สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 873

หนานซ่งหลับไปอย่างงงๆ เธอจำได้ว่าเธอกำลังนั่งบ่นให้ยวี่จิ้นเหวินอยู่ พูดไปๆ ก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่ตื่นขึ้นมา เธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ผ้าม่านแบบหนาถูกรูดปิด ภายในห้องมืดสนิท เลยไม่รู้ว่าตอนนี้กลางวันหรือกลางคืน

"อาจิ้น"

เสียงของหนานซ่งแหบแห้ง จู่ๆ เธอก็ซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของยวี่จิ้นเหวินราวกับสัมผัสได้ถึงความเย็นภายในอากาศ นี่คือรังแห่งความสุขสบายของเธอ พอได้เข้าไปอยู่นานๆ ก็ไม่อยากจะขยับตัวออกไป

"อืม" ยวี่จิ้นเหวินตอบรับเธอคำหนึ่ง น้ำเสียงของเขาก็แหบแห้งเหมือนกัน เขากอดเธอเอาไว้แน่น มือใหญ่ก็คอยลูบหลังเธอไปด้วย เขาหรี่ตามองนาฬิกาดิจิตอลในห้องแล้วบอกเธอ "ยังเช้าอยู่เลย นอนต่ออีกหน่อยเถอะ"

จากนั้นก็หลับไปอีกครั้ง

ตอนที่หนานซ่งตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกว่าแขนข้างหนึ่งของเธอชา เธอลองขยับแขนข้างนั้น มือกลับตกลงไปอย่างงงๆ ยวี่จิ้นเหวินส่งเสียงหัวเราะหึๆ ออกมา แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น

"ซนอะไรแต่เช้า?" เสียงแหบเจือน้ำเสียงสงสัย

หนานซ่งรีบหดมือกลับเหมือนลูกแมว แล้วรีบอธิบาย "ฉันเปล่า มือมันชาน่ะ"

"อย่างนั้นฉันนวดให้"

ยวี่จิ้นเหวินกุมมือเธอเอาไว้ แล้วเริ่มบีบนวดมือให้กับเธอ

มือของทั้งสองคนด้านมาก ตอนที่จับมือกันก็เหมือนกับเอาหินสองก้อนมาถูกัน สัมผัสได้ถึงความด้าน แต่กลับให้ความรู้สึกมั่นคง หนานซ่งปล่อยให้เขานวดไปเรื่อยๆ อยู่ๆ ก็โดนเขาพลิกตัวให้นอนอยู่ด้านล่าง

หนานซ่งเปิดตาข้างหนึ่ง "จะทำอะไรคะ?"

เพราะอยู่ใกล้กัน แม้น้ำเสียงของยวี่จิ้นเหวินจะเบา แต่มันกลับฟังดูอันตราย

เขาขยับเข้ามาใกล้ ราวกับหมาป่าหิวโหยที่เพิ่งจะตื่น เข้ามากัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดขึ้น "เมื่อกี้ทำอะไร ตอนนี้ก็ทำแบบนั้น......หิวจังเลยเมียจ๋า เธอช่วยใจดีป้อนอาหารผัวหน่อยสิ"

"......"

หนานซ่งถูกเขาจูบจนหายใจติดขัด ตอนแรกที่ยังไม่ตื่น ตอนนี้ยิ่งมึนกว่าเดิมอีก

ตอนที่โดนอุ้ม หนานซ่งก็ส่งกำปั้นไปที่ไหล่ของยวี่จิ้นเหวิน เธอซุกตัวเข้าหาเขาด้วยความขี้เกียจ แล้วตั้งใจฟังเสียงลม เสียงฝนที่ดังอยู่ด้านนอกด้วยท่าทางเหม่อลอย ฝนตกมาทั้งคืนเลยเหรอ?

ด้านนอกมีทั้งลมทั้งฝน ด้านในมีคนขี้แกล้ง

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วออกมา ขาของหนานซ่งยังสั่นๆ ในที่สุดเธอก็ตื่นเต็มตา

นั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หนานซ่งจ้องตัวเองอยู่นาน แล้วรู้สึกว่าตัวเองนั้นดูโทรมไปไม่น้อย

เธอตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกความสดใสของตัวเองออกมา และตัดสินใจจะแต่งหน้าให้สวย

ยวี่จิ้นเหวินจัดการล้างห้องน้ำเอง ตอนที่ออกมา ก็เห็นหนานซ่งกำลังถือดินสอเขียนคิ้ววาดคิ้วตัวเองอยู่ แต่ไม่ว่าจะวาดยังไงก็ยังไม่สวยเสียที ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะแล้วก็เดินมาหา "ให้ฉันช่วยไหม?"

หนานซ่งหงุดหงิดเล็กน้อย เธอเขม็งตาใส่เขาผ่านกระจก

"โทษคุณเลย ตอนนี้แค่คิ้วฉันยังทำไม่เป็น"

ยวี่จิ้นเหวินถูกใส่ร้ายได้อย่างน่าสงสาร

ทั้งๆ ที่มีแมวน้อยจอมขี้เกียจตัวหนึ่งขี้เกียจจะแต่งหน้าเองเลยอ้อนขอให้ช่วยแต่งหน้าให้ พอตัวเองแต่งไม่เก่งเหมือนเดิม ก็เริ่มโทษเขาอีก......

"คนสวย ไม่มีเหตุผลเลยนะครับ"

ยวี่จิ้นเหวินกัดแก้มเธอ เสียง "จิ๊" ดังขึ้น "ลงรองพื้นหนาเหรอ?"

"อืม" หนานซ่งบอก "วันนี้ฉันลงร้องพื้นตั้งสามชั้น"

ยวี่จิ้นเหวินรับดินสอเขียนคิ้วมาจากมือเธอ แล้วหมุนให้ตัวเธอหันหน้าเข้าหาเขา นิ้วเรียวยาวจับคางของเธอเอาไว้ แล้วเริ่มพิจารณาการแต่งหน้าของเธอ "แต่งหน้าหนาๆ ไม่เหมาะกับเธอ ภรรยาของฉันสวยธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องใช้แป้งเยอะ แต่ว่า อยากจะแต่งแบบไหนก็ตามใจ เธอชอบก็โอเค"

เขามองสีหน้าของหนานซ่ง จากนั้นก็รีบพูดประโยคหลังเพราะยังอยากรักษาชีวิตเอาไว้