สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 859

“ลูกสาว?”

คำพูดของมู่โจว ทำให้ทุกคนถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

รวมทั้งหนานหนิงซงและลั่วอิน เสียงของลั่วอินดังที่สุด

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินมองไปทางลั่วอินพร้อมกัน ลั่วอินหันหน้าไปมองพวกเขาอย่างแปลกประหลาด “มองฉันทำไม? ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันก็เหมือนกับพวกเธอ เคยได้ยินเป็นครั้งแรก”

ทั้งสองไม่เชื่อ

จากการที่คุณนายลั่วปิดบังพวกเขาต่าง ๆ นา ตอนนี้เธอไม่มีความน่าเชื่อถือแล้วสำหรับพวกเขา

มู่โจวช่วยลั่วอินแก้ตัว: “เรื่องนี้อาอินไม่รู้จริง ๆ อันที่จริงฉันก็เพิ่งรู้ไม่นานมานี้ว่าฉันยังมีลูกสาวอีกคน”

ทุกคนจึงมองไปทางมู่โจวอีกครั้ง

ลั่วอินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วตั้งใจหันไปมองทางกู้ฟาง จากนั้นก็พูดหยอกล้อมู่โจว “ไม่ใช่ว่าตอนนายวัยรุ่นไปไข่ทิ้งไว้ที่อื่นหรอกนะ?”

กู้ฟางถลึงตาใส่ลั่วอินเหมือนเป็นการตักเตือน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

มู่โจวกลับถอนหายใจด้วยความสำนึกผิดและรู้สึกผิด “ไปไข่ทิ้งไว้ครั้งหนึ่งจริง ๆ”

หนานซ่งเงยหน้า เหมือนได้กลิ่นซุบซิบนินทา

คิดไม่ถึงว่าชาตินี้ จะได้ฟังเรื่องซุบซิบของอาจารย์มู่

หลังจากที่มู่โจว “แกล้งตาย” ก็ออกจากเมืองหนานพร้อมกับกู้ฟาง เขารู้ว่าตัวเองเหลือเวลาไม่เยอะแล้ว จึงอยากจะใช้ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตกับคนที่รัก ไปในที่ที่เคยไป รำลึกถึงความยากลำบากและชีวิตที่แสนสั้นนี้ พวกเขาไปหลายที่มาก และก็ยังไปเมืองที่ห่างไกลออกไปที่ชื่อว่า “เมืองชิงสุ่ย”

นั่นคือที่ที่มู่โจวไปท่องเที่ยวและฝึกการวาดภาพในตอนวัยรุ่น

ตอนที่มู่โจววัยรุ่น เป็นจิตรกรอิสระ ท่องเที่ยวรอบโลก ครั้งนั้นเขาตามคณะทัวร์ไปยังเมืองหนึ่ง เขาเช่าบ้านหลังหนึ่งในลานที่เงียบสงบ

“เวลาผ่านไปนานมากแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างฉันนึกไม่ออกแล้ว แม้แต่เมืองนั้นชื่ออะไรฉันก็จำไม่ได้แล้ว จำได้แค่แม่น้ำสายเล็ก ๆ น้ำใสมาก ทิวทัศน์ของเมืองก็สวยงาม เหล้าข้าวที่แต่ละบ้านทำเองก็อร่อยมาก ฉันหยุดพักอยู่ที่นั่นสามเดือน ก็เกิดความรักกับสาวสวยคนหนึ่ง”

ตอนที่มู่โจวพูดถึงตรงนี้ก็ไอออกมาอย่างแรง เขามองไปทางกู้ฟางอย่างรู้สึกผิด

กู้ฟางเล่นกับชาหยาบอย่างใจเย็น เทชาในแก้วไปมา แต่ก็ไม่ได้ดื่มมัน จากนั้นเธอก็พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย: “เรื่องผ่านไปแล้ว ใครไม่เคยมีอดีตบ้าง? คุณพูดของคุณไป ฉันฟังอยู่”

หนานซ่งและคนอื่น ๆ พากันหลุดขำออกมา

ตอนนี้พวกเขายังคาดเดาไม่ได้ว่าเรื่องราวจะพัฒนาไปในทิศทางที่ไม่สามารถควบคุมได้

มู่โจวเล่าเรื่องของเขาต่อ “ผู้หญิงคนนั้น หน้าตาสวยมาก...”

“สวยขนาดไหน?”

ลั่วอินตั้งใจพูด: “สวยกว่าอาฟางของพวกเราไหม?”

กู้ฟางเหลือบตามองลั่วอิน “ฉันใช้สมองผ่านมาเจ็ดย่านน้ำ ใครใช้หน้าตากันล่ะ?”

“งั้นฉันกับเธอไม่เหมือนกัน”

ลั่วอินหน้าตาภาคภูมิใจ “ฉันเดินทางผ่านมาเจ็ดย่านน้ำ ใช้หน้าตามาโดยตลอด”

หนานซ่งอยากจะแขวะแม่ของเธอสักหน่อย หนานหนิงซงก็พูดลอย ๆ ขึ้นประโยคหนึ่ง “มีเหรอ?”

เขาเพิ่งพูดจบก็ถูกลั่วอินหยิกเข้าให้ “ใครว่าไม่มีหน้า?”

หนานหนิงซงจับมือของเธอ แล้วพูดใหม่ “คุณมี แต่คุณไม่เอา”

ลั่วอิน: “...”