สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 853

ฝนยังคงตกอยู่

ศึกครั้งนี้ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ถึงตำรวจเมืองกั่งจะล้อมวัดจยาเยี่ย กวาดล้างสถานที่ และคุ้มครองนักท่องเที่ยวที่หลุดเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจไว้ แต่เสียงปืนก็รุนแรงเกินไป ดึงดูดผู้คนเข้ามาไม่น้อย นักข่าวก็วิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาทำการสัมภาษณ์ในที่เกิดเหตุ ด้านนอกมีเสียงคุยกันเซ็งแซ่

รถพยาบาลมาถึงแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ได้รับบาดเจ็บถูกหามขึ้นเปลไป นอกจากนี้ยังมีทหารของฝ่ายตรงข้ามที่ได้รับบาดเจ็บ

ตอนที่หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินพยุงหลัวกังลงมาจากราวกั้น พวกเขาก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง ยืนกางร่มสีดำอยู่ด้านนอกห้องโถง

บรรยากาศมาคุ ความกดดันท่วมท้น

จู่ ๆ ก็หยุดฝีเท้าลงอย่างตกตะลึง หนานซ่งเม้มปาก แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับพูดออกมาด้วยความประหลาดใจก่อน “พ่อ แม่?”

ผู้ที่มาเยือนคือหนานหนิงซงและลั่วอิน

ไม่ใช่แค่พวกเขา ด้านหลังยังมีพวกลูกศิษย์ของเหมยซูหลี่

นายเคเดินเข้ามาข้างหน้า แล้วกวาดสายตามองหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวิน จากนั้นก็มองไปทางหลัวกัง “โดนยิงเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินพูด: “ฉันกับเสี่ยวซ่งไม่เป็นไร หลัวกังถูกยิงสองนัด”

ยวี่จิ้นเหวินเสียงสั่นเมื่อพูดคำนี้ ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นเขากับหลัวกังพุ่งไปทางหนานซ่งเกือบพร้อมกัน พวกเขาดึงหนานซ่งไปด้านหลัง ช่วงเวลาสำคัญหลัวกังผลักเขาออกไปอย่างแรง ตัวเองพุ่งไปด้านหน้าหนานซ่ง กันกระสุนสองนัด

ยวี่จิ้นเหวินไม่กล้าที่จะคิด ถ้าหากไม่ใช่หลัวกังป้องกันไว้ด้านหน้า กระสุนสองนัดนี้ต้องฝังเข้าร่างของหนานซ่ง...

เขาจะต้องเป็นบ้าแน่

นายเคเหลือบมองหลัวกัง ในดวงตาสุขุม ราวกับเห็นตัวเองในอดีต

“ส่งต่อให้ผมเถอะครับ”

เขารับหลัวกังมาจากยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่ง หลัวกังยังยืนไม่นิ่ง ก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมา

หลัวกังถูกท่าทางแปลกประหลาดแบบนี้ทำให้ตกใจ เขาถลึงตาโตมองนายเคอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เชี่ย!”

“เชี่ยอะไร คนธรรมดาข้าไม่มีทางอุ้มหรอก”

นายเคไม่สนใจสายตางุนงงของเขา ผู้ชายที่แข็งแกร่งอุ้มผู้ชายที่กำยำล่ำสันเหมือนกัน แล้วเดินลงมาจากขั้นบันไดอย่างมั่นคง เพื่อหลีกเลี่ยงการกระทบกระเทือนมากเกินไป ลูกศิษย์ของเหมยซูหลี่มาทันเวลา พวกเขาช่วยเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ยกหลัวกังขึ้นรถพยาบาล

โชคดีที่บาดแผลไม่ร้ายแรง บนรถพยาบาลอวิ๋นเจิงและลูกศิษย์คนอื่น ๆ รักษาบาดแผลของหลัวกังอย่างรวดเร็ว

ยวี่จิ้นเหวินจับมือของหนานซ่ง เดินไปตามขั้นบันไดไปทางหนานหนิงซงและลั่วอิน จากนั้นก็เรียกพวกเขาอีกครั้ง

บอดี้การ์ดขยับมาทางข้างยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งแล้วกางร่มให้พวกเขา อันที่จริงพวกเขาเปียกโยกหมดแล้ว มันจึงไม่สำคัญอะไร

หนานหนิงซงตอบรับ สีหน้าเฉยเมย แต่สายตากลับกลบเกลื่อนความเป็นห่วงไว้ไม่ได้ เขายกฝ่ามือใหญ่โตที่อบอุ่นขึ้นลูบหน้าของหนานซ่ง หนานซ่งบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ใบหน้าถูกซ่งซีชกจนแดงก่ำ ทำให้เห็นชัดเจนบนใบหน้าขาวซีด

“เจ็บไหม?” คุณพ่อถามเสียงเบา

หนานซ่งส่ายหน้า เมื่อเห็นแส้ของตัวเองอยู่ในมือลั่วอิน เธอพูดขึ้น: “ของหนู”

“รู้แล้วว่าของเธอ ฉันไม่ได้พูดว่าจะแย่งสักหน่อย”

ลั่วอินกลอกตามองลูกสาว แล้วกลับส่งคืนให้เธอ “เอานี่ ล้างสะอาดแล้ว”

แส้ที่เปื้อนเลือดกลับสภาพเป็นสีขาวอีกครั้ง เหมือนกับเสือขาวที่ต่อสู้ในศึกแล้วกลับไปที่ถ้ำของมันอีกครั้ง แล้วยับยั้งความเก่งกาจไว้

หนานซ่งรับแส้มา ไม่ได้มัดไว้ที่เอว แต่กลับถือไว้ในมือ เธอเงยหน้ามองพ่อกับแม่ “พ่อแม่มาได้ยังไง?”

เธอถามขึ้น ทันใดนั้นร่างในหมอกก็แวบวาบออกมา อยู่ในหัวของเธอเนิ่นนาน

ใช่พี่สะใภ้ใหญ่ไหม? เป็นเธอชัด ๆ

แต่ว่าเธอไม่กล้าเอ่ยปากถามคนในครอบครัวง่าย ๆ

ถ้าเกิดเธอดูผิดล่ะ?