สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 854

หนานซ่งเคยชินกับคำพูดที่ทำให้ผู้อื่นประหลาดใจของแม่ตั้งนานแล้ว

แต่จู่ ๆ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ หนานซ่งก็รู้สึกว่าสมองถูกเปิดออกอย่างไรอย่างนั้น เธอเงยหน้ามองไปทางลั่วอิน

เธอพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แม่ แม่รู้ได้ยังไง?”

แม้ว่าจะคนเป็นแม่จะรู้จักลูกดีแค่ไหน แต่นี่มันน่าทึ่งเกินไปไหม

หนานซ่งรู้สึกว่าแม่ของเธอไม่ได้เหมือนกับพยาธิตัวกลมในท้องเธอ แต่กลับเหมือนพยาธิในสมองเธอมากกว่า

จากนั้นสิ่งที่ลั่วอินพูดต่อไปก็ทำให้เธอประหลาดใจมากยิ่งกว่า

“พวกเราได้รับรูปภาพของเหยียนซีแล้ว”

หนานซ่งถลึงตาโต อะไรนะ?

ภายในรถ สีหน้าของทั้งสามคนเคร่งขรึมมาก มีเพียงแต่ยวี่จิ้นเหวินที่ยังคงมึนงงไม่เข้าใจสถานการณ์

“พี่สะใภ้ใหญ่...เสียชีวิต...แล้วไม่ใช่เหรอ?”

พวกพี่ชายของหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินเคยเจอมาหมดแล้ว พวกพี่สะใภ้เขาก็รู้จักหมด มีเพียงแต่พี่สะใภ้ใหญ่ที่เขาไม่เคยเจอ แต่เคยได้ยินมาบ้าง

ตระกูลเชลบี้มีคำสาปแช่งอย่างหนึ่ง ก็คือพวกผู้ชายของตระกูลเชลบี้แรงอาฆาตรุนแรงเกินไป การลงโทษจะตกไปที่ภรรยาและลูก ๆ ของพวกเขา

คุณย่า คุณแม่ของลั่วจวินหัง ถูกศัตรูฆ่าตาย แล้วเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ

เมื่อมาถึงตัวเขา ลั่วจวินหังจึงไม่คิดที่จะแต่งงาน จนกระทั่งได้พบกับเหยียนซี เขาจึงเปลี่ยนความคิด

มีความรักอย่างหนึ่งเรียกว่าหัวใจโหยหา

ลั่วจวินหังเป็นคนที่ควบคุมตัวเองได้อย่างเคร่งครัดมากตั้งแต่ยังเด็ก มีเพียงครั้งเดียวที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ นั่นก็คือเหยียนซี

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจสุดท้าย แม้แต่พิธีปลดประจำการทหารเขาก็ไม่ได้เข้าร่วม ลั่วจวินหังนองเลือดกลับมา เขารีบไปหาเหยียนซีในทันที

“ผมจะขอคุณแต่งงาน ในวันนี้คุณกล้าที่จะแต่งงานกับผมไหม?”

เหยียนซีมองดูเขา แล้วยิ้มทางกลางหมู่ดอกไม้ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างแรง “ค่ะ!”

ประโยคเดียว คำเดียว งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่

ตอนนั้นหนานซ่งยังเด็กอยู่ เธอเห็นพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่เคียงบ่าเคียงไหล่กัน เธอคิดว่านั่นคือความรักที่สวยงามที่สุด

เพราะว่าพี่ใหญ่ที่เคร่งขรึมมาโดยตลอด ในวันที่แต่งงานกลับยิ้มยังกับคนบ้า

หลังจากแต่งงาน พี่ใหญ่ก็ประคบประหงมพี่สะใภ้ใหญ่ไว้ในอุ้งมือ

และพี่สะใภ้ใหญ่เหยียนซี เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนที่สุดที่หนานซ่งเคยเจอมาในชีวิต ความอ่อนโยนของเธออยู่ในกระดูก ราวกับสายน้ำ

แต่เพราะเป็นผู้หญิงอ่อนโยนเช่นนี้ ในส่วนลึกก็มีความแข็งแกร่งเช่นกัน

ในตอนที่ความอันตรายมาถึง เธอเด็ดเดี่ยวแน่วแน่กันกระสุนอยู่ด้านหลังลั่วจวินหัง ทำให้ถูกยิง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หัวใจของพี่ใหญ่ก็ถูกผนึกไว้

หนานซ่งไม่เคยเห็นเขายิ้มอีกเลย

พี่สะใภ้ใหญ่ไม่อยู่แล้ว

นี่เป็นเรื่องที่พวกเขาทุกคนรับรู้ แต่ไม่กล้าที่จะพูดถึง

แต่วันนี้ เธอกลับเห็นพี่สะใภ้ใหญ่บนกระเช้าลอยฟ้า จู่ ๆ เธอก็ปรากฏตัวขึ้นและหายตัวไปในทันที เหลือเพียงแต่เงาที่คลุมเครือ

ในตอนนั้น เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าซ่งซีพลิกตกจากราวบันไดลงไปหรือไม่

และในตอนนี้ จู่ ๆ แม่ก็พูดประโยคน่าตกใจแบบนี้...หัวใจของหนานซ่งเต้นเหมือนกลองขึ้นลง

สีหน้าของลั่วอินเคร่งเครียดไม่น้อยกว่าเธอ เธอหยิบกระเป๋าของตัวเองออกมา แล้วหยิบรูปภาพออกมา

หนานซ่งรับมา แล้วเห็นรูปถ่ายของพี่สะใภ้ใหญ่เหยียนซีเต็มตัว หน้าด้านข้าง แผ่นหลัง และหน้าตรง...มีรูปจากทุกมุม

และก็ถูกแอบถ่ายในสถานที่แตกต่างกัน พื้นหลังและแสงที่แตกต่างกัน

หนานซ่งมองดู แล้วขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้ส่งมาเหรอ?”

ลั่วอินพูดอย่างเรียบ ๆ “พูดอย่างถูกต้องก็คือเซียวเอินส่งมา”

“เซียวเอิน?”