สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 864

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งไล่ตามจ้าวซวี่และคนอื่น ๆ ไป แล้วก็โทรหาพวกลั่วอินไปด้วย

ลั่วอินได้ฟังก็ขมวดคิ้ว เธอจับประเด็นได้ “เธอถูกคนพาตัวไป ไม่ได้หนีออกไปเอง?”

“ใช่ จ้าวซวี่บอกว่าซูต๋าเหม่ยถูกคนกลุ่มหนึ่งพาตัวไป”

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างหนักแน่น “คนกลุ่มนั้นตามมาทีหลังพวกเรา มาอย่างรุนแรง แถมยังทำร้ายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ด้วย”

สีหน้าของเขาสงบนิ่ง มือกำพวงมาลัยรถแน่น

หนานซ่งเปิดโหมดเทพรถแข่ง ขับรถอย่างกับรถโกคาร์ท เซี้ยงจั่ว เซี้ยงโย่ว นายหน้า นายหลังและกลุ่มบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังโยกตัวตามรถ รู้สึกว่าพวกเขาแทบจะบินแล้ว

โชคดีที่อยู่แถบชานเมือง และแถบชานเมืองคนน้อยพื้นที่กว้าง ไม่มีสิ่งกีดขวาง และไม่ทำให้ผู้สัญจรไปมาตกใจ

หนานซ่งไล่ตามแบบนี้มาตลอด จนตามพวกจ้าวซวี่ได้ทัน

จ้าวซวี่ลดหน้าต่างลง ตะโกนต้านลมพูดกับพวกหนานซ่ง: “อยู่ตรงหน้า ระวังหน่อย พวกมันมีปืน!”

หนานซ่งสีหน้าเย็นชา

ซ่งซีตายไปแล้ว ซูต๋าเหม่ยก็บ้าไปแล้ว ตำรวจส่งเธอไปยังโรงพยาบาลจิตเวชแล้วไม่ได้สนใจเธออีก ตามหลักแล้วเธอไม่มีค่าอะไรแล้ว ใครเป็นคนพาตัวเธอไป?

ถ้าหากเป็นเซียวเอิน จากนิสัยโหดเหี้ยมของเขา ไม่มีทางใช้กำลังคนมากมายขนาดนี้ทำเรื่องเอิกเกริกเพื่อพาตัวซูต๋าเหม่ยไป เขาต้องสั่งคนมาฆ่าซูต๋าเหม่ย เพื่อให้จบสิ้นไป

แต่สถานการณ์ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ามีคนอยากจะช่วยซูต๋าเหม่ย พาเธอออกจากเมืองกั่ง

หรือว่า...ซ่งซียังไม่ตาย?

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หนานซ่งสายตาเย็นชาจนแทบจะเป็นน้ำแข็ง เธอเหยียบคันเร่งอย่างแรง รถเพิ่มความเร็วพุ่งไปข้างหน้า

และฝ่ายตรงข้ามเมื่อเห็นว่าพวกเขาใกล้จะตามทันแล้ว จึงชักปืนออกมาเริ่มยิงปังปัง

หนานซ่งหลบหลีกได้อย่างยอดเยี่ยม จนทิ้งลอยตัว S ไว้บนท้องถนน จากนั้นก็เริ่มเล่นการดริฟรถ ในมือยวี่จิ้นเหวินถือปืนที่หลัวกังให้พวกเขาไว้ เขาใส่แม๊กกาซีน แล้วเร่ิมยิงออกไป

จ้าวซวี่พาผู้คนไล่ตามไปอย่างกล้าหาญ เสียงปืนดังตลอดทาง สร้างความตื่นตระหนกให้กับภูเขา

สุดท้ายรถของฝ่ายตรงข้าม หยุดลงที่ตีนเขาของสำนักแม่ชี

หนานซ่งไม่ได้เดินหน้า เธอเหยียบเบรกอย่างระวัง จากนั้นก็เงยหน้ามองสำนักแม่ชี ควบคู่กับเสียง “ถอย!” ของยวี่จิ้นเหวิน แทบจะในเวลาเดียวกัน หนานซ่งใส่เกียร์ถอยหลัง ถอยรถด้วยความเร็ว

มือปืนยืนอยู่บนภูเขา ปากกระบอกปืนสีดำเล็งมาที่เชิงเขา ยิงทะลุตำแหน่งตรงที่หนานซ่งจอดรถลงเมื่อครู่

ระเบิดควันถูกโยนลงมาจากบนเขา ทั้งสำนักแม่ชีถูกปกคลุมด้วยหมอกควัน

ลั่วอินและคนอื่น ๆ ก็ตามมาอย่างรวดเร็ว ในตอนที่มาถึง ตำรวจได้ล้อมภูเขาไว้หมดแล้ว จ้าวซวี่เตรียมจะพาคนพุ่งขึ้นไป

จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้น “จ้าวซวี่ ดูสิ!”

จ้าวซวี่เงยหน้า ลั่วอิน หนานซ่งและคนอื่น ๆ พากันเงยหน้าขึ้น เห็นในควันหมอกหนา มีร่างผอมเรียวยืนอยู่ตรงราวบันไดด้านนอกสำนักแม่ชี เธอกำลังหวีผมอยู่

ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นซูต๋าเหม่ย

ผมยาวคลุมไหล่ สวมเสื้อคลุมแม่ชีที่อยู่กับเธอมามากกว่า 20 ปี ผมดำบวกกับชุดคลุมแม่ชี มองยังไงก็ไม่เข้ากัน แต่เมื่ออยู่บนตัวซูต๋าเหม่ยกลับเข้ากันอย่างแปลกประหลาด

ภาพนี้ ตกสู่สายตาผู้คนที่เชิงเขา พวกเขาไม่พูด แต่ต้องยอมรับว่า ซูต๋าเหม่ยสวยจริง ๆ

ถึงแม้เธอจะไม่ได้บำรุงรักษาดีเหมือนกับลั่วอิน แต่เธอมีเสน่ห์ของสาวที่แต่งงานแล้ว สายตาทั้งยั่วยวนทั้งร้ายกาจ ยืนอยู่ตรงนั้นก็ไม่ยืนให้ดี เธอบิดตัวไปมา ตัวอ่อนไปกับสายลม แต่เธอน่าสงสารกว่าซ่งซี ซ่งซีนั่นคือเสแสร้ง เธอกลับปรารถนาที่จะได้รับความรักจริง ๆ แต่ละครั้งที่เธอหวีผม ทุกครั้งเหมือนกับกำลังยั่วยวนคนอยู่

และเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ผู้ชายซื่อบื้ออย่างจ้าวซวี่ไม่ตกหลุมพรางนี้ เขาจับกระบอกปืน “ไป ตามฉันขึ้นไป!”

เขากำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่กลับถูกยวี่จิ้นเหวินยื่นมือออกไปขวางไว้

“หือ? ทำไม?” จ้าวซวี่มองไปที่เพื่อนของตัวเองด้วยความสับสน

ยวี่จิ้นเหวินสีหน้าเคร่งขรึม แล้วหันไปมองบนเขา จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “ติดไฟแล้ว”