สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 865

ซูต๋าเหม่ยตายแล้ว

ตำรวจดำเนินการสืบค้นภูเขา แต่กลับไม่พบคนที่พาเธอมา

เหยาอวี้ก็ยังไม่มีเบาะแส

ตอนที่เดินทางกลับ บนรถเงียบมาก ลั่วอินแนบหน้าต่างรถ ท่าทางเคร่งขรึม ไม่พูดไม่จาอยู่นาน

เป็นเวลานาน หนานซ่งทำลายความเงียบ เธอเอ่ยปากถามขึ้น: “แม่ เพลงที่แม่ร้องฮัมวันนี้ ชื่ออะไรแล้วนะ เพราะดี”

“ชื่อท่วงทำนองเพลงอีหลาน”

ลั่วอินไม่ได้สนใจเธอ เพียงแค่หันมามองเธอ “เมื่อก่อนฉันเคยร้องให้เธอฟังไม่ใช่เหรอ?”

“เหรอ?” หนานซ่งทำเป็นความจำไม่ดี “จำไม่ได้แล้ว”

ลั่วอินรู้ทันเธอ “เธอไม่ใช่ว่าจำไม่ได้ แต่เธอร้องไม่เป็นล่ะสิ”

หนานซ่ง: “...”

ดูออกแต่ไม่พูด พวกเรายังสามารถเป็นแม่ลูกกันต่อไปได้

เฮ้อ

ลั่วอินถอนหายใจเบา ๆ แล้วนวดคิ้ว “ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร เด็กผู้หญิงของชนเผ่าอีหลานไม่มีคนที่ร้องเพลงไม่เป็น แต่ฉันกลับเกิดคนประหลาดอย่างเธอที่ห้าเสียงไม่ครบ ยีนการร้องเพลงและเต้นรำของฉันไม่มีปัญหาแน่นอน ปัญหาจะต้องอยู่ที่พ่อของเธอแน่”

หนานหนิงซงลืมตาขึ้น “หน้าตาดีได้คุณ ร้องรำทำเพลงไม่ดีได้ผมใช่ไหม?”

“ใช่สิ” ลั่วอินพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ: “ไม่อย่างงั้นล่ะ? มันเป็นเรื่องที่ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

คำพูดนี้ของคุณนายลั่วประสบความสำเร็จที่ทำให้คนสองคนไม่พอใจ

หนานหนิงซงและหนานซ่งสองพ่อลูกเชอะในเวลาเดียวกัน

ยวี่จิ้นเหวินฟังความคึกคัก ใบหน้ามีรอยยิ้มอันอบอุ่น ฝ่ามือลูบท้ายทอยของหนานซ่งเบา ๆ เหมือนลูบขนที่ฟูฟ่องของเธอ

จู่ ๆ ลั่วอินก็มองมาทางเขา แล้วถามขึ้น: “ลูกชาย ลูกเห็นด้วยไหม?”

ว่ากันว่าลูกเขยคือลูกชายครึ่งหนึ่ง พอมาถึงยวี่จิ้นเหวิน ลั่วอินเห็นเขาเป็นลูกชายแท้ ๆ เสียงเรียก “ลูกชาย” เรียกอย่างสนิทสนมจนเป็นธรรมชาติ

นี่ก็เหมือนกับที่ยวี่เฟิ่งเจียวเรียกหนานซ่งว่า “ลูกสาว”

ถ้ามั่วก็มั่วด้วยกันทั้งหมด

จากที่หนานซ่งดู ยวี่จิ้นเหวินเหมือนกับลูกชายของแม่มากกว่า การปฏิบัติต่อลูกสาวของตัวเองยังเทียบกับเขาไม่ได้เลย บางทีลั่วอินอาจจะเลี้ยงเธอเป็นลูกสะใภ้ตั้งแต่ยังเด็ก

ลั่วอินถามแบบนี้ หนานหนิงซงและหนานซ่งมองไปทางยวี่จิ้นเหวินพร้อมกัน

ยวี่จิ้นเหวิน: เอ่อ…

อยู่ดีๆ ก็เกิดวิกฤตที่ว่า "ประตูเมืองไฟไหม้ปลาในบ่อได้รับผลกระทบ"

ไม่กล้าผิดใจแม่ยาย ผิดใจพ่อตาไม่ได้ ส่วนภรรยาจะผิดใจไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างงั้นเขาจะมีเตียงให้นอนอีกไหม?

เมื่อคิดไปคิดมา ยวี่จิ้นเหวินแสดงความร้องขอชีวิต “ผมคิดว่าเสี่ยวซ่งร้องเพลงเพราะมากครับ ผมชอบเธอร้องเพลงมาก สำหรับผมคือความสุขอย่างหนึ่ง”

“…” ทั้งสามคนฟังแล้วพูดไม่ออกชั่วคราว คำตอบนี้พวกเขาคาดไม่ถึงจริง ๆ

หนานซ่ง: “ฉันคิดว่านายกำลังถากถางฉันอยู่”

ลั่วอิน: “นายหูหนวกเหรอ?”

หนานหนิงซง: “ถึงเวลาต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจหูคอจมูกแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวิน: “…”

ในตอนนี้พ่อแม่ลูกพร้อมกันขับไล่คนนอก

ดูท่าภาพลักษณ์การร้องเพลงเต้นรำของคุณหนานซ่งได้ฝังรากลึกลงในใจของทุกคน ไม่ใช่ว่าเขาสามารถลบล้างอดีตได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ

***

เรื่องของซ่งซียังไม่ได้รับการแก้ไขทั้งหมด

ในเมื่อหัวหน้าเซียวเอินยังไม่ปรากฏตัวขึ้น แต่พวกหนานซ่งแทบอยากจะแทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปเมืองหนานแล้ว