตระหนักได้อย่างชัดเจนว่าคนที่จากไปแล้วก็คืนจากไปจริงๆ

แม้จะคล้ายคลึงเพียงใด ก็ไม่ใช่เขา

ยวี่จิ้นเหวินเห็นสภาพของ หนานซ่งรีบเอื้อมมือใหญ่ไปจับหัวเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร แค่ปลอบเธอแบบนี้

หนานซ่งไม่ได้พูดเช่นกัน แต่เพียงแค่เอนศีรษะลงบนไหล่ของยวี่จิ้นเหวินลงครู่หนึ่งให้อารมณ์ที่เพิ่มขึ้นคงที่

ในเมื่อคุณต้องการทำ คุณต้องทำให้มันละเอียดถี่ถ้วนกว่านี้

หนานซ่ง, ยวี่จิ้นเหวินและ ฟู่ยวี่ปรับเสียงของ ซานหนิวเป็นเวลานานก่อนที่พวกเขาจะพบเสียงของ เจี่ยงฟาน

ในท้ายที่สุด ฟู่ยวี่มองไปที่ ซานหนิว และพูดว่า "คุณควรพยายามอย่าพูด ถ้าจำเป็นจริงๆ ค่อยพูด"

ซูยินยังพยายามมีส่วนร่วม

เธอไม่ได้ว่างเลยทุกวันนี้ เธอกำลังผสมยาสมุนไพร และเธอไม่มีเวลาแม้แต่จะจัดการกับฟู่ยวี่

แต่เมื่อซูยินนำน้ำยาสมุนไพรบดต่อหน้าเขาแล้วให้เขาดม ฟู่ยวี่ก็เบิกตากว้างทันที

"คือ อะไร……"

ซูยินมองมาที่เขาและยิ้ม "เป็นอย่างไรบ้าง รสชาตินี้คล้ายกับของซ่งซีหรือไม่"

ฟู่ยวี่พยักหน้าอย่างหนัก "มันไม่ใช่แค่เหมือน มันคือใช่!"

ทุกสิ่งมีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน ซูยินพบว่ามีสมุนไพรบนภูเขาในเหมยซูหลี่มีกลิ่นคล้ายกับงูหญ้ามาก แต่หน้าที่ของมันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากงูหญ้า สมุนไพรนี้สามารถ ทำให้คนมีสติอยู่ตลอดเวลา

มันสามารถเจือจางภาพลวงตาที่เกิดจากกลิ่นงูหญ้าได้เป็นอย่างดี

ขณะที่ซูยินกำลังคุย ฟู่ยวี่จ้องมองด้วยดวงตาสีพีช และจูบเธอสองที

จากนั้นเขาก็นำมันไปยังฝูงชนราวกับว่ากำลังเสนอสมบัติล่ำค่า และกอดไหล่ของซูยินเพื่ออวด: “ว่าที่ภรรยาของผมทำขึ้นมา มันน่าทึ่งมากใช่ไหม!”

รูปร่างหน้าตาเล็กๆ น้อยๆ ราวกับนกยูงดอกไม้นั้น คนที่ไม่รู้คงคิดว่ามันเป็นฝีมือเขา และหางของมันกำลังจะยกขึ้นสู่ท้องฟ้า

ด้วย "คน" ของ เจี่ยงฟานและส่วนผสมที่ ซูยิน เตรียมไว้ ทำให้การต่อต้านการกระทำของพวกเขาลดลงอย่างมาก

วันนี้พวกเขาต้องไปวัดกัสปะ และไม่มีทางไปร่วมงานแต่งงานของหลินลู่กับเซินหยานได้ แต่หนานซ่งแค่อยากไปดู

การมีส่วนร่วมเพียงเล็กน้อยก็เป็นพรแก่เพื่อน

มือของ ยวี่จิ้นเหวินเลื่อนจากด้านหลังหนานซ่งและมาข้างหน้าเธอในบางครั้ง นวดสองครั้งบนไหล่นุ่มของ "ยังทัน อีกสักครู่เราจะ ไปหาพวกเขาก่อนแล้วค่อยไป”

หนานซ่งตอบรับ แต่ก็ไม่มีใครขยับ

มือของ ยวี่จิ้นเหวินยังคงยุ่งอยู่กับร่างกายของ หนานซ่งถูไปมาและเริ่มจูบ

เสียงของหนานซ่งยังคงแหบแห้ง “ฉันต้องตื่น ถ้าไม่อยากนั้นไม่ทันแน่…”

“ทัน” ยวี่จิ้นเหวินจูบเธอ มองดูนาฬิกาแบบสบายๆ แล้วพูดว่า “ให้เวลาผมครึ่งชั่วโมง”

“…” หนานซ่งจ้องมองคนจอมโกหก เขาเคยเสร็จครึ่งชั่วโมงเมื่อไหร่ล่ะ?

***

เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้วที่ หนานซ่งและ ยวี่จิ้นเหวินอยู่ในห้องแต่งตัว

ทั้งห้องที่เต็มไปด้วยชุดหลายชุด ทั้งสองแต่งแบบลำลองและเป็นทางการ ซึ่งทำให้ดวงตาของผู้คนเปล่งประกาย

หนานซ่งใส่เสื้อสเวตเตอร์ถักสีเบจเข้มกับกางเกงดินสอสีเทาและรองเท้าบูตหนังสีดำ