สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 863

ซูรุ่ยกับลั่วอินและหนานหนิงซงมาถึง ก็เห็นซูต๋าเหม่ยที่กำลังพึมพำไม่หยุดแล้วกอดหมอนอยู่ เขาถามลั่วอิน “บ้าจริง ๆ เหรอ?”

ลั่วอินพูด: “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?”

“คุณเป็นหมอเทวดาไม่ใช่เหรอ?” ซูรุ่ยมีฟิลเตอร์ที่แข็งแกร่งมากสำหรับลั่วอิน และคิดเสมอว่าเธอสามารถทำได้ทุกอย่าง

ลั่วอินทำลายฟิลเตอร์ของเขา “ฉันเป็นหมอเทวดา แต่ฉันไม่ใช่จิตแพทย์ จึงดูไม่ออก”

เธอก็มองไปทางซูรุ่ยแล้วถามกลับ: “นายก็เป็นหมอเทวดาไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไม่ใช่หมอเทวดา” ซูรุ่ยพูดอย่างจริงจัง: “ฉันคือเทวดา”

“เทวดากับผีสิ”

ลั่วอินพูดอย่างโมโห

เธอมองซูต๋าเหม่ยอยู่นาน แต่ก็ดูอะไรไม่ออก พวกเขากำลังจะแยกย้ายกันออกไป จู่ ๆ ซูรุ่ยก็สะกิดลั่วอิน “เอ๊ย มองออกแล้ว”

ลั่วอินมองย้อนกลับไป จากนั้นซูต๋าเหม่ยก็มองมาทางเธอ ดวงตาเฉียบคมเรียวยาวคู่นั้นจ้องมองมาที่เธอ ไม่ขยับเขยื้อน

เธอจึงหยุดชะงักฝีเท้า ปล่อยให้ซูต๋าเหม่ยจ้องมอง

จ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ซูต๋าเหม่ยก็โยนหมอนสองใบมา แล้วเดินมาทางลั่วอินด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

หนานหนิงซงสีหน้าเป็นกังวล จึงพาลั่วอินเดินถอยออกมา “ระวัง”

จากนั้นซูต๋าเหม่ยก็พุ่งตัวเข้ามาในทันที เธอนอนหมอบไปบนหน้าต่างตาข่าย แล้วตะโกนเสียงดัง “ลั่วอิน!”

เพื่อระบายอากาศ และก็เพื่อป้องกันไม่ให้คนไข้กระแทกกระจกหน้าต่าง หน้าต่างภายในโรงพยาบาลถูกออกแบบด้วยตาข่ายและมู่ลี่ หน้าต่างตาข่ายหนึ่งชั้น สามารถได้ยินเสียงจากทั้งภายนอกทั้งภายใน

เสียงตะโกนของซูต๋าเหม่ยทั้งแหลมทั้งสูง ทำให้ทั้งทางเดินมีเสียงของเธอดังก้อง ผู้คนก็พากันมาเกาะที่หน้าต่างตาข่าย ราวกับจะฉีกตาข่ายให้ขาด

เมื่อเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทราบข่าว ก็รีบเปิดประตูเข้ามาและควบคุมซูต๋าเหม่ยไว้ แต่ซูต๋าเหม่ยกลับดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ทั้งพุ่งชน ทั้งกัดพวกเขาจนบาดเจ็บ จากนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

ไม่รู้ว่าเธอหยิบมีดปอกผลไม้ออกมาจากไหน แล้วกวาดไปมาในอากาศ เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ถูกเธอทำให้ตกใจจนพากันถอยหลังออกไป ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เธอ

ซูต๋าเหม่ยผมยาวมาก และก็ยุ่งเหยิงมาก เธอหน้าซีดขาวยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าแทบไม่มีเลือด ทำให้เผยออกมาว่าเธอมีอาการป่วย เธอมองดูลั่วอิน แล้วเอียงศีรษะช้า ๆ

ไม่ได้เจอกับลั่วอินมานานหลายปีแล้ว

เธอแทบจะลืมหน้าตาของลั่วอิน

ลั่วอินในความทรงจำของเธอ ยังเหมือนเด็กผู้ชายปลอม ที่ไว้ผมสะอาดเรียบร้อยเหมือนกับเด็กผู้ชาย

ผมสั้น เกือบโชว์ผิวเขียวออกมา แถมยังทำลายตัวอักษร “L” บนผมไว้อย่างบ้าระห่ำ

“เขา” คือเด็กผู้ชายที่เท่และสวยที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอ

ที่เมืองมีเด็กผู้ชายมากมายที่รังแกเด็กผู้หญิง เธอก็ถูกล้อเลียนและรังแกอยู่บ่อย ๆ แถมยังพูดจาดูหมิ่นเหยียดหยามเธอ ลั่วอินมักจะออกหน้าให้เธอ เตะต่อยกับเด็กผู้ชายพวกนั้นจนขี้หดตดหาย พูดขอร้องลั่วอินว่าอย่าตีพวกเขา ลั่วอินหยิ่งผยอง จิกผมของเด็กชายแล้วชี้ตัวเอง: “ต่อไปเรียกฉันว่าปู่” แล้วก็ชี้ไปที่ซูต๋าเหม่ย “เรียกเธอว่าย่า!”

“เขา” คือปู่ เธอคือย่า งั้นพวกเขาก็คือคู่กันไม่ใช่เหรอ?

ซูต๋าเหม่ยหน้าแดง เด็กผู้หญิงหลาย ๆ คนยังคงตั้งหน้าตั้งตารอเจ้าชายขี่ม้าขาวอยู่ แต่เธอหาผู้ชายของเธอเจอแล้ว

ก็คือลั่วอิน

แต่ทำไม ทำไมเธอถึงเป็นผู้หญิงล่ะ?

ทำไมเธอต้องโกหกเธอ?

“แกโกหกฉัน” ซูต๋าเหม่ยถือมีดปอกผลไม้ ชี้ไปทางลั่วอิน “ฉันชอบแกขนาดนั้น แกกลับโกหกฉัน”